Πριν τρεις εβδομάδες επέστρεφα στο Πεκίνο από την εβδομάδα υψηλής ραπτικής του Παρισιού και από το διεθνές συνέδριο της Vogue στο Λονδίνο. Ανυπομονούσα να ξαναδώ την οικογένεια μου, χωρίς να γνωρίζω ότι μέσα στις επόμενες 24 ώρες η ζωή μου θα άλλαζε δραματικά.
Μόλις προσγειώθηκα στο Πεκίνο, επιβιβάστηκα απευθείας στο γρήγορο τρένο προς το Thaiwoo ski resort, που βρίσκεται έξω από το Πεκίνο. Εκεί με περίμεναν ο σύζυγος μου με την κόρη μας. Το επόμενο πρωί ενημερωθήκαμε ότι το resort έπρεπε να κλείσει μέσα σε λίγες ώρες, οι επισκέπτες έπρεπε να φύγουν ενώ οι δάσκαλοι ski αναχώρησαν για τις χώρες τους. Ήμασταν μέσα στους τελευταίους επισκέπτες που εγκατέλειψαν το ξενοδοχείο, σέρνοντας τις αποσκευές μας στους άδειους διαδρόμους. Η κόρη μου, Hayley, παρατήρησε πως η ατμόσφαιρα ήταν περίεργη, έμοιαζε με την ταινία The Shining.
Περιμέναμε ανήσυχοι στο χιόνι για το λεωφορείο που θα μας μετέφερε στον σιδηροδρομικό σταθμό και αναρωτιόμασταν τι μας επιφυλάσσουν οι επόμενες μέρες. Τελικά, μόλις φτάσαμε στο Πεκίνο ήθραμε αντιμέτωποι με το γεγονός ότι έπρεπε να μείνουμε στο διαμέρισμα μας για πάνω από δύο εβδομάδες. Αυτή είναι άλλωστε η επίσημη ιατρική οδηγία, μία 14ήμερη καραντίνα, όσο κρατάει και η περίοδος επώασης του Κορονοϊού.
Most Read Articles
Τις πρώτες μέρες του περιορισμού η αίσθηση ότι ήσουν αποκομμένος από τον υπόλοιπο κόσμο ήταν έντονη – με όλες τις πτήσεις να έχουν ακυρωθεί, ήταν αδύνατο να φύγει κανείς στο εξωτερικό. Ανησυχούσαμε καθώς διαβάζαμε τα νέα για την εξάπλωση του ιού, στεναχωριόμασταν για τον συνεχώς αυξανόμενο αριθμό των ασθενών και θανάτων και ήμασταν συγκινημένοι από την γενναιότητα του ιατρικού προσωπικού που πάλευε στη πόλη Wuhan. Καθώς ελπίζαμε πως η κρίση θα κορυφωνόταν, αρχίσαμε να αναπτύσσουμε μία νέα καθημερινή ρουτίνα.
Όπως οι περισσότεροι κάτοικοι του Πεκίνου, έτσι και οι οικιακοί μας βοηθοί ήταν περιορισμένοι στα σπίτια τους, και έτσι χρειάστηκε να ξαναθυμηθούμε πως να κάνουμε τις δουλείες του σπιτιού και σύντομα ανακαλύψαμε τις καλύτερες υπηρεσίες online delivery. Καθώς η κρίση χειροτέρεψε, απαγορεύτηκε η είσοδος στους επισκέπτες και αναγκαστήκαμε να παραλαμβάνουμε τις παραγγελίες στην είσοδο. Ψεκάζαμε αντισηπτικό στα πάντα και πλέναμε τα χέρια μας πολλές φορές μέσα στην ημέρα. Η αγορά ιατρικών μασκών και αντισηπτικού είχε μετατραπεί σε μάχη καθώς τα αποθέματα είχαν εξαντληθεί από παντού.
