Politicult: Η Βηρυτός μου έκλεψε την καρδιά

Ο Μοχάμαντ μου μίλησε για την ιστορία της πόλης, μου έδειξε το μνημείο στο σημείο της δολοφονίας του πρώην πρωθυπουργού και επιφανούς επιχειρηματία Ραφίκ Χαρίρι το 2005 απέναντι από το ιστορικό ξενοδοχείο St George που είχε ως συνέπεια δραματικές πολιτικές αλλαγές στη χώρα, και με ενημέρωσε για τη διαμάχη του Χαρίρι και της εταιρείας του, Solidere, που είχαν χάσει τη «μάχη» με τον Fadi El Khoury για την ιδιοκτησία του εν λόγω ξενοδοχείου, το οποίο ακόμα και σήμερα έχει κρεμασμένη μπροστά του την επιγραφή «Stop Solidere». Μου έδειξε το πανύψηλο και παρατημένο Holiday Inn, που ολοκληρώθηκε το 1974 και δεν πρόλαβε καλά καλά να ανοίξει όταν ξεκίνησε ο εμφύλιος και έκτοτε έμεινε λεηλατημένο και έρημο ανάμεσα στα υπερμοντέρνα υπόλοιπα κτίρια της παραλιακής λεωφόρου. Σοκαριστικές αντιθέσεις, ένα αρχιτεκτονικό κρύο ντους.

Τις δύο ημέρες της παραμονής μου στη Βηρυτό έμεινα στο μπουτίκ ξενοδοχείο Monot, της rue Monot στο Ασράφι, στην καρδιά της πόλης, και τις άλλες δύο στο θρυλικό Phoenicia, κάτι σαν το δικό μας Hilton, που άνοιξε πριν από δύο μήνες μετά από ολική ανακαίνιση. Το ξενοδοχείο, που χτίστηκε το 1961, έχει καταστραφεί τρεις φορές – στον εμφύλιο, κατά τη δολοφονία του Χαρίρι οπότε και έμεινε κλειστό για τρεις μήνες, και το 2020 με την έκρηξη στο λιμάνι. Και τις τρεις ωστόσο ξαναγεννήθηκε μεγαλοπρεπές και σας διαβεβαιώνω πως είναι ένα από τα ωραιότερα που έχω επισκεφτεί στη ζωή μου. Royal σέρβις, συγκλονιστικό spa και μυθική θέα στη γεμάτη ωραία μαγαζιά καινούργια μαρίνα Zaitunay Bay. Άλλο ένα μεγάλο plus του Phoenicia στη Βηρυτό των capital controls είναι ότι δέχονται πιστωτικές κάρτες, καθώς γενικά πληρώνεις είτε με δολάρια είτε με ευρώ είτε με εκατομμύρια δικές τους λίρες.

Το Σάββατο, που είχε λιακάδα, περπάτησα στην παλιά πόλη με τις ακριβές μπουτίκ και τα καφέ. Τα μισά μαγαζιά ήταν κλειστά, αλλά όσα έμεναν ανοιχτά, όπως ο Dior και η Chanel, ήταν λαμπρά στολισμένα για τα Χριστούγεννα – όπως εξάλλου όλοι οι δρόμοι και τα ξενοδοχεία. Έβλεπες κατασκευές παντού και μια διάθεση ολικής επαναφοράς παρόλη τη θλίψη. Φτάσαμε μέχρι τη Βουλή, περπατήσαμε πάνω στο ασημένιο, τελευταίο footprint του Χαρίρι όταν έφυγε από το γραφείο του και σταμάτησε για καφέ στη μοιραία διαδρομή με το αυτοκίνητό του, πήγαμε στον τάφο του έξω από το μεγαλειώδες Τζαμί του Μουχάμαντ Αλ Αμίν στην ιστορική πλατεία των Μαρτύρων, περιδιαβήκαμε δρόμους που θυμίζουν Παρίσι, μπήκαμε στο εμπορικό κέντρο με το συγκλονιστικό κτίριο της Zaha Ηadid όπου τα μαγαζιά και οι επιχειρήσεις δειλά δειλά ξανανοίγουν προσπαθώντας να ανακάμψουν μετά την καταστροφή. Ο κόσμος, παρά τα δεινά, είναι χαμογελαστός, αξιοπρεπής και ευγενικός παντού. Το βράδυ της ίδιας μέρας άκουσα κάποια στιγμή φασαρία από τον δρόμο και πλησίασα στο παράθυρο του δωματίου μου για να δω τι συμβαίνει. Έκπληκτη είδα ουρές αυτοκινήτων να περνούν κορνάροντας για να πανηγυρίσουν τη νίκη της… Βραζιλίας στο ποδόσφαιρο. Δικαιολογημένος ο ενθουσιασμός, όπως έμαθα αργότερα, γιατί μπορεί ο Λίβανος να έχει 5 εκατομμύρια κατοίκους, όμως 10 εκατομμύρια Λιβανέζοι ζουν στη Βραζιλία!

