Eίχα ακούσει πως η ιστορία της Daisy Jones, στο Amazon Prime, είναι εμπνευσμένη από την ιστορία της Stevie Nicks και του Lindsay Buckingham με τους Fleetwood Mac. Tα ονόματά τους και μόνο κρατάνε μία απόσταση ασφάλειας μεταξύ του ζωντανού θρύλου και fashion icon μάγισσας Stevie, με την πιο αποστειρωμένη ηρωίδα Daisy, που ναι μεν, έγινε το best seller της Τaylor Jenkins σαν βιβλίο αλλά φαντάζομαι απευθύνεται στα αντίστοιχα παιδάκια και εφήβους του 2023, όπως “Ο Κόσμος της Πάττι” της “Μανίνας” το 1973. H ζωή των Fleetwood Mac ήταν εκ του φυσικού της σαπουνόπερα αλλά είναι αδύνατον να αποτυπωθεί σε μία σαπουνόπερα.
Ξεκίνησα να βλέπω τη σειρά με τη μύτη λίγο ψηλά. Άλλωστε το “Rumours” ήταν το πρώτο άλμπουμ που αγόρασα στον “Κύκλο” στο Σύνταγμα όταν ήμουν μικρό κοριτσάκι όπου είχα πάει ως Beatles φαν να αγοράσω το “Band on the Run” των Wings. “Πάρε και αυτό θα σου αρέσει” μου είπε η κυρία και την άκουσα. Και από τότε μέχρι και τώρα, όταν είμαι down βάζω το Don’t Stop … looking about tomorrow στα κόκκινα. Ή όταν είμαι τρομερά χαρούμενη, όταν σκίζαμε τα βιβλία πετώντας τις σελίδες έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου, στο τέλος των πανελληνίων με τον Θοδωρή, τρέχοντας στην Κηφισίας.
Η σειρά Daisy Jones and the Six με πρωταγωνίστρια την ωραία εγγονή του Elvis, Riley Keough, που φέρνει στην Stevie αλλά ποτέ δεν θα καταφέρει να έχει ΑΥΤΑ τα μαλλιά, προσπαθεί με κάπως αδιάφορα τραγούδια που θέλουν να θυμίζουν Fleetwood Mac και μιμήσεις ανθρώπινων rock αντιδράσεων, να μας μεταφέρει σε μία sexy, creative και έντονη εποχή, στα 70ς, με πρωταγωνιστές έναν ανεκπλήρωτο έρωτα, ναρκωτικά, ποτό και τη fatal έλξη Daisy και Billy (Sam Claflin) που κορυφώνεται σε κάθε επεισόδιο, όταν οι καλλιτέχνες είχαν ανησυχίες και ταλέντο.
Και εκεί μετά το ταξίδι της Daisy σε μία Yδρα – ουτοπία, με υπέροχα καφτάνια, ιστορικά σπίτια και Έλληνες που αμπελοφιλοσοφούν, άρχισε να κορυφώνεται και το ενδιαφέρον μου.
