Politicult: Γεύμα με τον Jean-Paul Gaultier

Ναι! Με άφηνε να κάνω τα πάντα. Τρελαινόμουν να παρατηρώ πώς φορούσε τους κορσέδες. Μαγικό αξεσουάρ. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι είναι. Μου τα εξηγούσε όλα και δεν θα ξεχάσω ότι έπινε ξύδι για να διατηρεί τη μέση στενή. Είχε πολλούς κορσέδες σε διάφορα χρώματα και υφάσματα. Χρόνια μετά, στη Νέα Υόρκη, είδα ένα μιούζικαλ, το Nine, όπου φορούσαν όλες σομόν κορσέδες που μου θύμισαν αυτούς της γιαγιάς μου. Τότε σκέφτηκα να τους βάλω στην κολεξιόν μου και έφτιαξα τον “ροκ κορσέ” – πάντα πρωτότυπος, ποτέ κόπια, ο κάθε ένας διαφορετικός, από υπέροχα υφάσματα. Στην ίδια κολεξιόν έκανα και τις μαρινιέρες. Τα trademarks μου δηλαδή.

Η Μαντόνα ξέρει πως δεν ήταν εκείνη η έμπνευση για το cone bra;

Όχι, νομίζει ότι το σχεδίασα για εκείνην. Έβλεπα τα σουτιέν στα ειδικά περιοδικά με πατρόν και τα έκοβα, φτιάχνοντας ρούχα για τη Νανά. Τα πάντα για μένα ήταν έμπνευση, ακόμα και το τραπεζομάντηλο. Έκοβα κυκλικά ένα ύφασμα και το τύλιγα γύρω από το αρκουδάκι μου – έτοιμη η φούστα. Ήταν και η μητέρα μου μέσα στο κόλπο, γενικά είμασταν όλοι πολύ creative. Το όνομά της η Νανά το πήρε από την ταινία του 1944, από το βιβλίο του Ζολά, με ηρωίδα τη Lupe Velez που έπαιζε το ζωηρό κορίτσι που έκανε πεζοδρόμιο.

Από παιδάκι είχες αδυναμία στο διαφορετικό;

Πάντα. Θυμάμαι πως όταν ήμουν μικρός, στο σχολείο, με είχε καταγοητεύσει η φυσική κατακόκκινη άφρο κουπ των μαλλιών μιας συμμαθήτριας μου. Πάντα εκτιμούσα περισσότερο αυτούς και αυτά που ξεχώριζαν και όχι τα comme il faut.

Ξέρω πως πάντα προωθούσες το body positivity…

Πιστεύω πως αυτό που συμβαίνει είναι καλό, είναι πάντα κάτι που στήριζα. Ελπίζω να μην είναι μια μόδα που θα περάσει. Έτσι όμως είναι οι επαναστάσεις και τα κινήματα, όλα κάνουν κύκλους και επιστρέφουν στο ίδιο σημείο. Δεν είμαι κοινωνικός αναλυτής, αλλά μπορώ να μιλήσω για τη μόδα. Η μόδα αποτυπώνει την κοινωνία και οι επαναστάσεις, μικρές ή μεγάλες, πάνε συνήθως κόντρα στο mainstream. Όταν πια όλα επιτρέπονται, τα πράγματα χαλαρώνουν κάπως. Πλέον όλοι και όλα είναι πολιτικοποιημένα. Tουλάχιστον στη Γαλλία, νομίζω όμως πως και εδώ, στην Ελλάδα, από την οποία κληρονομήσαμε πολλά.

Από τι εμπνέεσαι;

Από τα πάντα γύρω μας. Από όσα συμβαίνουν, όσα βλέπουμε, από την αρχιτεκτονική, από όλα… Τα κινήματα της μόδας εξάλλου καθρεφτίζουν την κοινωνία. Το πανκ -που το λατρεύω– αντιπροσώπευε την αντίδραση των Εγγλέζων στον θεσμό της βασιλείας και στις συμβάσεις. Ήταν μια κοινωνική επανάσταση. Η μόδα είναι ο καρπός της πολιτικής.

Μια από τις κορυφαίες σου δημιουργίες ήταν και η τζιν τουαλέτα που βλέπουμε και στο Fashion Freak Show.

Το «φρούτο» μιας ανατροπής. Το detourmement γενικά το χρησιμοποιώ πολύ. Το τι είναι ωραίο και τι όχι είναι υποκειμενικό. Έχω κάνει μπρασελέ από το καπάκι μιας κονσέρβας με γατοτροφή της Linda, έχω φτιάξει τουαλέτα μακραμέ από τα κεντητά σεμεδάκια της μαμάς του φίλου μου. Το τζιν είναι ένα ύφασμα φτηνό, που απευθυνόταν στους φτωχούς και το έκανα βραδινή τουαλέτα. Επίσης, το αντιπαθητικό μιλιτέρ που ήταν ταμπού και συμβόλιζε τον πόλεμο το έφερα κι αυτό στο προσκήνιο της μόδας. Είναι το αγαπημένο μου melange του αριστοκρατικού με το απλοϊκό, του street fashion με την haute couture.

