Isabelle Huppert: “Η ζωή μου δεν είναι και τόσο ενδιαφέρουσα”

Το είπατε πολύ σωστά. Δεν θα μπορούσα να σκεφτώ καλύτερο ορισμό. Μοιάζει λες και με γνωρίζετε προσωπικά.

Είστε, δηλαδή, έτσι και ως άνθρωπος;

Ναι. Υπερβολικά σκληρή και υπερβολικά ευαίσθητη ταυτόχρονα. Τους ρόλους, πάντως, τους προσεγγίζω πάντα με μια ερώτηση. Τουλάχιστον μία. Αυτή καθοδηγεί τη φαντασία μου. Δεν μπορώ να φανταστώ ένα έργο τέχνης ανίκανο να σου γεννήσει έστω μία ερώτηση, είτε μιλάμε για ταινία είτε για έναν πίνακα ζωγραφικής. Η τέχνη είναι ένα σύνολο ερωτημάτων που ζητούν την απάντησή σου.

Τώρα έρχεστε στην Αθήνα, στη Στέγη, για να παίξετε ακόμα έναν σπουδαίο ρόλο. Την Αμάντα από τον Γυάλινο κόσμο του Tennessee Williams.

Είναι ένας υπέροχος ρόλος, αλλά δεν μένω μόνο σ’ αυτόν. Είναι υπέροχο το κείμενο, είναι υπέροχος ο σκηνοθέτης, ο Ivo van Hove. Θέλω να πω, δεν μπορώ να αποσυνδέω τη δουλειά μου από το γεγονός ότι την κάνω πάντα μαζί με κάποιους άλλους. Με συναρπάζουν η ποιητικότητα του κειμένου και η διαχρονικότητα του χαρακτήρα μου. Παίζω μια δύσκολη μητέρα, αποκομμένη από την πραγματικότητα, η οποία, ενώ δείχνει να θέλει το καλό των παιδιών της, καταλήγει να τους κάνει κακό. Δεν αντιλαμβάνεται την ευαισθησία τους και καταλήγει να γίνεται τέρας.

Εσείς τι είδους μητέρα είστε για τα παιδιά σας;

Θέλω να πιστεύω ότι υπήρξα υπεύθυνη ως μητέρα. Σίγουρα δεν είμαι η μητέρα του Γυάλινου κόσμου. Ελπίζω, τουλάχιστον.

Σας ήταν πιο δύσκολο να είστε μητέρα ή ηθοποιός;

Μητέρα, φυσικά! Το να είμαι ηθοποιός είναι πολύ εύκολο για μένα.

View this post on Instagram

A post shared by Isabelle Huppert (@isabelle.huppert)

Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση που έπρεπε να αντιμετωπίσετε;

Να μπορέσω να κάνω τα παιδιά μου ευτυχισμένα. Ξέρετε πόσο δύσκολη δουλειά είναι αυτή; Δεν ήθελα ποτέ να νιώσουν προδομένα από τα όνειρά τους.

Ο Williams εδώ παραδίδει ένα κείμενο-ύμνο στα χαμένα όνειρα και στις χαμένες ελπίδες.

Πράγματι. Σ’ αυτά τα σημεία το έργο γίνεται τόσο ποιητικό. Τα όνειρα είναι μια φαντασία. Μια προβολή του εαυτού μας σε ένα υποθετικό μέλλον που δεν ξέρουμε αν θα είναι έτσι ακριβώς.

Εσείς είστε ένα προϊόν των εκπληρωμένων ή των ανεκπλήρωτων ονείρων σας;

Των εκπληρωμένων. Σε κάποιο βαθμό, βεβαίως. Ξέρετε, κάθε μέρα συνειδητοποιώ πόσο προνομιούχα είμαι που μπορώ να κάνω αυτό που με παθιάζει. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε πάθος για κάτι, λίγοι όμως έχουμε τη δυνατότητα να το κατορθώσουμε. Ξυπνάω και κοιμάμαι αντιλαμβανόμενη αυτό το προνόμιο που μου έχει δοθεί στη ζωή και προσπαθώ να βγάλω ό,τι καλύτερο υπάρχει από εκεί μέσα. Είναι μια διαδικασία που περιλαμβάνει χαρά, λύπη, απελπισία, ενθουσιασμό. Τα έχει όλα.

