Όλοι οι τόνοι του μπλε

Μπλε οι φλέβες των χεριών σου, μπλε το τατουάζ που ξεθωριάζει αργά στην πλάτη σου, μπλε οι μώλωπες που περιφέρεις περήφανη μετά από μια Κυριακή στο skate park με τους γιους σου. Μπλε το χρώμα που διάλεξαν για να ορίσουν την κακή διάθεση και έγινε αθάνατη μελωδία. Μπλε και το νερό που σε κρατάει στη ζωή. Μπλε η γραμμή που θέλεις να δεις στο τεστ για Covid, διπλή μπλε η γραμμή που σου ανακοινώνει την εγκυμοσύνη σου, μπλε και η φωνή της Joni Mitchell.

Μπλε τα μύρτιλα που έριξες κατά λάθος από το ψυγείο το πρωί και σκόρπισαν προς όλες τις κατευθύνσεις. Μπλε οι λάμψεις που αστράφτουν αν πιέσεις τα μάτια σου με την ανάποδη της παλάμης, μπλε το χρώμα των νυχιών σου τώρα, μπλε η σκιά που σου άπλωνε η μαμά σου μέχρι τα φρύδια όταν είχες επίδειξη στο μπαλέτο, μπλε το χρώμα των ματιών του μεγάλου σου έρωτα. Μπλε τα μηνύματα στο κινητό, μπλε η οθόνη όταν σου έπεσε από χέρια. Μπλε το αγαπημένο χρώμα του Λέανδρου που απλώνεται σε όλα τα ρούχα του, στη σχολική τσάντα, στα παιχνίδια, στο μπουκάλι του νερού, στις τρελόμπαλες που διαλέγει.

Μπλε τεύχος, μπλε αξεσουάρ, μπλε φώτα, μπλε η κούπα του καφέ που άφησε μπροστά μου η Κριστίν χωρίς να της το ζητήσω, επειδή ήξερε ότι χρειαζόμουν κάτι ζεστό να κρατήσω και να πιω καθώς της μιλούσα – εκείνη ξέρει, οι φίλες πάντα ξέρουν, ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνουν τι είναι αυτό που τις κάνει να σηκωθούν και να σου φτιάξουν τον αγαπημένο σου καφέ και να τον αφήσουν μπροστά σου αμίλητες, για να ξανακαθίσουν περιμένοντας ενώ και οι δυο σας κοιτάτε τον ατμό ν’ ανεβαίνει στο ταβάνι.

Μπλε η κούπα, ακριβώς όπως εκείνες στο καλό σερβίτσιο στο σερβάν της γιαγιάς σου που το ξεκλείδωνες κρυφά και τις σήκωνες από τα λεπτά πιατάκια τους με προσοχή, κάνοντας ότι πίνεις το τσάι σου, με τεντωμένο το μικρό δαχτυλάκι, για να τις ξαναβάλεις με πολλή προσοχή στη θέση τους, ακούγοντας το διακριτικό κλικ της πορσελάνης, ήχος που για σένα δεν συγκρινόταν με τίποτα.

Μπλε και η φωτογραφία της γιαγιάς, όπου δεν φαίνονται τα μάτια της χαρούμενα πια, μπλε η κουβέρτα που είχε φτιάξει για τον αδερφό σου όταν γεννήθηκε και τώρα την περιφέρει ο μικρός σου σε όλο το σπίτι, μέχρι να κουλουριαστεί με αυτήν στον μπλε καναπέ με τη σπασμένη πλάτη. Μπλε η κούπα που αχνίζει ακόμα.

Μπλε ο πλανήτης μας, μπλε τα καινούργια σανδάλια σου, μπλε η πλευρά με τα ρούχα των αγοριών σε όλα τα καταστήματα, μπλε η σανίδα του σκέιτ, μπλε η τήβεννος που φοράς στις φωτογραφίες που έχουν κορνιζάρει οι γονείς σου πάνω από το τζάκι.

Μπλε τα ενοχλητικά πουλάκια που τσιμπάνε τους σπόρους που φύτεψες στον κήπο, μπλε τα αγριολούλουδα που επιβιώνουν κάθε άνοιξη στην ίδια γωνία και τα λένε «forget–me–not», μπλε η πρώτη μάσκα που αγόρασες στην αρχή της πανδημίας και σκέφτηκες «σε μία, δύο εβδομάδες θα τελειώσει κι αυτό». Μπλε ο ωκεανός που σε χωρίζει από την Αθήνα, μπλε τα εικονίδια των εφαρμογών που σε κρατάνε σε επαφή, μπλε οι κάδοι της ανακύκλωσης, μπλε μανό, μπλε πουκάμισα, μπλε κούπες, μπλε ποδήλατα.

Μπλε το χρώμα του αττικού ουρανού, μπλε το κάτω μέρος των ματιών σου όταν δεν κοιμάσαι καλά, μπλε οι φάκελοι με τα σοβαρά έγγραφα, μπλε φόντο με άσπρα αστέρια εδώ, μπλε φόντο με άσπρες ρίγες εκεί, μπλε βαμμένα τριαντάφυλλα, μπλε η ομπρέλα που άφησες στο ταξί, μπλε τα post–it που τυλίγουν την οθόνη του υπολογιστή σου σαν φτερά.

Μπλε το συγκρότημα που μερικές φορές ξεπετάγεται στο shuffle, μπλε το μαγιό που πήρες κάποτε στη Σύρο και παράλογα πιστεύεις ότι θα μυρίζει για πάντα όπως το καλοκαίρι εκεί. Μπλε ο πάτος της κούπας. Η Κριστίν ξανασηκώνεται και τη γεμίζει μέχρι πάνω με καφέ, αχνίζει και πάλι, δεν κάνει τον σπουδαίο ήχο της πορσελάνης αλλά είναι εξίσου πολύτιμη γιατί ξέρεις -όπως ξέρω, όπως ξέρουμε όλες- ότι η κούπα θα μείνει εκεί μέχρι να νιώσεις έτοιμη να μιλήσεις, να τα πεις όλα, ακόμα κι αυτά που σε κάνουν μπλε από θυμό ή ντροπή ή σου κόβουν την ανάσα από τα γέλια ή το κλάμα. Η μπλε κούπα θα μείνει στη θέση της, ένας μικροσκοπικός φάρος στο ακατάστατο τραπέζι με το λευκό τραπεζομάντηλο και τα μπλε πουά.