Θυμάμαι πάντα τα σκουλαρίκια με τα λευκά μπριγιάν. Οι άνδρες και το κόσμημα έχουν μια ιστορία που μετράει χιλιετίες και στο αυτί του Diego Maradona τα διαμάντια συμβόλιζαν τη δίψα και την όρεξη που γεννά η επιτυχία. Μια επιτυχία που ο ίδιος απολάμβανε να μεταφράζει σ’ ένα προσωπικό στιλ όπου πρωταγωνιστούσε ένα αυθεντικό bling – πολύ πριν ο όρος εδραιωθεί στο καθημερινό ενδυματολογικό μας λεξιλόγιο.
Δεν θα μπορούσα να κάνω ποτέ κάποια είδους ανάλυση για την περίφημη φάση με το «χέρι του Θεού» στον αγώνα Αργεντινής-Αγγλίας το 1986. Όμως, μπορώ να πω με αρκετή σιγουριά ότι ο Diego Armando Maradona ήταν ένα style icon πολύ πριν αναλάβουν τον δημοφιλή αυτόν ρόλο οι απανταχού influencers.
Είχε τη δύναμη να σου κινεί την προσοχή, εντός και εκτός γηπέδων, ειδικά αν δεν είχες κάποιο ενδιαφέρον για τα τεκταινόμενα στον κόσμο της στρογγυλής θεάς. Το δικό ενδιαφέρον μου, π.χ. βρισκόταν μονίμως σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Εκτός από κάποια περίοδο, όταν ήμουν μικρή, που ήμουν απόλυτα σίγουρη ότι ο πατέρας μου ήταν ποδοσφαιριστής. Κι αυτό γιατί έλειπε πολλές φορές τις Κυριακές και με τη δική μου λογική, οι μόνοι που εργάζονταν την τελευταία ημέρα της εβδομάδας δεν ήταν άλλοι από τους παίκτες μιας ποδοσφαιρικής ομάδας. Όταν συνειδητοποίησα ότι ο λόγος της κυριακάτικης απουσίας του είχε να κάνει με το γεγονός ότι ήταν γιατρός και έκανε εφημερίες, δεν αισθάνθηκα κάποια ιδιαίτερη απογοήτευση – μάλλον γιατί αγνοούσα ακόμα την ύπαρξη των «χρυσών συμβολαίων».
Όπως εκείνα που υπέγραφε ο Diego κατά τη διάρκεια της πολυτάραχης ζωής του. Συμβόλαια που έφερναν νίκες τις οποίες εκείνος γιόρταζε πίνοντας σαμπάνια μέσα στο μαύρο του σμόκιν και το λευκό του γούνινο παλτό τη δεκαετία του ‘80. Αλλά και εκείνα που την επόμενη δεκαετία – που ξεκίνησε ταραγμένα όταν βρέθηκε θετικός σε χρήση κοκαΐνης – του έδιναν carte blanche για να ποζάρει με την τότε σύζυγο του, Claudia Villafane, και τις δύο τους κόρες, Dalma Nerea και Gianinna Dinorah, σε εξώφυλλο περιοδικού με την οικογένεια όλη ντυμένη με τα αγαπημένα του Versace.
Ο Maradona δημιουργούσε τάσεις – σκεφτείτε τα εμπριμέ πουκάμισα και τα διαφόρων ειδών καπέλα – αλλά και ερωτήματα. Όπως την εποχή που ως προπονητής φορούσε από ένα custom-made ρολόι Hublot στο κάθε χέρι κάθε φορά που βρισκόταν σε αποστολή στο εξωτερικό – οι πληροφορίες λένε ότι πολύ απλά ήθελε να γνωρίζει την τοπική αλλά και την ώρα Αργεντινής. Έδινε επίσης πλούσια τροφή για τους συντάκτες σε αναζήτηση τίτλων εφημερίδων. Όπως όταν οι Ιταλικές αρχές κατέσχεσαν δύο ρολόγια Rolex που φορούσε σε κάποιο ταξίδι του στην Ιταλία, έναντι ενός γιγαντιαίου φορολογικού χρέους του προς το Ιταλικό κράτος από την εποχή που ήταν ο λατρεμένος παίκτης-θεός της Νάπολης. Παρατηρώ καμιά φορά του σημερινούς ποδοσφαιριστές-σταρ που αναζητούν μια κόμμωση-προσωπική ταυτότητα και στο μυαλό εμφανίζεται ο Diego, με μαλλιά βαμμένα ξανθά.
Η είδηση του θανάτου του 60χρονου Maradona από ανακοπή καρδιάς, ενώ βρισκόταν σε ανάρρωση ύστερα από επέμβαση για αφαίρεση αιματώματος στον εγκέφαλο προκάλεσε παγκόσμια συγκίνηση. Μου θύμισε όμως και μένα μια δική μου «ποδοσφαιρική» στιγμή. Ήταν η μέρα που παρακολούθησα τον πρώτο, και μοναδικό μέχρι σήμερα, αγώνα σε στάδιο. Ζούσα στη Μπολόνια και η πόλη φιλοξενούσε τότε μερικές από τις αναμετρήσεις του 14ου Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου. Βρέθηκα λοιπόν σε μια κερκίδα του Mondiale παρακολουθώντας τη Γιουγκοσλαβία να επικρατεί επί των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων με 4-1 – με ένα ποτήρι υπέροχα παγωμένης μπίρας στο χέρι. Η Αργεντινή έπαιζε σε άλλο όμιλο και έτσι η ομάδα του Diego δεν ταξίδεψε μέχρι την πρωτεύουσα της Εμίλια-Ρομάνια. Και εγώ έχασα τη μοναδική ευκαιρία που θα είχα ποτέ για να δω εκείνα τα μπριγιάν – έστω και από την κερκίδα.
Διαβάστε Επίσης | The Vibe: Ένα Στέμμα για όλους μας
