Έχω να αγκαλιάσω τη μητέρα μου δύο μήνες. Προσέχαμε πάρα πολύ ήδη πριν την καραντίνα, αφού ζούμε μαζί. Έτσι από την αρχή συμπεριφερόμασταν λες και όλοι ανήκουμε στις ευπαθείς ομάδες. Η Υακίνθη έχει τρομερή προσαρμοστικότητα και αντέχει στην πειθαρχία. Όταν ανησυχούσε για τον ιό της λέγαμε το γνωστό. “Έλα, δεν είναι τίποτα, μία απλή γρίπη θα περάσει”. Που να ξέραμε… Επειδή είναι ανεκτίμητης αξίας της παραχωρήσαμε όλους τους χώρους για να κάνει την ψυχαναγκαστική της ρουτίνα. Τη ρουτίνα αυτή που αγαπούν όλοι οι μεγάλοι άνθρωποι για να εξισορροπούν στη ζωή τους. Έβλεπα τα νέα μοντέλα να φωτογραφίζονται σπίτι και να ανυπομονούν να βάψουν τα μαλλιά τους και τα νύχια τους.
Πήρα έμπνευση από τους φωτογράφους που έκαναν τα εξώφυλλα μας από την καραντίνα και αποφάσισα να αναμεταδώσω το ημερολόγιο ενός τέως σούπερ μόντελ Υακίνθη που έχει ανακαλύψει το σωστό χρώμα. “80 χρόνια μου πήρε να το πετύχω αυτό το ωραίο χρώμα” μου λέει για τα φυσικά λευκά μαλλάκια της, που κατάφερε να κόψει και μόνη της μέσα στην καραντίνα. Η μεγάλη της όμως προτεραιότητα και “δουλειά” ήταν και είναι το τάισμα των αδέσποτων της ευρύτερης γειτονιάς. “Ένας καλός κύριος μου έβγαλε ειδική άδεια. Να στη διαβάσω. Είναι βεβαίωση μετακίνησης για σίτιση αδέσποτων ζώων. Τώρα δεν την έχω όμως πια ανάγκη”.
Το πρόγραμμα της είναι αυστηρό. Το περπάτημα απαραίτητο, ακόμα και στις πιο δύσκολες μέρες γιατί ο άνθρωπος είναι “περιπατητικό ον”. Ξυπνάει πάρα πολύ νωρίς. Στις 7.30 κατεβαίνει και ταΐζει τα γατάκια γύρω από το σπίτι. Με το που ανοίγεις την πόρτα γίνεται “επίθεση”. Ταΐζει και όλα τα περιστέρια, κρυφά γιατί της φωνάζω. “Τα έσωσα όλα!” μου λέει με υπερηφάνεια. Μετά πάει στις γάτες στο πάρκινγκ που την περιμένουν. Επιστρέφει σπίτι, παίρνει το πρωινό της και ετοιμάζεται. Ανεβαίνει να ταΐσει τα ψάρια του Άλεξ και στις 9 ακριβώς πηγαίνει στο σουπερμάρκετ γιατί δεν έχει κόσμο. Την ξέρουν όλοι και την εξυπηρετούν γρήγορα. Έχει κανονικό φαν κλαμπ στη γειτονιά. Ξεκουράζεται λίγο και στη μία και μισή ακριβώς κάνει το γύρο της Ακρόπολης με στάσεις, όπως στο Μουσείο όπου την περιμένουν οι γάτες που την ξέρουν. Εκεί συναντιέται συχνά με τη Σμαράγδα Καρύδη που βγάζει βόλτα το Γιάννη το λαμπραντόρ της, η οποία μόλις ξεκίνησε η καραντίνα, μου έστειλε γλυκό μήνυμα “να πω στη μαμά να μείνει μέσα και να μην ανησυχεί γιατί θα τις ταΐσει εκείνη τις γατούλες”.
Η Υακίνθη όμως ήταν καλά οργανωμένη και αγύριστο κεφάλι. Μετά τη βόλτα ξαναταΐζει τις γάτες κάτω από το σπίτι και επιστρέφει σπίτι για τα καλά. Βλέπει ένα ελληνικό σίριαλ που παίζει ένας φίλος της από τη μπιρίμπα, μετά ένα τούρκικο, μετά ένα μεξικάνικο επανάληψη και στις 9.30 στον Σκαϊ, την ιστορία ενός γιατρού που έχει αυτισμό. Κοιμάμαι νωρίς. “Δεν είναι πολύ ωραίο το πρόγραμμα μου;” με ρώτησε όταν την πήρα για επιβεβαίωση: “Με θες κάτι άλλο γιατί έχω να βοηθήσω μια κοπέλα να πιάσουμε μία γάτα για να τη στειρώσουμε”.
Με ρωτάει συνέχεια αν είμαστε καλά και μετά αρχίζει να μου απαριθμεί τους λογαριασμούς και τα κοινόχρηστα που έχουν έρθει. Κάθε μέρα με ρωτάει αν έχουμε λεφτά να τα πληρώσουμε. Κάθε μέρα της απαντάω να μην ανησυχεί για τίποτα και να απολαμβάνει τη ζωή της. Είναι 81 αλλά νιώθει νέα. Της αρέσει να της το λες. Πάμε για τα 110 πια… Το πρόσωπο της έλαμψε όταν είδε την Judi Dench εξώφυλλο στη βρετανική Vogue. Η κατάσταση όμως την ανησυχεί όσο και αν προσπαθεί να τα προσπερνά σαν αισιόδοξη Τοξότης. “Δυστυχώς ο τουρισμός μας, το στήριγμα μας έχει πληγεί. Βλέπω τα μαγαζάκια της γειτονιάς που άνοιξαν και περιμένουν να έρθει κόσμος και στεναχωριέμαι. Είμαι πολύ απογοητευμένη αλλά κάνουμε κουράγιο. Ας ελπίσουμε να γίνει κάποιο θαύμα! Δυστυχώς φαίνεται πως θα κρατήσει πολύ αυτή η κατάσταση αφού τόσο μεγάλες χώρες παρέλυσαν μπροστά του και είναι χειρότερα από μας. Εμείς τα καταφέραμε καλύτερα από όλους, αλλά μυαλό δε βάζουμε. Φοβάμαι μη φέρουμε τα πάνω κάτω. Δεν φοβάμαι για μένα. Για σένα και για τα εγγόνια μου μόνο. Και τους ανθρώπους που αγαπώ. Πόσες φορές σκέφτομαι πόσο τυχερός ήταν ο αδελφός μου που έφυγε ένα μήνα πριν από αυτό το κακό. Θα είχε τρελαθεί”.
Διαβάστε επίσης | Politicult: Το σωστό σώμα τη λάθος εποχή;
