seen-ο-χρόνος-τα-απωθημένα-και-η-απάντηση-148049

Όταν έκανα χθες το βράδυ τη σχετική ερώτηση σε story στο Ιnstagram για να μου πουν οι φίλοι μου ιστορίες με ερωτικά απωθημένα τους, οι πρώτες απαντήσεις που έλαβα ήταν σχεδόν όλα τα εμότζι με γέλιο ή κλάμα, απαντήσεις γραμμένες με κεφαλαία όπως “Α ΚΑΛΑ”, “ΤΙ ΛΕΣ” και “ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΩΡΑ;”. Ήμουν σίγουρη ότι η νύχτα θα ήταν μεγάλη. Είχα εξάλλου και τον Κ. δίπλα μου να ξεκινάει τη διήγηση για το απωθημένο του με τον Θανάση. “Τον γνώρισα σε μια κοινή παρέα, μου άρεσε πολύ από την πρώτη στιγμή και εκείνο το βράδυ καταλήξαμε να κάνουμε σεξ. Εγώ ερωτεύτηκα αμέσως και ήθελα να συνεχιστεί η επαφή μας, ένιωθα πως θέλω να είμαι μαζί με αυτόν τον άνθρωπο. Από τη μεριά του δεν υπήρχε η ίδια κάψα, εγώ όμως, ακούγοντας φίλους που μου έλεγαν να κυνηγήσω αυτό που θέλω μέχρι το τέλος, αποφάσισα να πάω σε μία πορεία που είχα δει μέσω Facebook ότι θα πήγαινε, πήγα μέχρι και σε μία μάζωξη σε τσιπουράδικο σε ένα άλλο Facebook event για να έχω την ευκαιρία να τον δω και τελικά κατέληξα να έχω πιει πέντε καραφάκια τσίπουρο από τον καημό μου. Σε μία ύστατη προσπάθεια ‘θα κάνω τα πάντα για αυτόν τον έρωτα’, βρέθηκα μετά από όλα αυτά τα τσίπουρα έξω από την πολυκατοικία όπου έμενε και άρχισα να χτυπάω το κουδούνι μέχρι να μου ανοίξει. Η πόρτα της εισόδου άνοιξε κι εγώ ανέβηκα τις σκάλες τρέχοντας μέχρι τον δεύτερο και άρχισα να χτυπάω την πόρτα του σπιτιού του και να φωνάζω Θανάση, Θανάση. Μόνο που ο Θανάσης έμενε στον τρίτο και αντί για το αντικείμενο του πόθου μου, μου άνοιξε μία αγουροξυπνημένη, φοβισμένη κυρία.” “Εσύ φώναζες Θανάση, αυτή τι φώναξε όταν σε είδε;” “Την αστυνομία μάλλον,” μου απαντάει ο Κ. γελώντας. “Ο Θανάσης κατέβηκε εκείνη τη στιγμή τις σκάλες, με είδε, δεν είπε τίποτα και ξανανέβηκε στο σπίτι του και για κάποιο λόγο αυτός ο άνθρωπος είναι ακόμα το μεγαλύτερο απωθημένο μου”.

Η Μ. ήταν εκείνη που απάντησε στο story μου στο Instagram με εμότζι με γέλιο και κλάμα εναλλάξ. “Γελάω τύπου ‘α να χαθεί η τρελή, τι θέμα σκέφτηκε βραδιάτικα’, αλλά δεν έχω ιστορίες να πω,” μου λέει. “Και τότε γιατί το κλάμα;” τη ρωτάω. “Είναι από το κρεμμύδι. Που είχαν μέσα εκείνα τα γαρδουμπάκια. Καληνύχτα,” μου απαντάει και αν θέλετε να καταλάβετε τι εννοεί, μπορείτε να ανατρέξετε στη σχετική ιστορία του πρώτου ραντεβού σε ταβέρνα με γαρδουμπάκια από το 6ο seen “Τσάμπα βάφτηκα”.

Η Α. μου απαντάει “Ο πρώτος μου έρωτας…Δεν είχα ποτέ το closure που αναζητούσα. Έχουν περάσει 20 χρόνια.” Και μετά από λίγη ώρα ακολουθεί ο Ι. με την ιστορία του από το εφηβικό του crush και ένα ολόκληρο καλοκαίρι που δεν της είπε ποτέ τίποτα. “Ήταν από εκείνους τους ανθρώπους που περνάμε μαζί τους τις διακοπές στο εξοχικό και τους βλέπουμε μόνο καλοκαίρι. Θα ήθελα τόσα να της πω για όσα με κέρδιζαν από τη μεριά της, αλλά δυστυχώς ήμουν σε άγουρη φάση, ντρεπόμουν πολύ και μια μέρα την άκουσα και να μιλάει και στο τηλέφωνο με το αγόρι της, την ύπαρξη του οποίου δε γνώριζα. Δεν είπα ποτέ τίποτα. Να είμαστε καλά. Σήμερα θα της έλεγα ότι και μόνο που πηγαίναμε κάθε μέρα θάλασσα μαζί ήταν σαν μια αιώνια καλοκαιρία μέσα μου”.

