Η Maria Bakalova μιλάει αποκλειστικά στη Vogue Greece

Από τη Βουλγαρία…στο Χόλιγουντ. Έχεις συνειδητοποιήσει που ήσουν και που βρέθηκες; Νιώθω ότι ζω το όνειρο μου. Από έφηβη ονειρευόμουν το Χόλιγουντ. Άρχισα να παίζω θέατρο στα 12 μου. Έβλεπα τους τίτλους τέλους στις χολιγουντιανές ταινίες και δεν έβρισκα πουθενά ένα όνομα που να μοιάζει στο δικό μου. Μου φαινόταν άπιαστο όνειρο. Έλεγα δεν μπορεί, απλώς ξέχνα το. Και τώρα που μιλάμε είμαι εδώ που πάντα ήθελα να είμαι και όλα ξεκίνησα από αυτή την ανοιχτή οντισιόν του Sacha Baron Cohen για το Borat. Διαφορετικά θα έμενα στη Δανία τώρα, γιατί αυτό ήταν το αρχικό μου σχέδιο. Σκόπευα να μετακομίσω στην Κοπεγχάγη και θα δουλέψω εκεί, αλλά…

Αλλά τελικά βρέθηκες να εγκαταλείπεις τη Βουλγαρία, να πρωταγωνιστείς στο Borat 2, να αποσπάς διθυραμβικές κριτικές παγκοσμίως για την ερμηνεία σου και να καταλήγεις υποψήφια για Όσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου. Έγραψες και ιστορία ως η πρώτη Βουλγάρα ηθοποιός υποψήφια για Όσκαρ. Πώς τα ακούς όλα αυτά; Είσαι μόλις 26 ετών. Πρέπει να πω ότι είμαι ευγνώμων και τυχερή που δούλεψα με ανθρώπους που με δίδαξαν πολλά και ήταν απίστευτα ταλαντούχοι. Δεν είμαι σίγουρη τι είναι επιτυχία για να είμαι απόλυτα ειλικρινής. Όσο περισσότερο το σκέφτομαι, τόσο περισσότερο νιώθω ότι για να πετύχεις κάτι, αρκεί να είσαι περιβάλλεσαι από ανθρώπους που είναι ειλικρινείς και θα σε εμπιστευτούν. Για μένα το βασικότερο είναι ότι θέλω να είμαι υγιής και να φροντίζω την οικογένεια μου. Αν έχω αυτό το προνόμιο μπορώ μετά να σκαρφαλώνω σε βράχους και να προσπαθώ να πετύχω τα όνειρα μου κι απλώς να απολαμβάνω τη διαδρομή. Στο τέλος της ημέρας, αν σας ενδιαφέρει κάτι, αν είστε παθιασμένοι με κάτι, νομίζω θα το πετύχετε. Χρειάζεται να κρατάς τον εαυτό σου προσγειωμένο στο έδαφος και να έχεις ανθρώπους να σου θυμίζουν ότι η ζωή κατά κάποιο τρόπο είναι σαν τροχός. Αυτό που έχεις σήμερα δεν θα το έχεις αύριο. Κάπως έτσι πορεύομαι. Προσπαθώ να είμαι ειλικρινής απέναντι στην τέχνη μου και να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό, γιατί όπως είπες, εγώ, νιώθω ότι ζω το όνειρο. Κάνω το επάγγελμα που πάντα ήθελα να κάνω. Είμαι υγιής. Η οικογένειά μου είναι υγιής. Οι φίλοι μου είναι υγιείς και αυτό είναι το πιο σημαντικό.

