Έχετε παρατηρήσει πως όταν οδηγείτε και θέλετε να συγκεντρωθείτε για να παρκάρετε χαμηλώνετε τη μουσική;
Αυτό ζητάω ευγενικά κάθε μέρα από γνωστά μαγαζιά σε παραλίες της Μυκόνου όπου βρίσκομαι κατακαλόκαιρο μετά από πολλά χρόνια. Γιατί αν δεν πας φέτος στην συγκεκριμένη Μύκονο δεν θα έχεις την ευκαιρία να ξαναπάς ποτέ. Έτσι αποφάσισα να τολμήσω destinations που με πλήθη και διάθεση yolo ήταν αδύνατον. Με το που πάτησα το πόδι μου στο νησί έτρεξα στο Αγράρι. Την αγαπημένη παραλία απωθημένο, με το μαγικό βοτσαλάκι που είχαμε ξεχάσει από τη δεκαετία του 90 γιατί είχε καταληφθεί από ομπρέλες, στρίμωγμα, κίνηση και μεζονέτες. Αν έβρισκες αυτοκίνητο στο δρόμο σου στην κάθοδο ή στην άνοδο, όχι μόνο θα χαμήλωνες τη μουσική αλλά θα σκεφτόσουν καλύτερα να γυρίσεις σπίτι με τα πόδια για να ρίξεις και την κορτιζόλη.
Αντίκρισα την ίδια μαγεία, όπως τη δεκαετία του 80, τότε που ερωτευτήκαμε τη Μύκονο που έλαμπε μέσα στην απλότητα και την ομορφιά της. Στο καφέ με κυνήγησε μία ασημένια γάτα με κουτουλιές. Τα παιδιά ευγενέστατα μας κέρασαν μία υπέροχη homemade μηλόπιτα. Αγράρι 12 points. Την επόμενη τόλμησα πρώτη φορά στη ζωή μου το Principote στον Πάνορμο. Με τρόμαζε η κορώνα στην χίπικη παραλία και τα σύμβολα του σεξ στο Instagram. Τα μέτρα στην εντέλεια. Οι τιμές στα ύψη. “Θέλουμε Έλληνες φέτος” κάπου πήρε το αυτί μου. Οι Έλληνες όμως μπορούν και κατάχαμα, ειδικά στον Πάνορμο. Η μουσική βαρούσε αλύπητα κόντρα στην άγρια ομορφιά της παραλίας. Χόρευε μία παρέα με Ισραηλινούς που ξέφυγαν από τον covid. H παρέα αγαπούσε τη σιλικόνη και έκανε τζίρο. Με το που έφυγαν, αφού μάταια προσπάθησαν να ξεκινήσουν το πάρτυ που φέτος μάλλον ακυρώθηκε, η μουσική έπεσε σαν τον αέρα και απολαύσαμε τις αναπαυτικές ξαπλώστρες. Οι μνήμες σε κάθε μέρος του νησιού πολλές. Ειδικά στον Πάνορμο.