Κάποια στιγμή αργά το βράδυ μου απαντάει και ο Ν. Αρκετά χρόνια μετά το τέλος του γάμου του, για τον οποίο μου λέει ότι ήταν σαν το τραγούδι των Talking Heads “Once in a lifetime” (εκείνος ο στίχος που λέει “And you may ask yourself, well, how did I get here?”), γνώρισε το Μαράκι. “Με δράμα με προσέγγισε, ως δραματική μου συστήθηκε, δραματικά εξαφανίστηκε, δραματικά επανεμφανίστηκε. Στην επανεμφάνιση σκέφτηκα ‘ο αγώνας τώρα δικαιώνεται’, αλλά μάντεψε. Ξαναεξαφανίστηκε. Βασικά, τώρα που το σκέφτομαι, δεν είναι απωθημένο, παρατράγουδο είναι,” μου λέει στο τέλος ο Ν., όσο στο μπαλκόνι μου παίζει για τρίτη φορά το Once in a lifetime.

Η Ε. με ρωτάει ποιο είναι το δικό μου απωθημένο. Η πιο κινηματογραφική ερωτική ιστορία που έχω ζήσει ήταν με τον Γ. Γνωριστήκαμε σε ένα ταξίδι στο εξωτερικό με ένα φροντιστήριο, στο οποίο ταξίδι εγώ ήμουν με τον τότε σύντροφό μου, αλλά η χημεία και η έλξη με τον Γ. ήταν εκεί από την πρώτη στιγμή. Κρατήσαμε φιλική επαφή και όταν επιστρέψαμε στην Αθήνα, καθώς εκείνος σπούδαζε εκεί, και βγαίναμε δύο με τρεις φορές τον χρόνο για να πούμε τα νέα μας. Η πρώτη ερώτηση που κάναμε πάντα στην αρχή της συζήτησης ήταν αν είμαστε σε κάποια σχέση και στα 5 χρόνια γνωριμίας μας δεν είχε τύχει ποτέ να συντονιστούμε και να είμαστε και οι δύο single ταυτόχρονα. Μέχρι ένα βράδυ που έρχεται μήνυμα στο κινητό μου “Θα είμαστε στο γνωστό μπαράκι στις 11, σε περιμένω.” Κι εγώ για ακόμη μία φορά πήγα να τον συναντήσω για να πούμε τα νέα της χρονιάς. Και για πρώτη φορά συντονιστήκαμε. Αποφασίσαμε να φύγουμε μαζί μετά το δεύτερο ποτό και να ανακαλύψουμε πώς ήταν αυτό που κάπως περιμέναμε και οι δύο αυτά τα 5 χρόνια να ζήσουμε. Η προσμονή μας δικαίωσε, αλλά ο Γ. μου ανακοίνωσε το ίδιο βράδυ πως την επόμενη μέρα θα έφευγε μόνιμα για το νησί από το οποίο ήταν η καταγωγή του. Τρεις μέρες μετά του έστειλα μία φωτογραφία με το αεροπορικό εισιτήριο που είχα αγοράσει για να επισκεφθώ το νησί του εκείνο το Σαββατοκύριακο. “Θα σε περιμένω στο αεροδρόμιο,” μου απάντησε. Δεκαπέντε χρόνια μετά δεν έχουμε ξανασυναντηθεί ποτέ από κοντά, αλλά ακόμα σκέφτομαι εκείνο το Σαββατοκύριακο και αυτόματα ένα χαμόγελο μεγαλώνει στο πρόσωπο μου.