Ας μιλήσουμε τώρα για φαγητό. Για καταπληκτικό φαγητό! Τα εστιατόρια της Βηρυττού είναι από τα καλύτερα στον κόσμο. Το σέρβις παντού εξάστερο, η ατμόσφαιρα μαγική, οι τιμές χαμηλές. Άνθρωποι ωραία ντυμένοι, γέλια, ναργιλέδες, απόλαυση… Το πρώτο βράδυ δακρύσαμε από τις θεσπέσιες γεύσεις στο Em Sherif Cafe, το πιο hot εστατόριο της πόλης, άξιο για πολλά αστέρια michelin. Το χούμους ήταν ένα έργο τέχνης, το ταμπούλε του ονείρου, το σαουάρμα θεϊκό, τo παγωτό στο τέλος εκπληκτικό με την ashta, αυτή την κρέμα σαν μαστίχα, περιτυλιγμένο με cotton candy. Γαστρονομική μαγεία! Τη δεύτερη ημέρα -που έβρεχε δυνατά, μέχρι και χαλάζι έριξε– απόλαυσα στο τεράστιο αίθριο του Phoenicia white coffee –ζεστό νερό με orange blossom-, ενώ το βράδυ το πρόγραμμα είχε φαγητό στο Clap, το γιαπωνέζικο εστιατόριο στον τελευταίο όροφο ενός ουρανοξύστη με φαντασμαγορική θέα και ένα εντυπωσιακό μπαρ όπου, αν πιείς λίγο παραπάνω, μπορεί να νομίσεις πως βρίσκεσαι στο Μονακό, στο Λονδίνο ή στο Ντουμπάι.

Face control στην είσοδο, με ευγένεια πάντα, ωραίος κόσμος, φανταστική μουσική. Ακόμα και οι τουαλέτες του είναι διαστημικές. By far το καλύτερο asian fusion που έχω φάει στη ζωή μου. Απαιτεί dress code και πρέπει να είσαι πάνω από 23 ετών για να μπεις. Γενικά στη Βηρυτό εκτιμούν το σωστό ντύσιμο – και όχι απαραίτητα το ακριβό, όπως συνέβαινε παλαιότερα.

Την τελευταία μέρα περπατήσαμε στο «ground zero», όπου ακόμα μυρίζει καμμένο λάστιχο, είδαμε το άγαλμα από τα συντρίμια που έφτιαξε στη μνήμη των θυμάτων ο Nadim Karam, έναν άνθρωπο που κρατάει ένα περιστέρι, περάσαμε από το ιστορικό Sursock Palace, κτίριο 160 ετών που άντεξε δύο παγκόσμιους πολέμους, την πτώση της οθωμανικής αυτοκρατορίας και τον λιβυκό εμφύλιο, όχι όμως και την έκρηξη. «Μετά τον εμφύλιο χρειάστηκαν σχεδόν 20 χρόνια προσεκτικής ανακαίνισης για να ανακτήσει την παλιά του δόξα και σε ένα δευτερόλεπτο όλα καταστράφηκαν ξανά», μας είπε ο Roderick Sursock, που επιχειρεί και πάλι την αναστήλωσή του. Από την έκρηξη σκοτώθηκε στα 98 της χρόνια και η ιδιοκτήτριά του, λαίδη Cochrane Sursock, μια σπουδαία προσωπικότητα που αγαπούσε την πατρίδα της και πολεμούσε τη διαφθορά. Πού να φανταζόταν το τέλος της και ότι δύο χρόνια μετά την τραγωδία κανένας δεν έχει λογοδοτήσει για την καταστροφή, καθώς η έρευνα παρεμποδίζεται. Φεύγοντας, ήπιαμε ένα κοκτέιλ με λιβανέζικο gin στο Beit Kanz, ένα δημοφιλέστατο cultural hub, και χαζέψαμε τα μπαράκια στην περιοχή Mikhael που ανέκαμψε και είναι πάλι γεμάτη κόσμο. Φάγαμε συγκλονιστικά στο ψαράδικο Feluka, στο Sporting club beach, με τις τηγανιτές σαρδελίτσες και τα ασυναγώνιστα κρασιά – ειδικά ένα blanc de blanc που μου θύμισε πώς είναι να κάνεις κέφι χωρίς πονοκέφαλο! Την τελευταία μέρα, πριν φύγουμε για το αεροδρόμιο, προλάβαμε να φάμε αξέχαστες γαρίδες provencal και μπαρμπουνάκια στο Seray, ένα σικάτο κεντρικό εστιατόριο με εύπορους θαμώνες όπως μαρτυρούσαν τα πολυτελή αυτοκίνητα που ήταν παρκαρισμένα απέξω. Γενικά στη Βηρυτό βασίλευε η χλιδή, τουλάχιστον στα μέρη που επισκεφτήκαμε, δείγμα πως τα πράγματα αρχίζουν να αλλάζουν ξανά στην πόλη που άλλοτε αποκαλούνταν «Παρίσι της Μέσης Ανατολής».

Ο Λίβανος είναι υπέροχος, μου θύμισε τη δικιά μας χώρα και ειδικά την Κρήτη. Εντυπωσιάστηκα από την παραθαλάσσια πόλη Byblos, μια από τις παλαιότερες συνεχώς κατοικούμενες του κόσμου, Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Unesco, από την υπέροχη θέα του όρους Harissa, από τα μνημεία, τις εκκλησίες και τα κάστρα. Όμως εντυπωσιάστηκα πολύ περισσότερο από τους ευγενείς και φιλόξενους ανθρώπους, εργατικούς και με υψηλό ηθικό παρά την καταστροφή που έχουν φέρει στη χώρα η απληστία των ισχυρών, η ακυβερνησία, η διχόνοια και η διαφθορά. Είναι ένα πανέμορφο μέρος γεμάτο αντιθέσεις, διαφορετικές κουλτούρες και πολύ ανθρωπιά. Τελευταία εικόνα, το κατεστραμμένο από την έκρηξη ξενοδοχείο Le Gray, καλυμμένο από δύο ζωγραφισμένα περιστέρια μπροστά από τη λέξη «HOPE» και μια τεράστια επιγραφή να υπενθυμίζει: «Standing Strong! Together we shall rise once again. See you soon».

PS: Ι will see you very soon beloved Beirut.