Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Max Mara, Ian Griffiths είναι γνωστός λάτρης της μοντέρνας τέχνης, ακριβώς όπως και ο προκάτοχός του και ιδρυτής του οίκου Achille Maramotti. Δεν είναι περίεργο, λοιπόν, που για τη παρουσίαση της συλλογής Resort 2020 επέλεξε τα επιβλητικά μαρμάρινα σκαλιά του μουσείου Neues στο Βερολίνο, τα οποία είχαν καταστραφεί κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και αναστηλώθηκαν το 2009 από τον Βρετανό αρχιτέκτονα David Chipperfield.
Αν και στα 57 του χρόνια ο Griffiths δεν το παραδέχεται δημόσια, η νυχτερινή ζωή της δεκαετίας του ’80 έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εφηβεία του, και όπως έχει παραδεχθεί «ονειρευόμουν ότι έχει σχέση με το Βερολίνο». Η έμπνευση για τη τελευταία του collection πήγαζε από το τρίπτυχο «Bauhaus, Bowie, Cabaret», αλλά και από την ηρωίδα του Griffiths, τη Marlen Dietrich.
Το βράδυ πριν από το εντυπωσιακό show του, ο Griffiths προσκάλεσε τους παρευρισκόμενους στο Clärchens Ballhaus, όπου η Γερμανίδα ηθοποιός Ute Lemper έδωσε μια εκπληκτική ερμηνεία, ένας φόρος τιμής στη Marlene Dietrich, αλλά και στο προπολεμικό Βερολίνο. «Πάντα λάτρευα τη Marlene Dietrich», είπε αργότερα ο Griffiths. «Ήταν πολύ γενναία και είχε πολλά κοινά με τον David Bowie. Έπαιζαν και οι δυο με τη ταυτότητα των φύλων. Η Marlene φορούσε ανδρικά κοστούμια τη δεκαετία του ’30, όταν ήταν μια από τις πιο ακριβοπληρωμένες ηθοποιούς στο κόσμο. Είναι πολύ κοντά στο σκεπτικό του Max Mara: το παιχνίδι μεταξύ του ανδρικού και του γυναικείου. Το κάναμε πάντα αυτό».
Το αυστηρό tailoring, κάτι που χαρακτήριζε τόσο της Dietrich όσο και τον Bowie- και οι δυο είχαν ζήσει στο Βερολίνο- παρουσιάστηκε στη πασαρέλα με επιρροές από τα εκθέματα του μουσείου, όπως τα κοσμήματα που σχεδίασε η Reema Pachachi. Ένα παλτό που θύμιζε το στυλ της Dietrich ήταν κεντημένο με στοιχεία Meissen- της ιστορικής γερμανικής πορσελάνης-, ενώ στη πασαρέλα εμφανίστηκε η Ute Lemper, που το προηγούμενο βράδυ είχε ενσαρκώσει τη Dietrich, και φυσικά η ομοιότητα ήταν εντυπωσιακή.
Λίγο πριν την επίσημη επέτειο της πτώσης του Τοίχους στις 9 Νοεμβρίου, ο Griffiths επέλεξε να γυρίσει πίσω το χρόνο στο 1989, όταν η μουσική ήταν το μέσο που μπορούσε να αλλάξει το κόσμο. Δυο χρόνια πριν ανοίξουν τα σύνορα μεταξύ του Ανατολικού και του Δυτικού Βερολίνου, ο David Bowie έδωσε μια συναυλία κοντά στο Τοίχος, με σκοπό να μπορέσουν να τον ακούσουν και οι δυο πλευρές. Η συναυλία προκάλεσε εξεγέρσεις στην Ανατολική πλευρά, κάτι που έγινε αφορμή να πέσει το Τοίχος.
