Cate Blanchett: Μια επιστολή για τον θυμό, την ελπίδα και την ενότητα

Γιατί όταν σκέφτομαι εκείνες τις φορές που είμαι απόλυτα πεπεισμένη για τη δική μου ορθότητα, χρειάζεται να θυμηθώ τα δεινά όλων των προσφύγων στον κόσμο ανά την ιστορία – άνθρωποι που ξεριζώθηκαν από καταστροφές, όπως η πείνα, ο πόλεμος και οι διώξεις. Καταστροφές που, συχνά, προκλήθηκαν από τα καπρίτσια, τα ένστικτα ή την οργή “νταήδων” και τυράννων και εμπόλεμων κρατών, από άσχημες ιδέες που οδήγησαν στους θανάτους ανθρώπων, αφού τους είχαν διαβεβαιώσει ότι η τρέλα και το χάος που προκλήθηκε θα κάνει τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος…

Και όταν, όπως συμβαίνει πάντα, αυτοί οι τύραννοι και νταήδες έφυγαν – μαζί με τις υποσχέσεις και την προσποίηση ότι αυτοί ήξεραν καλύτερα – αυτοί οι πρόσφυγες που αναζητούσαν την ειρήνη και την προστασία μπορούσαν επιτέλους να επιστρέψουν σπίτι τους ή να βρουν ρίζες σε νέα μέρη, δημιουργώντας νέες οικογένειες, φίλους, σπίτια και κοινότητες. Και για λίγο, μπορούσαν να ζήσουν ελεύθεροι από την οργή και τις απαντήσεις που έδιναν εκείνοι που ήξεραν τι είναι καλύτερο.

Ο λόγος που αναφέρομαι στους πρόσφυγες ανά την ιστορία είναι επειδή όταν έχεις εκδιωχθεί και καταρρακωθεί, στο έλεος δυνάμεων πέρα από τον έλεγχό σου, το μόνο που μένει είναι ότι έχει ο ένας τον άλλον. Για χάρη των τεσσάρων παιδιών μου, πρέπει να ελπίζω πως θα βρούμε έναν τρόπο να έρθουμε όλοι πιο κοντά, γιατί δεν μπορούν να υπάρχουν εφτά δισεκατομμύρια “νούμερο ένα”.

Στα ταξίδια μου ως πρέσβειρα καλής θελήσεως του UNHCR, της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, συνάντησα τον Shadi, έναν νέο άντρα σε ένα καταφύγιο προσφύγων στην Ιορδανία. Ο Shadi είχε φυτέψει ένα δέντρο στο άγονο έδαφος της ερήμου και το πότιζε κάθε μέρα. Το είχε φυτέψει για να μεγαλώσει γερό και να το απολαμβάνει η κόρη του στα επόμενα χρόνια. Αλλά το πότιζε, ώστε κάθε μέρα να βιώνει κι εκείνος τη δυνατότητα να κάνει κάτι και την ανθρωπιά του – και την ελπίδα, όσο ήταν αντιμέτωπος με το χάος και τα συντριπτικά προβλήματα.

Μοιράζομαι την ελπίδα του Shadi – και τονίζω τη λέξη “ελπίδα” αντί για μία αισιοδοξία τύπου Πολυάννας, γιατί παρά το πόσο απελπιστική μπορεί να μοιάζει μία κατάσταση, η απάντηση είναι να την αντιμετωπίζουμε με ρεαλισμό, με μία επιθυμία να ανταποκριθούμε στις προκλήσεις που αναμφίβολα υπάρχουν, και να δεχτούμε και να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Υπάρχουν περίπου 80 εκατομμύρια άνθρωποι που έχουν διωχθεί με βία από τις χώρες τους. Μπορούμε να τους βοηθήσουμε αν δράσουμε όλοι μαζί, αν ακούσουμε ο ένας τον άλλον και αν βρούμε συλλογικές λύσεις. Αν σκάσουμε αυτή τη φούσκα και απελευθερωθούμε από τον θυμό και από τις απαντήσεις που δίνουν εκείνοι που νομίζουν ότι ξέρουν ποιο είναι το καλύτερο.

Διαβάστε επίσης | Vogue Hope: Δείτε τα πρώτα από τα 26 εξώφυλλα του Τεύχους Ελπίδα της Vogue