Η επιχειρηματίας και σχεδιάστρια Χριστίνα Κοντοβά βρίσκεται από τον περασμένο Οκτώβριο σε διαδικασία υιοθεσίας στην Ουγκάντα. Από εκεί μίλησε στη Vogue Greece για την απόφαση που πήρε να αλλάξει τη ζωή της και να κάνει μια νέα αρχή με τη μικρή Ada.
Το τηλεφωνικό ραντεβού μου με τη Χριστίνα Κοντοβά ορίστηκε για τις 4 μ.μ. – και για τις δυο μας, καθώς με την Ουγκάντα έχουμε την ίδια ώρα. Στερέωσα το κινητό στο laptop μου και την κάλεσα Facetime. Διαπίστωσα ότι ανυπομονούσα. Τι θα φοράει, πού θα βρίσκεται, πώς θα είναι η διάθεσή της; Μου φαίνεται τόσο γενναίο αυτό που κάνει, που στην πραγματικότητα ήθελα να το δω live. Ή, τέλος πάντων, να πάρω μια αίσθηση αυτού που ζει. Στην οθόνη μου εμφανίστηκε μια γυναίκα με λευκό καφτάνι και τραβηγμένα μαλλιά σε κότσο. Καθόταν αναπαυτικά σ’ έναν καναπέ στο μπαλκόνι του σπιτιού της. Ήταν ευδιάθετη και χαμογελαστή. Μου έδειξε με την κάμερα το συγκρότημα όπου μένει. «Ο κήπος σε σώζει αν έχεις παιδί. Απασχολείται με τη φύση και περνάει η ώρα χωρίς να το καταλάβεις», σχολίασε. Δεν ήξερα τι να πω για να σπάσω τον πάγο προτού αρχίσω να κάνω ερωτήσεις πάνω σ’ ένα τόσο ευαίσθητο θέμα όσο η υιοθεσία και τη ρώτησα το πιο χαζό πράγμα: «Τι φάγατε σήμερα;». «Όταν ήρθα εδώ, αποφάσισα να ζήσω σαν τους ντόπιους, οπότε βρήκα μια κοπέλα να μαγειρεύει στο σπίτι τοπική κουζίνα και να με βοηθάει με τη μικρή. Μου αρέσει πολύ η αφρικανική κουζίνα. Σήμερα είχαμε φασόλια με πίτες», με ενημέρωσε. Κάπως έτσι ξεκινήσαμε την κουβέντα μας, για να καταλήξουμε σε μια συζήτηση μιάμισης ώρας γεμάτη συγκίνηση, ειλικρίνεια και οικειότητα. Ένιωσα ότι μοιράζεται μαζί μου, μαζί μας, κάτι πολύτιμο για εκείνη. Ένα βίωμα ζυμωμένο με θάρρος, δύναμη, αποφασιστικότητα, μόχθο και προσωπική ανατροπή. Και όσο κλισέ ή cheesy κι αν ακουστεί, την ευχαριστώ γι’ αυτό.
Μπορείς να μου πεις πολύ συνοπτικά ποια είναι η διαδικασία της υιοθεσίας;
Συντάσσεις έναν φάκελο και, αφού πιστοποιηθείς ως κατάλληλος γονέας, τον στέλνεις σε δικηγόρο στην Ουγκάντα και εκείνος αναλαμβάνει να κάνει το matching με το παιδί. Εφόσον το επιλέξεις, έρχεσαι στην Αφρική και περνάς περίπου έναν χρόνο μαζί του. Αν το στάδιο της αναδοχής πάει καλά, ζητάς από το δικαστήριο την άδεια υιοθεσίας και έπειτα επιστρέφεις στη χώρα σου με το παιδί. Εγώ επέλεξα την πρώτη «υπόθεση» που μου έστειλαν και ήρθα στην Ουγκάντα τον Οκτώβριο. Τότε η Ada ήταν δύο ετών, σήμερα είναι τριών – δεν ξέρουμε την ηλικία της ακριβώς, αλλά τα χαρτιά της λένε ότι γεννήθηκε κατά προσέγγιση τον Ιούλιο. Aν όλα πάνε καλά, θα γυρίσουμε στην Ελλάδα μέχρι το τέλος του χρόνου.
Ανυπομονείς να επιστρέψετε ή απολαμβάνεις την παραμονή σου εκεί;
Έχω περάσει απ’ όλες τις φάσεις. Πρέπει να σου πω ότι ήταν πολύ συνειδητή η απόφασή μου να υιοθετήσω ένα παιδί από την Αφρική. Είχα έρθει ξανά στην Ουγκάντα στο παρελθόν και τη θεωρώ μία από τις πιο όμορφες χώρες της Αφρικής. Ήρθα με μεγάλη χαρά εδώ και με την επιθυμία να γνωρίσω τον τόπο και να κάνω μια παύση από τη ζωή που ήξερα. Κάθε μέρα ανακαλύπτω και κάτι νέο, έχω βρει τον ρυθμό μου. Από την άλλη, μου λείπει η ζωή μου και κυρίως οι δικοί μου άνθρωποι. Το δυσκολότερο που έχω να αντιμετωπίσω σε όλη τη διάρκεια της υιοθεσίας είναι η μοναξιά. Δεν παλεύεται. Γύρω στον Φεβρουάριο έπαθα κατάθλιψη. Δεν το βγάζω από το μυαλό μου, μου το επιβεβαίωσε η ψυχολόγος στην οποία μιλάω. Ευτυχώς, λόγω της δουλειάς που έχω κάνει στην ψυχοθεραπεία, κατάφερα να το γυρίσω. Όταν ξέρεις ότι κάτι είναι προσωρινό, δεν το αφήνεις να σε καταπιεί.
Η μοναξιά προκάλεσε την κατάθλιψη;