Εκτός από game changer είσαι και master blender! Πώς νιώθεις να σε αντιγράφουν;

Είναι τιμητικό να αποτελείς έμπνευση. Αυτό που θεωρώ λάθος είναι να βλέπεις μεγάλους οίκους να αντιγράφουν ξεδιάντροπα άλλους σχεδιαστές. Για παράδειγμα, υπάρχει αυτή η ταλαντούχα σχεδιάστρια Di Petsa που κάνει κάτι πολύ συγκεκριμένα θεϊκά wet look, ανάλαφρα βρεμένα λευκά ντραπέ, μελετημένα στην εντέλεια. Eίδα σχέδια της πολύ κακά κοπιαρισμένα από μεγάλο οίκο μόδας και αυτό είναι ντροπή.

Πώς σου φαίνεται η ιστορία με τα πανάκριβα athleisure και το πάντρεμά τους με μεγάλους οίκους;

Νομίζω πως υπάρχει κόσμος που λατρεύει να πληρώνει το label. Έτσι παντρεύονται τα αθλητικά brands με γνωστούς οίκους και γίνεται διπλή εμπορική επιτυχία. Έχει ενδιαφέρον.

Νομίζεις ότι ψυχολογικά εκτιμάμε πιο πολύ τα ακριβά ρούχα;

Νομίζω ναι, γιατί θεωρούμε πως μας ανεβάζουν κοινωνικά. Τα ρούχα εκφράζουν το ποιοι είμαστε και τι θέλουμε να δείξουμε ή να κρύψουμε. Ο άνθρωπος εκφράζεται μέσα από τη μόδα, πάντα ανάλογα με την εποχή. Όταν ξεκίνησα εγώ ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Οι νέοι τότε ντύνονταν στα flea markets, δεν ήθελαν τα ακριβά designer σπορ ρουχα.

Ποιούς θαύμασες στο ξεκίνημά σου;

Θαυμάζω πάντα παρά πολύ τους Ιταλούς. Ξέρουν το ρούχο καλύτερα από όλους. Εκεί, το 1969, δούλευα στο maison Ζucolli και σχεδίασα την opac διάφανη μαρινιέρα μου, για να φαίνονται πιο ελκυστικά τα αδιάβροχά τους. Μόλις το είδαν, ενθουσιάστηκαν, μου είπαν «Είναι τέλειο! θα το βάλουμε παντού, γιατί είναι πανέμορφο και το ωραίο πουλάει». Αν ήταν Γάλλοι θα μου έλεγαν είτε πως ήταν ακριβό ή ακατόρθωτο ή πως το είχαν ξαναδεί. Οι Ιταλοί βλέπουν μπροστά και έχουν τρομερή αισθητική. Είναι νούμερο ένα. Οι άντρες δε είναι απίστευτα ντυμένοι, εκτιμούν τα καλά υφάσματα – ανακάλυψα το καλό μάλλινο ύφασμα κοντά τους.

Και σκέψου πως όλοι νομίζουμε πως οι Γάλλοι είναι οι πιο chic!

Στη Γαλλία δεν βλέπεις στον δρόμο ωραία ντυμένο κόσμο όπως στην Ιταλία. Το Parisian chic είναι μύθος.

Ποιοι σε αγκάλιασαν πρώτοι ως σχεδιαστή;

Οι Άγγλοι και οι Γιαπωνέζοι, στην αμερικανική Vogue μπήκα πρώτη φορά το 1989. Πριν ήμουν πολύ extravagant για εκείνους, παρά το ότι είχα κατακτήσει όλον τον υπόλοιπο κόσμο. Μέχρι και το άρωμά μου είχε λογοκριθεί στην Αμερική, εξαιτίας του σχήματος. Μετά, λόγω πωλήσεων και επιτυχίας στον υπόλοιπο κόσμο, δεν μπόρεσαν να αντισταθούν. Λατρεύω τη Μεγάλη Βρετανία. Πάντα ένιωθα καλύτερα στο Λονδίνο απ’ ό,τι στο Παρίσι, όπου έπρεπε να έχεις επενδυτές από πίσω να σε στηρίζουν. Στο Λονδίνο ακόμα και στο Portobello έβλεπες τύπους να ράβουν στο χέρι τα πιο ωραία σχέδια από το πουθενά, μόνοι τους, γεμάτοι έμπνευση.

Νομίζω ότι σου αρέσει το Λονδίνο επειδή είσαι ροκ σταρ. Κάπως σαν τον David Bowie, που καταξιώθηκε στην Αμερική αργότερα.

Ήταν μεγάλη έμπνευση για μένα o Βοwie – μοναδικός!- και όλα τα φανταχτερά και διασκεδαστικά, όπως το Rocky Horror Show, το θεατρικό, πριν την ταινία. Πήγα γιατί με ξετρέλανε το πόστερ με τα δαγκωμένα χείλη. Επίσης αγόραζα συχνά δίσκους επειδή μου άρεσε το εξώφυλλο – good cover good music! Αγαπώ πολύ και τον Boy George.

Aγαπάς και τιμάς τη χώρα μας όσο κανένας άλλος. Ειδικά τη Μύκονο.

Η Μύκονος είναι ένα σοκ ομορφιάς – το φως, η θάλασσα, η ατμόσφαιρα. Πρώτη φορά πήγα το 1978 – θυμάμαι πάντα αυτή τη γλυκιά αποσύνθεση και τη μουσική του Staying Alive! Ακουγόταν παντού και έκανε τρομερό κοντράστ – ένας παράδεισος. Και το Super Paradise! Θέλω πάντα να επιστρέφω εκεί! Μου αρέσει να πηγαίνω στα ίδια μέρη που αγαπώ και τα ερωτεύτηκα με την πρώτη ματιά.