Πώς θες να αντιμετωπίσεις τη δουλειά σου από δω και στο εξής; Θα σου πω πως το βλέπω. Έχω τη λογική του γυμναστηρίου. Μόλις αρχίζεις να γυμνάζεσαι, πρέπει απλώς να συνεχίσεις να κάνεις προπόνηση για να διατηρήσεις τη φόρμα σου. Γιατί αν σταματήσεις, πρέπει να ξεκινήσεις από το μηδέν. Κατά κάποιο τρόπο, νιώθω ότι αυτό που με κρατάει προσγειωμένη είναι ότι θέλω απλώς να συνεχίσω. Πιστεύω στη δύναμη του ανθρώπου να συνεχίζει, να μην τα παρατάει, να προχωράει μπροστά και να λέει “την επόμενη φορά θα το καταφέρω καλύτερα”. Απλά συνέχισε.

Θέλω να γυρίσεις τον χρόνο πίσω και να μου πεις αν είχες φανταστεί ποτέ αυτό το ταξίδι στο σινεμά. Πρώτα από όλα, πώς και πότε αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός; Λοιπόν, άρχισα να ονειρεύομαι μια καριέρα στην υποκριτική όταν ήμουν 12 χρονών, πριν το γυμνάσιο. Άρχισα να κάνω μαθήματα υποκριτικής, να προετοιμάζομαι για την εθνική σχολή υποκριτικής, γιατί ξεκίνησα ως μουσικός. Έπαιζα φλάουτο, πιάνο και τραγουδούσα. Στην αρχή όλα πήγαιναν προς τη μουσική, αλλά με κέρδισε η υποκριτική, όταν κατάλαβα ότι μ’ αρέσει να μπαίνω στις ζωές άλλων ανθρώπων, να αγγίζω συναισθήματα που δεν είναι δικά μου και να ανακαλύπτω άλλους χαρακτήρες. Είχα το όνειρο της απόδρασης από την πραγματικότητα και ξεκίνησα να το κάνω πράξη μέσα από το θέατρο. Το 2012 ήταν η πρώτη χρονιά που άρχισα να δίνω σημασία στα φεστιβάλ κινηματογράφου και στις ταινίες. Μου άρεσε πολύ το δανέζικο σινεμά. Είμαι ακόμα ερωτευμένη με τον Mads Mikkelsen, παραμένει ο αγαπημένος μου ηθοποιός. Απλά κοιτούσα την οθόνη στο σινεμά και ένιωθα σαν να θέλω μπω μέσα της. Ένας φίλος, χωρίς να το ξέρω, έκανε αίτηση με το όνομα μου για να μπω στην Εθνική Ακαδημία Θεάτρου και Κινηματογράφου Κράστιο Σαράφοβ στη Σόφια. Πήγα κάπως δειλά στην αρχή, γιατί ήταν ένας κόσμος πολύ διαφορετικός απ’ το θέατρο, που δεν τον γνώριζα. Είχα περάσει επτά ολόκληρα χρόνια στη σκηνή και το σινεμά μου έμοιαζε ξένο. Τελικά με πήραν, πέρασα υπέροχα στη σχολή και αποφοίτησα το 2019.

Αλήθεια, πώς είναι η βιομηχανία του κινηματογράφου και του θεάτρου στη Βουλγαρία; Είναι εύκολο για έναν νέο ηθοποιό να κυνηγήσει τα όνειρά του εκεί; Δεν νομίζω ότι είναι εύκολο. Είναι ίσως λίγο πιο δύσκολο σε σύγκριση με άλλα μέρη, γιατί η εκπαίδευση είναι περιορισμένη. Υπάρχουν πολύ λίγες σχολές κι αυτό δημιουργεί έναν τεράστιο ανταγωνισμό γιατί πολλοί θέλουν να μπουν εκεί και λίγοι τα καταφέρνουν. Συνήθως πρέπει να κάνεις μια άλλη δουλειά παράλληλα για να μπορείς να αντέξεις οικονομικά, να πληρώνεις το ενοίκιο και τους λογαριασμούς σου. Αλλά αν θέλεις πολύ να είσαι ηθοποιός, θα το κάνεις. Το έχω κάνει κι εγώ, φυσικά.

