Έχω ομολογήσει ξανά σε αυτή τη στήλη ότι εισερχόμενη στη μάχη της εξωσωματικής δεν ήξερα τι μου γίνεται και ως εκ τούτου πίστευα ότι είχαμε την επιτυχία στο τσεπάκι. Είναι χαρακτηριστικό ότι πριν από την πρώτη εμβρυομεταφορά, είχα πάει στο κομμωτήριο να… σκουρύνω τα μαλλιά μου. Αφού θα έμενα έγκυος, δεν ήταν δυνατόν να μείνω με μαλλί πλατίνα, να κατεβαίνει η ρίζα και να μην μπορώ να τη βάψω! Προβλήματα που έχει ο κόσμος πάντως ε;
Εν τέλει, και έγκυος δεν έμεινα και κατέστρεψα το ωραίο μου χρώμα στα μαλλιά, αυτό για το οποίο είχα πασχίσει τόσο πολύ εγώ και το κατακαημένο δέρμα στο κεφάλι μου, γεγονός το οποίο φυσικά ουδέποτε παραδέχθηκα (εντάξει, μέχρι σήμερα) πείθοντας τον εαυτό μου ότι “χρειαζόμουν μια ανανέωση”, “είχε αρχίσει η φθορά”, “το καστανό με γλυκαίνει”. Μπούρδες.
Στη διάρκεια αυτής της μακριάς, σε στιγμές συναρπαστικής, διαδρομής, πολλές φορές προεξόφλησα την επιτυχή έκβαση της διαδικασίας, απαρνούμενη 2-3 ταξίδια για δουλειά (“Κι αν είμαι έγκυος;” έλεγα από μέσα μου, απορρίπτοντας την πρόσκληση απ’ έξω μου), την παρουσίαση μιας εκδήλωσης και το συντονισμό δύο βιβλιοπαρουσιάσεων (“Κι αν είμαι έγκυος; Κι επίσης πώς θα εμφανιστώ με αυτό το μαλλί;” σκεφτόμουν) και αρκετές συνεργασίες (“Μάνα θα είμαι, όχι ζογκλέρ!”). Δεν μπορούσα να κάνω ούτε κοντινά πλάνα, να προγραμματίσω για παράδειγμα τις καλοκαιρινές διακοπές, καθώς Κύριος οίδε σε τι φάση της διαδικασίας θα βρισκόμασταν τότε, αλλά ούτε και μακρόπνοα σχέδια, στην πιθανότητα όλα να πάνε κατ’ ευχήν, να ευθυγραμμιστούν οι πλανήτες και κάποιο από τα ωραιότατα γονιμοποιημένα ωάρια που είχαμε δημιουργήσει με το σύντροφό μου και την επιστήμη να βρουν αρκετά ασφαλή και φιλόξενη την ενδομητρική μου κοιλότητα και να αποφασίσουν να μείνουν εκεί τους επόμενους μήνες.
Είναι γεγονός, θέλοντας και μη, βρίσκεσαι σε μια limbo κατάσταση, σε εκκρεμότητα, πάνω σε έναν αστερίσκο -και στην περίπτωσή μου ήμουν εκεί με χάλια μαλλί.
Κάποια στιγμή βέβαια σκέφτηκα ότι όση φροντίδα και σκέψη χρειάζεται η μελλοντική Λίνα με μωρό άλλη τόση χρειάζεται και η μελλοντική Λίνα χωρίς μωρό. Και κάπως έτσι άρχισε να παίζεται ένα εσωτερικό Sliding Doors. Το να βγούμε από αυτή την περιπέτεια σαν οικογένεια και το να βγούμε, όπως μπήκαμε, μόνο οι δυο μας, είχαν αρχίσει να μοιάζουν εξίσου πιθανά σενάρια. Και ίσως έπρεπε να αρχίσω να αγκαλιάζω και τα δύο. Στο κάτω κάτω ωραία δεν περνάμε και έτσι; “Για σας είναι η ζωή”. Αυτό δεν μας λένε οι φίλοι μας με παιδιά σε κάθε ευκαιρία; Μήπως είναι τελικά αλήθεια;
Ήταν άλλη μια πρόκληση. Δεν είναι εύκολο να προετοιμάζεσαι για δύο εκ διαμέτρου αντίθετα ενδεχόμενα, ουσιαστικά για δύο εντελώς διαφορετικούς και παντελώς άγνωστους ορίζοντες. Αλλά η προσπάθεια και μόνο σε ανακουφίζει. Μετά μια εμβρυομεταφορά, κατακαλόκαιρο, όταν η αυτοπεποίθηση είχε πιάσει πάτο, ο Λ. με παρηγόρησε λέγοντας “σκέψου ότι στη χειρότερη, θα φύγουμε για διακοπές”. Λίγες ημέρες αργότερα, χωρίς ακόμα να ξέρουμε τα αποτελέσματα, με έπιασα να παραγγέλνω από το ASOS δύο ωραιότατα ψηλόμεσα τζιν, με τη σκέψη “ό,τι είναι να γίνει θα γίνει, ώχου”. Δεν έφτασα στο σημείο να κλείσω κομμωτήριο για ντεκαπάζ, αλλά ήμουν κοντά, πολύ κοντά.
Διαβάστε επίσης | The Cycle: Παστίλια για τον πόνο του άλλου