Είναι εφικτό να οδηγήσουμε τη ζωή μας εκεί ακριβώς που θέλουμε;

Όχι πάντα. Για πολλούς υπάρχουν τα αντικειμενικά εμπόδια. Λόγου χάρη, θα ήμουν αυτό που είμαι σήμερα αν δεν μεγάλωνα σε μια δημοκρατική χώρα; Σίγουρα όχι. Όσοι καταφέρνουν να ξεπεράσουν τα αντικειμενικά εμπόδια και να φτάσουν εκεί που θέλουν, είναι πραγματικοί ήρωες. Αυτή για μένα είναι η σπουδαιότερη αρετή, κάτι σαν δώρο που δίνεται σε λίγους ανθρώπους.

Σας αρέσει περισσότερο να κάνετε θέατρο ή σινεμά;

Απολαμβάνω και τα δύο. Το θέατρο είναι πιο δύσκολο. Το σινεμά το κάνω με μεγαλύτερη ευκολία. Θα σας το εξηγήσω κάπως ποιητικά. Το σινεμά είναι λες και κάνεις μια ευχάριστη βόλτα με το αμάξι στην εξοχή. Το θέατρο, από την άλλη, μοιάζει σαν να ανεβαίνεις ένα πολύ ψηλό βουνό. Ταλαιπωρείσαι για να φτάσεις στην κορυφή, αλλά όταν φτάσεις, η θέα που απολαμβάνεις είναι μοναδική.

Στο άκουσμα της είδησης ότι έρχεστε ξανά στην Ελλάδα, οι θαυμαστές σας εδώ ενθουσιάστηκαν.

Χαίρομαι πολύ γι’ αυτό. Έχω μια σταθερή θεατρική παρουσία στη χώρα σας και το απολαμβάνω κάθε φορά. Ξέρω ότι με αγαπάτε. Όταν σκέφτομαι την Ελλάδα, ο νους μου πάει στον Γιώργο Λάνθιμο. Είναι σπουδαίος σκηνοθέτης.

Θα συνεργαζόσασταν μαζί του;

Φυσικά. Και ποιος δεν θέλει να συνεργαστεί με τον Λάνθιμο;

Επιδιώκετε να ικανοποιείτε τους θαυμαστές σας με τις επαγγελματικές σας επιλογές;

Όχι, σε καμία περίπτωση. Θέλω να ικανοποιώ εμένα.

Είναι αλήθεια ότι στον Γυάλινο κόσμο φοράτε ένα φόρεμα από την προσωπική σας γκαρνταρόμπα;

Ναι! Νομίζω ότι είναι Dior. Το φόρεσα σε μια πρόβα και ο Ivo θεώρησε ότι δένει αρμονικά με το σκηνικό. Mου είπε να το κρατήσω και το έκανα. Σε πολλές ταινίες ή θεατρικά έχω φορέσει δικά μου ρούχα. Ένα συγκεκριμένο φόρεμα, λόγου χάρη, ή ένα παλτό μπορεί να με βοηθήσει να γεννήσω ένα συναίσθημα που θέλω να πετύχω. Έχω έναν διάλογο με τα ρούχα που φοράω.

Εκπροσωπείτε, πάντως, σταθερά μέσα στα χρόνια αυτό που λέμε «γαλλική φινέτσα».

Δεν πιστεύω ότι έχω κάποιο ιδιαίτερο προσωπικό στιλ. Δεν αγαπώ τόσο τη μόδα, όσο τα ρούχα. Η επιλογή των ρούχων που θα φορέσω είναι μια διαδικασία που με ευχαριστεί. Ας πούμε ότι είναι μια επιφανειακή ευχαρίστηση που επιδιώκω να μου προσφέρω για να ξεχνιέμαι.

View this post on Instagram

A post shared by Isabelle Huppert (@isabelle.huppert)

Θα ήθελα να μιλήσουμε λίγο για τον χρόνο που περνάει.

Α, όχι. Συγγνώμη. Δεν θα ήθελα να μιλήσω καθόλου γι’ αυτό.

Δεν θα ρωτούσα πόσων χρόνων είστε.

Επόμενη ερώτηση, παρακαλώ.

Αναρωτιόμουν απλώς αν σας απασχολεί το επαγγελματικό σας φινάλε. Αν σκέφτεστε κάποια στιγμή να πείτε αντίο στο σινεμά και το θέατρο για να κάνετε άλλα πράγματα.

Να πω αντίο; Δεν ξέρω, ειλικρινά. Είναι πιθανό να συμβεί. Θα δούμε.

Θα θέλατε να γίνει ταινία η ζωή σας;

Ω, όχι! Η ζωή μου δεν είναι και τόσο ενδιαφέρουσα για να γίνει ταινία.

Είστε σίγουρη;

Σας διαβεβαιώ. Η ζωή μου δεν έχει κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

*«Γυάλινος κόσμος» με την Isabelle Huppert στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, Σάββατο 13 & Κυριακή 14 Νοεμβρίου.