Πώς ήταν όταν βρέθηκες ξαφνικά να δουλεύεις σ’ ένα επίπεδο διεθνών προδιαγραφών, άρα και μεγαλύτερων απαιτήσεων; Είδες τη δουλειά σου διαφορετικά; Άλλαξε κάτι στον τρόπο που δουλεύεις; Σίγουρα άλλαξαν πολλά πράγματα, αλλά το απολαμβάνω πολύ. Το βλέπω, αν θες, σαν ένα όμορφο παράδειγμα πολιτιστικής ανταλλαγής, κάτι που νομίζω ότι είναι κρίσιμο για την τέχνη σήμερα. Επειδή ασχολούμαι με τη δουλειά αυτή από πολύ μικρή ηλικία, δεν βλέπω μεγάλη διαφορά μεταξύ του να προσπαθώ να πάρω έναν ρόλο στη Βουλγαρία ή να προσπαθώ να πάρω έναν ρόλο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αν έχω κάποιο ταλέντο, που ελπίζω να έχω, αυτό θα μπορέσει να το αναγνωρίσει ο οποιοσδήποτε σε οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη. Ίσως είναι πιο δύσκολο εδώ στην Αμερική, γιατί όπως ακούς, έχω προφορά. Υπάρχουν, λοιπόν, ρόλοι που δεν μπορώ να τους ακολουθήσω γιατί κατά κάποιο τρόπο δεν ταιριάζουν με την εθνικότητα μου, αλλά γι’ αυτό προσπαθώ να παλέψω όσο το δυνατόν περισσότερο. Υπάρχουν τόσα πολλά παραδείγματα ανθρώπων σαν εμένα, από την Ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια, που λόγω της καταγωγής τους, απορρίπτονται από τον κινηματογράφο της Δύσης. Είναι σημαντικό για μένα που μέσω της δουλειάς μου, μ’ έναν τρόπο εκπροσωπώ τα Βαλκάνια στο Χόλιγουντ. Νομίζω ότι είναι καιρός να είμαστε εκεί έξω γιατί θέλουμε να είμαστε μέρος του και θέλουμε να δουλέψουμε, κι αυτό είναι όμορφο γιατί όσο περισσότερα χρώματα έχει το Χόλιγουντ, τόσο περισσότερα πράγματα μπορείς να ανακαλύψεις για τον κόσμο.

Άρα, μου λες ότι νιώθεις μ’ έναν τρόπο ότι στην πορεία σου, δεν εκπροσωπείς μόνο τον εαυτό σου και το ταλέντο σου, αλλά και τη χώρα σου; Ναι. Τουλάχιστον, προσπαθώ να το κάνω με ωραίο, ευγενικό τρόπο. Είμαι Βουλγάρα και είμαι περήφανη που μπορώ να κουβαλάω την καταγωγή μου μαζί μου. Λόγω των Όσκαρ ή λόγω του Borat, λόγω αυτής της διεθνούς σκηνής που μου έχει δοθεί τέλος πάντων, νιώθω ότι έχω επιλέξει να φτιάξω μια πλατφόρμα μέσω της οποίας θα μπορώ να ρίξω λίγο φως σε μέρη όπως η Βουλγαρία, η Ελλάδα ή άλλες χώρες της γειτονιάς μας. Νιώθω ότι μπορώ να είμαι μια γέφυρα ανάμεσα στον δυτικό κινηματογράφο και την Ανατολική Ευρώπη, γιατί τόσοι πολλοί φίλοι μου, τόσοι πολλοί καλλιτέχνες από την περιοχή μας, ονειρεύονται αυτή την εξωστρέφεια για τη δουλειά τους. Θα ήθελα να υπάρχει μια ανταλλαγή διαφορετικών χρωμάτων στο σινεμά, αυτή είναι και η θεμελιώδης δύναμη της καλλιτεχνικής ενέργειας. Μακάρι να φέρουμε ανθρώπους του Χόλιγουντ να γυρίσουν ταινίες στην Ανατολική Ευρώπη, γιατί Θεέ μου, είναι μέρη με μοναδική ομορφιά και ιστορία. Δεν χρειάζεται να φτιάξεις ένα σετ, μπορείς απλά να βγεις έξω και να αρχίσεις να τραβάς με την κάμερα. Συν του ότι οι άνθρωποι στα μέρη μας θέλουν και μπορούν να γίνουν μέρος σε κάτι μεγαλύτερο. Όσο πιο ενωμένοι είμαστε, τόσο καλύτερος θα είναι ο κόσμος. Αντίστοιχα, θα ήθελα πολύ να έρθουν οι άνθρωποι των Βαλκανίων εδώ για να μπορέσουν να εργαστούν σε μια διεθνή σκηνή και να έχουν μια θέση στην ευρύτερη εικόνα. Στούντιο όπως η Marvel, η Disney, φέρνουν στο φως τόσες πολλές διαφορετικές φωνές που δεν έχουν ακουστεί στο παρελθόν. Υπάρχει η Ρουμανία, υπάρχει η Σερβία, υπάρχει η Βόρεια Μακεδονία, υπάρχει η Ελλάδα, υπάρχει η Τουρκία, χώρες με τόσο σημαντική ιστορία και τόσες πολλές όμορφες τοποθεσίες, τόσους πολλούς ταλαντούχους ανθρώπους, που έχουν περάσει πολλά.

