o-θρυλικός-hairstylist-harry-king-μιλάει-για-τη-μεγάλη-καρ-317591

Γεννήθηκα στο Λονδίνο. Όταν ήμουν μικρός δεν ονειρευόμουν να κάνω καριέρα στο hairstyling. Μέχρι που μια μέρα, στο οικογενειακό κατάστημα ρούχων που διατηρούσαμε, μια θεία μου με ρώτησε τι θα ήθελα να κάνω στη ζωή μου και όταν της απάντησα ότι δεν ήξερα, μου πρότεινε να γίνω κομμωτής. Το βρήκα ωραία αφορμή για να μην πάω στο σχολείο και την επόμενη άρχισα να αναζητώ δουλειά. Ήταν το 1958 και ήμουν 15 χρονών. Με προσέλαβαν ως μαθητευόμενο σε ένα κομμωτήριο, όπου άντεξα περίπου έξι μήνες. Επέμενα ωστόσο και μέχρι τα 24 μου είχα καταφέρει να εργάζομαι στο κορυφαίο σαλόνι Michaeljohn, στο Mayfair του Ηνωμένου Βασιλείου. Ξεκίνησα εκεί ως ο πρώτος κομμωτής αμέσως μόλις άνοιξε και μετά από τέσσερις μήνες με κάλεσαν για μια συνεργασία από το περιοδικό Queen. Ήταν τόσο μεγάλη η επιτυχία, που ο φωτογράφος Norman Eales άρχισε να με χρησιμοποιεί συνέχεια.

View this post on Instagram

A post shared by Harry King (@harrrryking)

Μετά πήγα στο Παρίσι για να χτενίζω στις collections με τον φωτογράφο Duffy. Ήμουν σε πολύ καλό δρόμο! Έκανα τις δικές μου προτάσεις, που με έβαλαν δυναμικά στον χώρο – μία από αυτές ονομάστηκε The Lions Mane από τον αρχισυντάκτη του τότε ολοκαίνουργιου αγγλικού Cosmopolitan και ήταν όντως σαν χαίτη λιονταριού με πολλά layers, κάτι που δεν είχε ξαναγίνει. Το 1974 μετακόμισα στη Νέα Υόρκη και εργάστηκα στο κορυφαίο Cinandre, ένα hair emporium με τέσσερις ορόφους. Έπρεπε όμως να αλλάξω το όνομά μου από David σε Harry, γιατί στην ομάδα υπήρχε ήδη ένας David. Οι πρώτοι τέσσερις μήνες εκεί ήταν εφιαλτικοί! Από το να ασχολούμαι με 28 πελάτες την ημέρα ως δημιουργικός διευθυντής στο Λονδίνο, είχα καταντήσει να αλλάξω όνομα, να έχω δύο πελάτες ημερησίως και να αναλάβω τέσσερις απαίσιες φωτογραφίσεις. Μέχρι που έγινε η σημαδιακή συνάντηση με την Polly Mellen της Vogue. Ήμουν υποστηρικτής των φυσικών μαλλιών και η Polly με άφησε να κάνω ό,τι ήθελα. Όλα τα μοντέλα με αγαπούσαν, γιατί τις έκανα να δείχνουν φυσικές, κάτι πολύ μοντέρνο και φρέσκο. Για τη Vogue ήταν και η δουλειά που απογείωσε την καριέρα μου, με φωτογράφο τον Richard Avedon και μοντέλα τις Rene Russo, Rosanne Vela, Beverly Johnson και Patti Hansen. Τους έκανα ένα καλό κούρεμα και μετά έφτιαξα τα μαλλιά τους με τα χέρια μου, χωρίς πιστολάκι, χωρίς rollers. Η Vogue και ο Avedon το λάτρεψαν. Αυτή η φωτογράφιση με έβαλε πραγματικά στον χάρτη το 1976.

View this post on Instagram

A post shared by Harry King (@harrrryking)

