Kρατάμε αποστάσεις – μένουμε ασφαλείς – τρεις μήνες τώρα έχει γίνει η εγγραφή στο μυαλό μας. Η χαλάρωση των μέτρων, η επανεκκίνηση, ο ήλιος έχουν αρχίσει να δημιουργούν παράσιτα στο σκληρό μου δίσκο. Πριν λίγες ημέρες τόλμησα κι εγώ να κάνω την πρώτη μου κανονική έξοδο. Η αμήχανη στιγμή που ξέρεις ότι πρέπει να αποφύγεις το κοινωνικό φιλί. Γιατί “και αν;”… Αυτό το “και αν” είναι επίσης χαραγμένο καλά στο σκληρό δίσκο του μυαλού. Βούτηξα στα βαθιά με την πρώτη.
Όχι, δεν πήγα στα κοσμικά καλέσματα που ξεκίνησαν να μας καλούν μανιωδώς. Αυτά αναβάλλονται για το 21, όπως οι παραστάσεις του West End. Έκλεισα τραπέζι στο Privilege Beach House, στην παραλία του Αστέρα. Η μυρωδιά του γκαζόν μεθυστική. Η βόλτα με το Go Kart από την είσοδο στο εστιατόριο επίσης. Ένα ονειρεμένο setting πάνω στην παραλία. Οι οικοδεσπότες με μάσκες. Κανένας όρθιος. Μαξιλάρες στην άμμο. Ηλιοβασίλεμα. Αντισηπτικά παντού. Μουσική με ωραίο ηχοσύστημα που σε άφηνε να μιλήσεις ανενόχλητος στο τραπέζι σου. Σωστές αποστάσεις με τους γύρω. Να αγκαλιαστούμε; Να κάνουμε μπουνίτσες; Ένας γνωστός ήρθε καταπάνω μου και μάλλον παρεξηγήθηκε που του είπα με ευγένεια πως “δε φιλιέμαι”. Και αν; Κάπου έχει αρχίσει και μου αρέσει πολύ αυτή η νέα τάξη πραγμάτων. Έτσι κι αλλιώς τα περισσότερα φιλιά ήταν ψεύτικα. Κάποια όνειρα έγιναν πραγματικότητα. Πόλεμος στη σαρδελοποίηση, στο όρθιο yolo, στις ουρές. Ένα κρύο ποτήρι κρασί στο κεντρικό τραπέζι σου. Ο κόσμος περνάει γύρω σου αλλά δεν σε σκουντάει κανείς.