Ανάμεσα στις παραγγελίες και τις δουλείες του σπιτιού υπήρχαν και οι ατελείωτες συνομιλίες στο WeChat και οι βιντεοκλήσεις με συναδέλφους από κάθε γωνιά του πλανήτη με κεντρικό θέμα: πως θα καταφέρναμε να ολοκληρώσουμε τα δύο επόμενα τεύχη του περιοδικού χωρίς να μπορούμε να κάνουμε συνεντεύξεις αυτοπροσώπως, αλλά ούτε και φωτογραφίσεις, όπως επίσης και να ενημερώνουμε τα social media με υλικό που να αντανακλά τις απαιτήσεις των followers μας σε αυτή την δύσκολη στιγμή. Κάποιο από το έτοιμο υλικό που είχαμε έμοιαζε πλέον άκομψο και χρειαζόταν αντικατάσταση, ή αναθεώρηση. Παράλληλα, οι ημερομηνίες κυκλοφορίας είχαν αλλάξει, ως αποτέλεσμα της μειωμένης εργασίας στα τυπογραφεία και των περιορισμένων μεταφορών μέσα στην χώρα.
Συχνά, ακουγόντουσαν κλάματα και κραυγές μέσα από τις βιντεοκλήσεις, καθώς τα μικρά παιδιά των συναδέλφων είχαν αρχίσει να βαριούνται και να γίνονται ανήσυχα χωρίς να μπορούν να καταλάβουν το λόγο που δεν μπορούσαν να βγουν έξω και να παίξουν με τους φίλους τους. Τα σχολεία είχαν κλείσει επ’ αόριστων. Για τον κόσμο με μεγάλες οικογένειες, το να μένεις κλεισμένος όλη μέρα σε ένα μικρό διαμέρισμα για βδομάδες μπορεί να προκαλέσει προβλήματα ακόμα και στους πιο φιλικούς ανθρώπους. Πολλοί φίλοι μας από άλλες χώρες είχαν μείνει αποκομμένοι σε διάφορα μέρη του κόσμου, και αποφάσισαν να μην επιστρέψουν μετά την Κινέζικη πρωτοχρονιά. Δύο γνωστοί μας αποφάσισαν να μείνουν στην Αυστραλία και διδάσκουν τα παιδιά τους online, φίλοι μας από την Αμερική επέστρεφαν από σαφάρι στην Αφρική, όταν άλλαξαν πορεία και κατέληξαν στο Παρίσι. Τώρα είναι διχασμένοι αν θα μείνουν εκεί ή αν θα επιστρέψουν στην Κίνα. Μία οικογένεια με δύο μικρά παιδιά από την Βρετανία, που έχει ως βάση της το Πεκίνο, είναι αποκλεισμένη στο Λονδίνο και περιμένει νέα για την επιστροφή της. Ευτυχώς, είμαστε μόνο τρία άτομα στο σπίτι μας. Αλλά δυστυχώς δεν έχω καμία επικοινωνία με την μητέρα μου, η οποία αναρρώνει στο νοσοκομείο από μία επέμβαση στο γοφό της. Η 12χρονη Hayley, που κανονικά φοιτά στο Dulwich College, προσαρμόστηκε γρήγορα στα online μαθήματα, καθώς τα σχολεία παραμένουν κλειστά. Μέχρι στιγμής φαίνεται ωφέλιμο για εκείνη, καθώς την έχει κάνει πιο ανεξάρτητη μαθήτρια, αλλά από την άλλη της λείπει η παρέα των φίλων της, πολλοί εκ των οποίων έχουν αποκλειστεί σε διάφορα μέρη του κόσμου. Το θετικό της υπόθεσης είναι ότι έχει άπλετο χρόνο για εξάσκηση στην ηλεκτρική της κιθάρα – το τραγούδι των Queen I Want to Break Free είναι αγαπημένο αυτή την περίοδο για ευνόητους λόγους. Πριν λίγες μέρες παρακολουθήσαμε την ταινία The Shawshank Redemption και είχε σίγουρα ένα βαθύτερο νόημα για εμάς.