Το να είσαι στην κορυφή είναι υπέροχο συναίσθημα, δεν ήμουν ποτέ ζηλόφθονος ούτε ανταγωνιστικός, υπήρχαν και άλλοι κορυφαίοι κομμωτές, όλοι είχαμε δουλειά, όλοι είχαμε ένα ξεχωριστό στιλ, όλοι πάνω κάτω συμπορευόμασταν με τον ίδιο τρόπο. Όσο για τα εξώφυλλα, τα κεντρικά γραφεία της Vogue αποφάσιζαν για τα cover girls. Κάναμε πολλές δοκιμές, τα κορίτσια φωτογραφίζονταν και στο τέλος μαζευόμασταν όλοι οι συνεργάτες για να διαλέξουμε ποια θα έμπαινε στο εξώφυλλο. Το βλέμμα τους, ο τρόπος που κοιτούσαν το φακό έπαιζε σημαντικό ρόλο. Παραμένω φίλος με αρκετούς ανθρώπους από τον χώρο. Με τη Nancy Donahue κάνουμε ένα reunion μία φορά τον χρόνο. Έχουμε κάνει ήδη 14 πάρτι! Τη γνώρισα το 1980 στο Παρίσι σε ένα editorial της βρετανικής Vogue με τον φωτογράφο Eric Boman, στο οποίο μου άρεσαν σχεδόν όλα τα κορίτσια, αλλά υπήρχαν και μερικά με τα οποία συνεργάστηκα στη συνέχεια πάρα πολλές φορές και τα λάτρεψα, όπως η Rene Russo και η Patti Hansen – και οι δύο είχαν υπέροχα μαλλιά.

View this post on Instagram

A post shared by Harry King (@harrrryking)

Έχω αποσυρθεί από τον χώρο της μόδας εδώ και αρκετά χρόνια, αλλά θυμάμαι με νοσταλγία τις στιγμές που κάποιο κορίτσι ή αγόρι καθόταν μετά το μακιγιάζ στην καρέκλα μου κι ενώ τους έφτιαχνα τα μαλλιά, μου εκμυστηρεύονταν τα προβλήματα, τις επιτυχίες, τις αγωνίες τους. Ήταν ένα είδος ψυχοθεραπείας. Δεν είναι εύκολο για ένα νέο παιδί να αντιμετωπίζει ξαφνικά τόσα πολλά πράγματα, να του λένε συνέχεια πόσο όμορφο και ταλαντούχο είναι. Πνίγεται στο άγχος και γίνεται έρμαιο των καταχρήσεων, που στις δεκαετίες του ’70 και του ’80 ήταν πολλές, με πολλά από αυτά τα παιδιά να εθίζονται στα ναρκωτικά, όπως ας πούμε η Gia που μου έρχεται πρώτη στο μυαλό. Μια καλλονή η οποία διάλεξε λάθος βελόνα.

Μου αρέσει ακόμα να κουρεύω και γιαυτό το κάνω όποτε μου δίνεται η ευκαιρία στεγνό κούρεμα, χωρίς λούσιμο, φυσικό. Προσπαθώ να διατηρούμαι σε φόρμα γενικά, γι’ αυτό πηγαίνω και στο γυμναστήριο κάθε μέρα νομίζω πως για 80χρονος κρατιέμαι καλά και στο σώμα και στο μυαλό. Νιώθω πάντα νέος. Δεν έχω μετανιώσει για κάτι, δεν σπαταλάω ενέργεια. Πλέον σπάνια διαβάζω τη Vogue, ίσως δύο φορές το χρόνο. Μου λείπει ο αντίκτυπος των μεγάλων μοντέλων και των καταπληκτικών φωτογράφων, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ζω στο παρελθόν, απλά αισθάνομαι ότι ο κόσμος χρειάζεται να αφυπνιστεί. Οι γυναίκες σήμερα κάνουν πολλές επεμβάσεις στο πρόσωπό τους, γίνονται αγνώριστες. Όσο για τα extensions, αν χρησιμοποιούνται σωστά είναι οκ, αν όχι επιβαρύνουν το αποτέλεσμα. Πάντα πίστευα ότι η μόδα είναι επιλογή. Το σωστό είναι να επιλέγεις αυτό που σου ταιριάζει απ’ όσα προτείνουν τα περιοδικά. Μια γυναίκα 50 ετών, για παράδειγμα, δεν πρέπει να προσπαθεί να μοιάζει με 17χρονη, αλλά να προσαρμόζει το look στην ηλικία της. Από την άλλη, αν ένας ηλικιωμένος θέλει μακριά μαλλιά, ποιος είμαι εγώ που θα του πω ότι δεν μπορεί;

Τα σχέδιά μου για το μέλλον είναι να παραμείνω θετικός, να τελειώσω τα απομνημονεύματά μου, καθώς και ένα άλμπουμ φωτογραφιών. Θα ήθελα επίσης να έρθω στην Ελλάδα. Την είχα επισκεφτεί πριν από πολλά χρόνια για μια φωτογράφηση και τη λάτρεψα. Θυμάμαι πάντα τον απίστευτα νόστιμο μουσακά που έφαγα στην Σαντορίνη!

MHT