Ένα από τα πιο φωτεινά πρόσωπα του ελληνικού μόντελινγκ στις δεκαετίες του ’80 και του ’90, η Αλίς Δικαίου συνδέεται με δύο τρόπους με τη Μαρία Κάλλας: πρώτον προσωπικά, αφού η ντίβα υπήρξε συμμαθήτρια στο Ωδείο Αθηνών του πατέρα της, του διεθνούς φήμης βιολιστή Νίκου Δικαίου, και δεύτερον εμφανισιακά – η ομοιότητά της με την Κάλλας, ειδικά στην πασαρέλα, ήταν εντυπωσιακή. Με χαρά, δέχτηκε να συμμετάσχει σε αυτό το τεύχος-αφιέρωμα στην ντίβα με μια προσωπική αφήγηση.
«Γεννήθηκα στις 3 Δεκεμβρίου του 1959 στο Παρίσι, μία μέρα μετά την ημερομηνία γέννησης της Μαρίας Κάλλας. Ο πατέρας μου, ο παγκοσμίου φήμης βιολιστής Νίκος Δικαίος και ένας από τους ιδρυτές της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, φοίτησε μαζί με τη Μαρία Καλογεροπούλου στο Ωδείο Αθηνών, απ’ όπου αποφοίτησαν και οι δύο με άριστα το 1940 – εκείνος στο βιολί κι εκείνη στο λυρικό τραγούδι. Στην αρχή της καριέρας της συνεργάστηκαν κιόλας, ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο, μέχρι την Αυστραλία, δίνοντας κονσέρτα στα οποία τη συνόδευε ως βιολιστής. Υπότροφος του γαλλικού κράτους, μαθητής του μεγαλύτερου Γάλλου βιολιστή όλων των εποχών Jacques Thibaud και μέλος αργότερα της Orchestre Nationale de France, ο πατέρας μου αναφερόταν συχνά στη βαθιά φιλία που τον συνέδεε με την Κάλλας, με αποτέλεσμα η “σκιά” της να με συνοδεύει από τα παιδικά μου χρόνια στο Παρίσι, όπου ζούσα “βουτηγμένη” στην τέχνη. Θυμάμαι ότι κάθε Πέμπτη απόγευμα με έπαιρνε μαζί του ο πατέρας μου στην οικία του τότε πολιτιστικού ακολούθου της ελληνικής πρεσβείας, του κ. Δημητρίου Αθανασόπουλου, όπου παρευρίσκονταν διάφοροι Έλληνες καλλιτέχνες. Δεν θα ξεχάσω ποτέ μία από αυτές τις Πέμπτες, που καλεσμένη ήταν και η Μαρία Κάλλας και άκουγα τον πατέρα μου να συζητάει με τους ζωγράφους Αλέκο Φασιανό και Δημήτρη Γαλάνη πως εκείνη θα έπαιζε τη Νόρμα στο Παρίσι. Ψηλή και λεπτή, όταν μου απηύθυνε τον λόγο για να με χαιρετήσει, μου φάνηκε γλυκομίλητη και γελαστή. Ως παιδί, μου έκανε εντύπωση η φιγούρα της. Παρά το νεαρό της ηλικίας μου, ένιωθα ότι πίσω από αυτή τη γυναίκα ξετυλιγόταν κάτι πολύ δυνατό, έντονο και μυστηριώδες. Δυνατό, διότι ο πατέρας μου έλεγε ότι τέτοια φωνή δεν είχε βγάλει ποτέ η Γη. Έντονο, επειδή εκτός από υψίφωνος ήταν και ταλαντούχα ηθοποιός. Μυστηριώδης, γιατί όταν τη συναντούσες δεν μπορούσες να συνειδητοποιήσεις ότι η γλυκομίλητη αυτή γυναίκα θα απέδιδε τόσο πάθος στη σκηνή. Να πω εδώ ότι σε αυτές τις συναντήσεις, μετά τις συζητήσεις με τους καλεσμένους καλλιτέχνες, ο Νίκος Δικαίος έκλεινε τη βραδιά με τη δική του νότα, που δεν ήταν άλλη από το να ερμηνεύσει ένα κομμάτι του Gabriel Fauré.