Ελπίζω κι εγώ να χτιστεί αυτή η γέφυρα. Εσύ τουλάχιστον έβαλες μια πέτρα για την κατασκευή της. Νομίζω ήρθε η ώρα να μιλήσουμε λίγο και για τη νέα σου ταινία, το Bodies Bodies Bodies. Καταρχάς, πολλά συγχαρητήρια, γιατί ήσουν υπέροχη. Κατάφερες να βγάλεις όλη την κρυμμένη αλήθεια του χαρακτήρα σου, με γοητευτικό τρόπο. Πες μου, πώς προετοιμάστηκες γι’ αυτόν τον ρόλο; Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Ήταν ένας ρόλος εντελώς κόντρα σε μένα. Εγώ βλέπεις, είμαι ένας εξωστρεφής άνθρωπος, μιλάω πολύ, είμαι εκφραστική, σχεδόν δεν σκέφτομαι πριν μιλήσω. Η ηρωίδα μου δεν είναι έτσι. Είναι μια πολύ εσωστρεφής γυναίκα, που νιώθει εξαιρετικά άβολα στο κοινωνικό της περιβάλλον. Ήταν δύσκολο να την προσεγγίσω γιατί ήταν απλώς ένα μυστήριο. Από την άλλη, είναι το αουτσάιντερ. Ίσως αυτή ήταν η μόνη ομοιότητα που έχω μαζί της, γιατί αρκετές φορές κι εγώ έχω αισθανθεί έτσι. Είναι ένα κορίτσι που έρχεται από ένα διαφορετικό μέρος, από ένα διαφορετικό υπόβαθρο και μπαίνει στην παρέα κάποιων παιδιών που ανήκουν σε μια προνομιούχα κοινωνία και ζουν μέσα στα social media. Αυτή είναι εντελώς άσχετη με όλα αυτά. Χρησιμοποιεί το κινητό της μόνο για τα μηνύματά της ή το Face Time, αν έχει FaceTime, γιατί δεν είμαι σίγουρη ότι είχε iPhone. Ήμουν πολύ τυχερή που την ταινία τη σκηνοθέτησε η Halina Reijn. Συνεργαστήκαμε άψογα μαζί και με βοήθησε πολύ από την πρώτη μέρα της πρόβας να δω τι πραγματικά κρύβει αυτός ο χαρακτήρας και πώς μπορώ να τον προσεγγίσω. Ουσιαστικά με βοήθησε να χτίσω αυτόν τον χαρακτήρα, δίνοντας σημασία σε λεπτομέρειες που για κάποιον μπορεί να φαίνονται άσχετες, όμως έχουν πολύ σημασία, όπως ας πούμε τον τρόπο με τον οποίο περπατάει ή κουνάει τα χέρια της. Ακόμα και τα ρούχα που επιλέξαμε να φοράει, με βοήθησαν πολύ να την καταλάβω, γιατί και τα ρούχα φανερώνουν πολλά για την προσωπικότητα ενός ατόμου. Για μια περίοδο, θέλοντας να πετύχω ακριβώς τον χαρακτήρα της, ξεκίνησα να είμαι κι εγώ στην προσωπική μου ζωή πιο μυστικοπαθής, πιο κλειστή για να καταλάβω πώς είναι να είσαι έτσι. Ξέρεις πόσο δύσκολο μου ήταν; Το βλέπεις, ότι δεν μπορώ να σταματήσω να μιλάω, πρέπει να μου βάλεις μια τελεία γιατί μπορεί να μιλάω αιώνια. Τέλος πάντων, ήταν μια όμορφη διαδικασία και με βοήθησαν πολλοί όλοι οι εκπληκτικοί συνεργάτες μας.

