Περπάτησα σε γειτονιές όπου τα ρούχα είναι απλωμένα και κρεμασμένα από τα μπαλκόνια σαν τις ταινίες – με τη διαφορά πως οι Ναπολιτάνοι κάνουν ένα είδος styling και τα κρεμάνε ασορτί. Χάζεψα τα δεκάδες γκραφίτι με το Μaradona, που είναι πλέον ο Santo Diego, o Άγιος της πόλης, ο απόλυτος θρύλος. Κι εδώ ξεκινάει το coup de foudre μου με την πόλη αυτή. Τα σκυλάκια, είναι παντού ευπρόσδεκτα. Σε εστιατόρια, μαγαζιά, ζαχαροπλαστεία, εκκλησίες. Η πιο pet friendly πόλη που έχω επισκεφτεί. Εκεί για μένα ξεκινάει ο πολιτισμός και βλέπω έναν κόσμο φιλόξενο και χαμογελαστό. Χάος χωρίς άγχος όμως.
Περπατώντας στην πανέμορφη παραλία από το ξενοδοχείο Vesuvio μέχρι το Posilipo βλέπω κόσμο να κάνει μπάνιο και να ακούει όπερα σε φορητά cd players. Η θέα της πόλης που έχει στραμμένο τα μάτια της πάνω στο ηφαίστειο του Βεζούβιου είναι εκθαμβωτική.
“Chalets”, τα παραλιακά καφέ, όπου οι κάτοικοι ανέμελα απολαμβάνουν Aperol, ψαράδες, πηγαδάκια Ναπολιτάνων που λιάζονται, μπαμπάδες που βολτάρουν τα μωρά τους ντυμένα λες και βρίσκονται στο βόρειο πόλο, κι ας έχει ηλιοφάνεια με 16 βαθμούς.
