Ο Andy Warhol μου ήταν αντιπαθής. Για την ακρίβεια, μου ήταν δύσκολο να τον καταλάβω – τόσο εκείνον όσο και την τεράστια απήχηση που είχε η τέχνη του. Δεν με λες και φαν της pop art, αλλά γι’ αυτή τη δυσθυμία απέναντί του μάλλον φταίει η αμηχανία που μου προκαλούν οι άνθρωποι με ανέκφραστα μάτια: αν απομονώσεις το βλέμμα του Warhol, μοιάζει ίδιο κάτω απ’ όλες τις συνθήκες, συνήθως θλιμμένο. Όση «φασαρία» κι αν έκανε με τα έργα, τα χρώματα, τα γυαλιά ή τις περούκες του, τίποτα δεν πρόδιδε τι ακριβώς συνέβαινε μέσα του.
Ίσως η περιέργεια για το τι έκρυβε αυτός ο άνθρωπος να ήταν και ο λόγος που αποφάσισα να δω το ντοκιμαντέρ The Andy Warhol Diaries στο Netflix. Πρόκειται για μια σειρά έξι επεισοδίων γύρω από έναν από τους σημαντικότερους και τους πιο επιδραστικούς καλλιτέχνες της γενιάς του. Βασίζεται σε αποσπάσματα από το προσωπικό του ημερολόγιο και σε καταθέσεις φίλων και συνεργατών του, προσπαθώντας να ρίξει φως πίσω από τη δημοφιλή του περσόνα. Αμφιβάλλω όμως αν, παρακολουθώντας την, καταφέρνει κανείς να καταλάβει τον Warhol.

Πολλά ερωτήματα -κυρίως για τις σχέσεις του- παραμένουν αναπάντητα. Τελικά, έκανε σεξ ή όχι; Έπαιρνε ναρκωτικά; Του άρεσε να παρτάρει; Απολάμβανε κάτι από μια ζωή που πολλοί ζήλεψαν ή ήταν όλα ένας τρόπος για να περνάει τον καιρό του; Ποια ήταν η σχέση του με τους άλλους; Επιδίωκε την παρέα τους ή προτιμούσε τη μοναξιά του; Το μόνο σίγουρο είναι πως θεωρούσε τον εαυτό του άσχημο, και αυτό τον πονούσε και τον βασάνιζε σε όλη του τη ζωή. Ίσως αυτός ο καημός να στάθηκε η αφορμή για τον μύθο που δημιούργησε.