Μπορώ να σταθώ σε πολλά σημεία της ταινίας, εκείνο βέβαια που με άγγιξε περισσότερο είναι ο τρόπος με τον οποίο σχολιάζει τη σημερινή Gen Z, τον τρόπο που προσεγγίζουν τον έρωτα, τη φιλία και γενικά τη ζωή οι σημερινοί 20άρηδες. Πώς βλέπεις αυτή τη γενιά, τη γενιά σου δηλαδή; Κοίτα, εγώ έχω γεννηθεί το 1996, επομένως είμαι κάπως ανάμεσα στους Millennials και στους Gen Z. Τι να πω για τους σημερινούς 20άρηδες; Καταρχάς είναι μια γενιά που έχει μεγαλώσει με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μέσα σ’ αυτόν τον συχνά ψεύτικο κόσμο που προβάλλουν.

Αυτό είναι που νιώθω ότι τους δυσκολεύει να δημιουργήσουν αληθινές και ουσιαστικές σχέσεις. Ναι. Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Με αφορμή την ταινία, το σκεφτόμουν πολύ, όλο αυτό. Είναι σίγουρα μια γενιά που ζώντας τόσο έντονα μέσα στα social media έχει γίνει όχι ακριβώς προβληματική, αλλά πιο επιρρεπής αν θες στις παρεξηγήσεις και στην παραποίηση της αλήθειας. Ανοίγουμε το Instagram και βλέπουμε απίστευτες εικόνες, υπέροχες ζωές, οι οποίες τελικά είναι φτιαχτές, ψεύτικες, εικονικές, δεν έχουν τίποτα το αληθινό στη βάση τους. Εκεί αρχίζεις να συγκρίνεις τον εαυτό σου. Κάθεσαι σε έναν καναπέ, κοιτάς την οθόνη, βλέπεις κάποιον που τα πάει τόσο καλά και λες “Θεέ μου, η ζωή μου είναι φρικτή!”. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο τόσοι πολλοί νέοι άνθρωποι παλεύουν με την κατάθλιψη. Αν το σκεφτείς, όμως, τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής σου, δεν θα τις αποτυπώσεις μέσα σε μια φωτογραφία γιατί πολύ απλά θα είσαι τόσο απασχολημένος με το να τις ζήσεις. Αλλά, τι να πω; Ακόμα ξυπνάω και κοιμάμαι κοιτάζοντας το τηλέφωνό μου. Βλέπω, όμως, ότι η μαμά μου, που είναι 40 χρόνια μεγαλύτερη από εμένα, είναι επίσης κολλημένη στο τηλέφωνό της. Άρα όλο αυτό είναι εκεί έξω. Είναι σαν μεταδοτική ασθένεια τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά αν μάθεις πώς να τα χρησιμοποιείς σωστά, μπορούν να είναι ένα χρήσιμο εργαλείο.