Τις προάλλες ξαναείδα μία από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες που μπήκε πρόσφατα στο Νέτφλιξ, το Miami Vice του Michael Mann. Μπορεί επειδή ήταν ένα ζεστό βράδυ με υγρασία, όπως ήταν εκείνο το βράδυ στο Μαϊάμι που γνωρίστηκαν η Ιζαμπέλα και ο Σόνι, οι δύο πρωταγωνιστές που ερωτεύονται άδοξα, ή εκείνο το βράδυ που το σκάνε με ένα σκάφος για να πιουν Μοχίτος και να χορέψουν παθιασμένα στην Κούβα – να ζήσουν σε δύο μέρες ό,τι δε θα προλάβουν στη ζωή που δεν μπορούν να έχουν μαζί. Αλλά μου έμεινε στο μυαλό η ατάκα που λέει λίγο αργότερα η Ιζαμπέλα στον Σόνι: “Live now. Life is short. Time is luck”.

Όλοι ξέρουμε το ρητό ο χρόνος είναι χρήμα, αλλά θυμήθηκα και μία άλλη ταινία, το “Out of sight” με πρωταγωνιστές την Τζένιφερ Λόπεζ και τον Τζορτζ Κλούνεϊ, για την οποία είχα γράψει κάποτε πως είναι μία σπουδή για τον χρόνο. Τον χρόνο που εδώ δεν είναι χρήμα, κι ας πρόκειται για μια ταινία με πρωταγωνιστές έναν κλέφτη και μία αστυνόμο, αλλά χρώμα. Ζεστό, φλογερό, κόκκινο στα πλάνα που μοιράζονται μαζί. Ψυχρό, απειλητικό, μπλε, όταν έρχεται, σε χωριστά πλάνα, ο καθένας αντιμέτωπος με τις επιλογές του. Τον χρόνο που μετατρέπει το πορτ-μπαγκάζ ενός αυτοκινήτου σε κρεβατοκάμαρα, που κινείται διαφορετικά όταν είσαι ερωτευμένος ή που σταματά για λίγο από την επιθυμία, όπως στο πλάνο που ο Κλούνεϊ χαϊδευει με τα δάχτυλά του απαλά το πρόσωπο της Λόπεζ και παγώνει για δύο δευτερόλεπτα η εικόνα και νομίζεις ότι κόλλησε η ταινία.

Επειδή από τη θεωρία της σχετικότητας του χρόνου, δε θα σας πω ψέματα, δεν καταλαβαίνω και πολλά (είπαμε, εκείνος ο ανεκπλήρωτος έρωτας με τον καθηγητής μου Φυσικής δεν ευοδώθηκε, συγκράτησα τα βασικά), ανέτρεξα στο απλό λήμμα “χρόνος” στη wikipedia. Εκεί διαβάζω ότι “ο χρόνος φαίνεται να καταγράφεται στην ανθρώπινη συνείδηση σε μονάδες μνήμης” και ότι “Στο ρομαντικό ραντεβού απαγκιστρωνόμαστε σχεδόν εντελώς από την πραγματικότητα και το μυαλό μας ζει στην πιθανότητα μελλοντικών ονειρικών καταστάσεων. Αποτέλεσμα είναι η απώλεια εγγραφών της μνήμης για την παρούσα κατάσταση και έχουμε την αίσθηση της συστολής του πραγματικού χρόνου”.

Σκέφτομαι πόσες φορές μπορεί να ανατρέχουμε σε αυτές τις μονάδες μνήμης ή να κολλάμε εκεί, γιατί λέμε μακάρι να είχαμε περισσότερο την τύχη/τον χρόνο/το timing με το μέρος μας σε μία περίπτωση που μας έχει μείνει ως απωθημένο (ή για να αποφύγουμε να εκτεθούμε σε κάτι καινούργιο). Ίσως, όμως, ο λόγος που δε σκέφτομαι ποτέ ακριβώς τον Γ. ως απωθημένο, ήταν επειδή βίωσα εκείνο το Σαββατοκύριακο στον χρόνο που συνέβαινε. Ήμουν συνειδητά εκεί, στο παρόν, και δε σκεφτόμουν ούτε το πριν ούτε το μετά. Ο καθένας μας έκανε εκείνο που μπορούσε, τη στιγμή που μπορούσε και όπου έβγαινε. Και όσα έζησα έχουν μείνει ως όμορφες και ανεξίτηλες εγγραφές στη μνήμη μου. Και όπως είπε και ο Ι. “Να είμαστε καλά.” Γιατί, τελικά, μήπως η απάντηση στο νόημα της ζωής δεν είναι το 42 (όπως έλεγε ο Ντάγκλας Άνταμς στο βιβλίο-κωμωδία επιστημονικής φαντασίας “Γυρίστε το Γαλαξία με Ώτο Στοπ”), αλλά η ατάκα της Ιζαμπέλα με το “Live now. Life is Short. Time is luck”;

Διαβάστε επίσης | Seen: Από το turn me on στο turn on location