Έπειτα από δύο εβδομάδες καραντίνας, πήγα στο γραφείο στις 10 Φεβρουαρίου για να εγκρίνω το τεύχος Μαρτίου. Κρατήσαμε όσο το δυνατόν λιγότερους editors, ενώ όλοι φορούσαμε μάσκες, προστατευτικά γυαλιά και γάντια μίας χρήσης. Αν και ήταν η επίσημη μέρα επιστροφής στην δουλεία, το κτίριο ήταν σχεδόν άδειο. Οι περισσότερες εταιρίες εξακολουθούσαν να ζητούν από τους εργαζομένους τους να δουλεύουν από το σπίτι. Οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια ήταν ερημωμένα και τα περισσότερα καταστήματα παρέμεναν κλειστά. Τα λιγοστά ανοικτά εστιατόρια και μπαρ είχαν ελάχιστους πελάτες. Σε κάθε είσοδο, σε γραφεία, πολυκατοικίες και εμπορικά κέντρα φρουροί με μάσκες έλεγχαν την θερμοκρασία μας με πλαστικά θερμόμετρα.
Περιττό να αναφέρω πως η παρουσία μου στις εβδομάδες μόδας ήταν αδύνατη. Ακύρωσα ήδη την Νέα Υόρκη, το Λονδίνο και το Μιλάνο, ενώ αναμένω την απόφαση για το Παρίσι, αν και μοιάζει ακατόρθωτο λόγω των ακυρώσεων στις πτήσεις για Ευρώπη και στην πιθανή καραντίνα 14 ημερών κατά την άφιξη μας. Προφανώς και η βιομηχανία της μόδας στην Κίνα, όπως και όλες οι επιχειρήσεις, αντιμετωπίζει την μεγαλύτερη πρόκληση των τελευταίων 20 χρόνων. Εκδηλώσεις ακυρώνονται, τα εμπορικά καταστήματα είναι άδεια και οι μεγάλες αλυσίδες βρίσκονται υπό τεράστια πίεση μετά το κλείσιμο των καταστημάτων για τον περιορισμό εξάπλωσης του ιού. Η διάθεση των κατοίκων είναι κακή, και ο Κορονοϊός είναι το μόνιμο θέμα συζήτησης. Για μένα, προσωπικά, το να λαμβάνω τρυφερά μηνύματα φίλων και συνεργατών από όλο τον κόσμο είναι παρηγορητικό και ευχάριστο. Όταν είσαι τόσο αποκομμένος είναι πραγματική βοήθεια.
Παρ’ όλες τις δυσκολίες και τον περιορισμό, μπορώ να δω κάτι θετικό να βγαίνει από όλη αυτή την εμπειρία. Έχουμε καλύτερη επίγνωση της υγιεινής, βρήκαμε τον χρόνο να συλλογιστούμε τι είναι σημαντικό στη ζωή, μάθαμε να εκτιμάμε περισσότερο την οικογένεια, τους φίλους και τους συναδέλφους μας και έχουμε γίνει καλύτεροι στο να δουλεύουμε online. Ο τρόπος που ζούμε και δουλεύουμε θα αλλάξει μετά από αυτή την εμπειρία.
Το περασμένο Σαββατοκύριακο και καθώς έγραφα το editor’s letter, θυμήθηκα μια φωτογραφία της Cecil Beaton που εκδόθηκε στην Βρετανική Vogue το 1941 κατά την διάρκεια του πολέμου. Η φωτογραφία δείχνει ένα αψεγάδιαστο μοντέλο ντυμένο με ένα κουστούμι της εποχής, συνδυασμένο με καπέλο και γάντια να στέκεται ανάμεσα στα συντρίμμια ενός βομβαρδισμένου κτιρίου. Ο τίτλος της φωτογραφίας ήταν: «Η μόδα είναι άτρωτη». Και αυτό για έμενα σημαίνει πως αν και όλοι επηρεαζόμαστε από τις καταστάσεις, η ζωή προχωράει και πρέπει να παραμείνουμε ψύχραιμοι και να αντιμετωπίσουμε το μέλλον με στιλ και κουράγιο. Ο πόλεμος με τον Κορονοϊό θα τελειώσει και πρέπει να παραμείνουμε δυνατοί.
Αποφάσισα πως το θέμα του επόμενου τεύχους μας θα είναι το κουράγιο και η ελπίδα.
*Η Angelica Cheung είναι η Εditor-in-Chief της Vogue China.
