Αυτή θα ήταν μια τυπική συνέντευξη με θέμα το σώμα, τα όριά του, την αντοχή, τον πόνο, τις στερήσεις και την επιβράβευση. Με μία λέξη, για τον πρωταθλητισμό. Τόσο στο τερέν όσο και στη ζωή. Λάθος υπολογισμός. Άμα τη εμφανίσει, η Κατερίνα Στεφανίδη ακυρώνει τις μισές από τις ερωτήσεις μου. Ορμάει με το «καλησπέρα σας» σε μια βάφλα με φυστικοβούτυρο, δείχνοντάς μου στο πρώτο πεντάλεπτο της γνωριμίας μας φωτογραφίες του Μιτς -συζύγου, προπονητή και καλύτερού της φίλου. Ξαφνικά, μοιάζει μικρόψυχο να θέσω ερωτήσεις για «το σώμα που υποφέρει» σ’ αυτό το ερωτευμένο, χαρούμενο κορίτσι που έχω δίπλα μου. Ντυμένη κλασικά κολεγιακά, με τζιν και μπλε πουλόβερ, χαμογελάει λες και ανακάλυψε μόλις χθες το ταλέντο της, λες και γνώρισε μόλις σήμερα το αγόρι της φωτογραφίας. Ναι, τελικά θα μιλήσουμε για πρωταθλητισμό, αλλά από άλλη πλευρά: αυτή της χαράς, της πληρότητας και της υγείας.

Η Κατερίνα είναι 29 ετών, πρωταθλήτρια του επί κοντώ, και τρέχει 8 μέτρα το δευτερόλεπτο ή 31 χλμ. την ώρα. Σπούδασε Βιολογία στο Stanford, πήρε το μεταπτυχιακό της στη Γνωσιακή Ψυχολογία και εγκατέλειψε το διδακτορικό της χάριν των Ολυμπιακών Αγώνων του Ρίο. Με τον Μιτς περνούν μεγάλο μέρος του χρόνου στο Οχάιο των Ηνωμένων Πολιτειών, σε ένα σπίτι που επισκεύασαν με τα χέρια τους. Ζουν κοντά στις μεγάλες λίμνες, στα σύνορα με τον Καναδά και σε αγαστή συνύπαρξη με τα ελάφια της περιοχής. Όταν δεν βρίσκονται εκεί, τρέχουν κάπου στον κόσμο, διεκδικώντας ακόμα ένα μετάλλιο για την ήδη τεράστια συλλογή τους. Τα καλοκαίρια και κάποιες εβδομάδες του χειμώνα τα περνούν στην Ελλάδα, γιατί τους αρέσει να προπονούνται εδώ, στο ΟΑΚΑ. Το προτιμούν. «Οι συνθήκες είναι καλύτερες εδώ. Ανοίγουν πια και θέρμανση…», λέει.
Η χρήση πληθυντικού στις παραπάνω προτάσεις είναι συνειδητή. Εδώ και έξι χρόνια, απ’ όταν ο Μιτς έγινε προπονητής της, η Κατερίνα μιλάει σε πρώτο πληθυντικό για ό,τι καταφέρνει. «Αν δεν τον είχα συναντήσει, δεν θα είχα αφοσιωθεί στον αθλητισμό. Ίσως γινόμουν μια πολύ καλή ακαδημαϊκός. Σίγουρα όχι αθλήτρια», λέει. Απορώ. Μα, αθλήτρια δεν ήταν από μικρή; «Ναι. Αλλά τότε ο ρόλος ήταν “φορεμένος”. Πέρασαν χρόνια μέχρι να γίνει δική μου επιλογή», ξεκαθαρίζει.

Το χάρισμα
Η Κατερίνα μεγάλωσε σε οικογένεια αθλητών. Το γήπεδο ήταν ο φυσικός τους χώρος. «Μέχρι και η γιαγιά μου, αφότου πέθανε ο παππούς μου, ξεκίνησε να τρέχει Μαραθώνιο. Άρχισε να αγωνίζεται ως βετεράνος αθλήτρια. Πήγαινε σε βαλκανικά πρωταθλήματα και έκανε σφαίρα και 100μ., χωρίς να έχει ασχοληθεί ποτέ πριν με τον αθλητισμό», εξηγεί. Την ίδια την πήγαιναν να αγωνίζεται σε διάφορους συλλόγους, πριν καν αρχίσει να προπονείται˙ ήθελαν να μάθει από νωρίς τι σημαίνει «αγωνιστικό στρες». Οι νίκες άρχισαν να διαδέχονται η μία την άλλη, χωρίς καμιά προσπάθεια από μέρους της. Το κορίτσι είχε χάρισμα. Αλλά προτιμούσε το παιχνίδι στην πλατεία από τον αγώνα στο γήπεδο.