Η ταινία δείχνει τους σημερινούς νέους ανήμπορους να δομήσουν μια ουσιαστική φιλική σχέση. Γιατί συμβαίνει πιστεύεις αυτό; Οι φίλοι είναι η οικογένεια που επιλέγουμε, έτσι δεν είναι; Είμαι τυχερή γιατί έχω αληθινούς φίλους, για τους οποίους μπορώ να θυσιάσω τον εαυτό μου κάθε δευτερόλεπτο. Έχω φίλους από τριών χρονών, σχέσεις που έχουμε παλέψει να κρατήσουμε μέσα στο χρόνο. Νομίζω ότι το πρόβλημα με τις φιλίες σήμερα είναι ότι πολλές δομούνται πάνω σε μια κοινή καθημερινότητα που μπορεί να μοιράζεσαι με κάποιον, πάνω σ’ ένα κοινό πρόγραμμα ζωής και όχι με βάση τον χαρακτήρα του άλλου ανθρώπου. Έτσι όταν αλλάζεις ζωή, αλλάζεις προγραμματισμό, μοιραία σταματάς να θεωρείς φίλους τους ανθρώπους με τους οποίους μοιραζόσουν χρόνο στην προηγούμενη φάση της ζωής σου. Νομίζω ότι τους φίλους στη ζωή μας τους επιλέγουμε τελικά διαισθητικά. Τουλάχιστον σε μένα συμβαίνει έτσι. Είναι όλα καταγεγραμμένα στο dna μας. Ξέρουμε υποσυνείδητα και ποιους θα αγαπήσουμε αληθινά και ποιους θα κάνουμε ότι αγαπάμε. Κολλάμε με τους ανθρώπους διαισθητικά, γιατί ψάχνουμε υποσυνείδητα να βρούμε ένα μέρος που θα νιώθουμε ασφαλείς.

Ναι, αυτό είναι αλήθεια. Έχω μια τελευταία ερώτηση για σένα. Πες μου, τι είδους σινεμά θα ήθελες να κάνεις στο μέλλον; Είναι μια δύσκολη ερώτηση. Θέλω με τις ταινίες μου οι άνθρωποι να γίνονται καλύτεροι. Θέλω οπωσδήποτε να κάνω κι άλλες κωμωδίες. Τώρα στο Bodies Bodies Bodies μπήκα για πρώτη φορά στον κόσμο μιας ταινίας τρόμου, με έντονα στοιχεία μαύρης κωμωδίας, μια συνθήκη που μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα και θα ήθελα να την εξερευνήσω περισσότερο μελλοντικά. Θέλω οπωσδήποτε να κάνω κι ένα βαθύ σκοτεινό δράμα. Θέλω να κάνω διαφορετικά πράγματα και θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ ώστε κάθε επόμενος χαρακτήρας να είναι τελείως διαφορετικός από τον προηγούμενο, γιατί νομίζω ότι αυτός είναι ο τρόπος που μπορείς να χτίσεις μια μεγάλη πορεία σ’ αυτή τη δουλειά.

Σου εύχομαι ό,τι καλύτερο. Ξέρεις, πριν κλείσουμε, να σου πω ότι ήμουν στη Βουλγαρία πριν από δύο εβδομάδες και δούλευα πάνω σε κάτι, που δεν μπορώ να ανακοινώσω, αλλά μπορώ να σου πω ότι συνδέεται σε μεγάλο βαθμό με τη χώρα σας.

Αναμένω με αγωνία. Σ’ ευχαριστώ για την κουβέντα μας. Να έχεις μια υπέροχη μέρα στο LA. Σ’ ευχαριστώ κι εγώ. Πέρασα υπέροχα. Ελπίζω να μην σε κούρασα. Σου είπα, μιλάω πολύ!

Info: Η ταινία Bodies, Bodies, Bodies είναι διαθέσιμη στο A24.