the-cycle-δεν-ήρθα-εδώ-να-κάνω-φίλους-157411

Πριν χρόνια τέτοιες μέρες, είχα ξεχάσει το κινητό στο σπίτι και γυρνώντας το βράδυ από τη δουλειά είχα βρει γύρω στις 65 αναπάντητες κλήσεις από το γραφείο του γυναικολόγου μου. Κόντεψα να μείνω στον τόπο καθώς περίμενα τα αποτελέσματα του τεστ Παπ, ωστόσο τελικά το μόνο που ήθελαν ήταν το μέιλ μου για να μου στείλουν e-card για χρόνια πολλά. (Κάπως ειρωνικό διότι ήδη είχα χάσει λίγα χρόνια από τη ζωή μου.) Αυτή η μικρή χριστουγεννιάτικη ιστορία τι θέλει να μας πει; Ότι εάν ψάχνουμε ενσυναίσθηση, το γραφείο του γυναικολόγου μας -ή του ειδικού αναπαραγωγής- σπάνια είναι το μέρος που θα τη βρούμε.

Θυμήθηκα την ιστορία μετά από το τηλεφώνημα φίλης που μου εκμυστηρεύτηκε ότι με τον άνδρα της σκέφτονται να μπουν στη διαδικασία της εξωσωματικής. “Το σκεφτόμουν καιρό και επιτέλους το αποφάσισα” είπε. “Έχω ήδη δει δύο γιατρούς, μετά από αρκετό ψάξιμο, μου φάνηκαν πολύ σοβαροί, αλλά η αλήθεια είναι ότι ήταν κάπως ψυχροί, δεν με έκαναν να νιώσω πολύ ζεστά”. Της είπα ότι κατά τη γνώμη μου εάν της φάνηκαν ειλικρινείς ως προς τις πιθανότητες επιτυχίας και αρκετά επεξηγηματικοί ως προς τις διαφορετικές επιλογές (ούτε το ένα ούτε το άλλο είναι αυτονόητα, μαθαίνω), τα υπόλοιπα περισσεύουν. Δεν ήρθαμε εδώ να κάνουμε φίλους, που λένε και στα ριάλιτι.

The Cycle: Δεν ήρθα εδώ να κάνω φίλους-1
©unsplash
1/1
Native Share

Προφανώς είναι οξύμωρο. Ορμόνες, γονιμότητα και συναισθήματα είναι υφασμένα μαζί, ένα κουβάρι που προσπαθούμε όλη μας τη ζωή να ξεδιαλύνουμε, αλλά καταλήγουμε να το ξεμαλλιάζουμε περαιτέρω. Μπαίνουμε στην περιπέτεια της εξωσωματικής πλημμυρισμένες από αγωνίες και αβεβαιότητες, αλλά συμπυκνωνόμαστε στην εξίσωση της ηλικίας μας σε συνάρτηση με μερικούς άλλους δείκτες και τιμές. Φτάνουμε στην κλινική ακούγοντας τέρμα Πάριο ή Άκη Πάνου ή ό,τι άλλο καταλαγιάζει τον πόνο της καθεμιάς (στις 7 το πρωί; ναι στις 7 το πρωί), αλλά εκεί μεταμορφωνόμαστε σε ένα απλό νουμεράκι (GDPR γαρ). Σταχτοπούτες ξυπόλυτες στο πάρτυ. “Να περάσει το 408”. “Μάλιστα”.

Κι όμως, υπάρχει αγάπη κάπου εκεί γύρω. Με τον καιρό μαθαίνεις να την ξετρυπώνεις ακόμα και στα πιο απίθανα σημεία και στις πιο απίθανες στιγμές. Εμείς τη βρήκαμε στη γραμματεία των εργαστηρίων στα υπόγεια, στο ταμείο του ισογείου, στο “καλή ξεκούραση Λινάκι” κάθε φορά πριν από τη χορήγηση της μέθης, σε ένα emoji στο κινητό από μια μαία, στην κινητοποίηση της μακριάς ανθρώπινης αλυσίδας από τους τραυματιοφορείς μέχρι τους εμβρυολόγους και την εφαρμογή περίπλοκων επιστημονικών διαδικασιών για τα μάτια μας μόνο, για να καλύψουμε μια πολύ προσωπική και βαθιά ανάγκη, να γίνουμε γονείς.

Όπως είπα και στη φίλη που τηλεφώνησε, έχω νιώσει πολλές φορές περιμένοντας να φωνάξουν το νούμερό μου αυτό ακριβώς, ένας αριθμός, το αντίθετο από το ξεχωριστή, ότι δεν αναγνωρίζεται το προσωπικό μου μοναδικό ντέρτι βρε αδερφέ. Αλλά με τον καιρό κατάλαβα ότι πρόκειται απλώς για coping mechanism και για τους μεν και για τους δε. Σε ένα στιγμιαίο ράγισμα αυτού του “τέταρτου τοίχου”, μια μέρα έπιασα τον εαυτό μου να λέει στο γιατρό μας “μη στενοχωριέστε, θα τα καταφέρουμε”. Κοιταχτήκαμε, γελάσαμε και προχωρήσαμε.

Διαβάστε επίσης | Prom Queen: Η σημασία της επικοινωνίας -και- στο online dating