thats-hot-all-i-want-for-christmas-is-this-155703

Η Αφροδίτη του Βίλλεντορφ είναι ένα από τα πιο διάσημα γυναικεία αγαλματίδια στην ιστορία της τέχνης και χρονολογείται περίπου στο 25.000 π.Χ. Οι ερευνητές έχουν καταλήξει ότι το αγαλματίδιο αποτελεί ένα σύμβολο γονιμότητας, καθώς έχει τονισμένα όλα τα σημεία του σώματός του που συνδέονται με την εγκυμοσύνη, όπως το στήθος, τους μηρούς, την κοιλιά.

Στην Αρχαία Αίγυπτο οι δύο γυναίκες σύμβολα της ομορφιάς ήταν η Κλεοπάτρα και Νεφερτίτη, με τον μακρύ λαιμό, τους καλοσχηματισμένους ώμους και τα λεπτά καλλίγραμμα σώματά τους. Αν δούμε την Αφροδίτη της Μήλου, το γνωστό άγαλμα της ελληνιστικής εποχής από το 150 π.Χ. περίπου, παρατηρούμε ότι η συγκεκριμένη Αφροδίτη αντικατέστησε εκείνη του Βίλλεντορφ, έχοντας γίνει ως το νέο σύμβολο της γυναικείας σεξουαλικότητας και ομορφιάς. Έτσι, οι αναλογίες έχουν μετριαστεί κάπως, καθώς η γυναίκα δεν πρέπει να είναι μόνο γόνιμη, αλλά να είναι και αισθησιακή, θελκτική – το σώμα της να έχει καμπύλες, αλλά μην το παρακάνουμε κιόλας. Στη Δυναστεία των Χαν, περίπου το 200 μ.Χ. στην Κίνα, οι γυναίκες έπρεπε να έχουν λεπτεπίλεπτα σώματα και μικρά πόδια για να θεωρούνται σύμβολα θηλυκότητας και ομορφιάς. Στην Αναγέννηση, μεταξύ του 1400 και 1600 μ.Χ. τα σώματα των γυναικών συμβόλιζαν το κοινωνικό στάτους των ανδρών στους οποίους ανήκαν, είτε ήταν ο σύζυγος είτε ο πατέρας τους. Επομένως, όσο πιο καλοθρεμμένες, με καμπύλες και γοφούς και πλούσιο στήθος, τόσο πιο ανώτερη η τάξη του άντρα. Έτσι, ακόμα και οι Τρεις Χάριτες στον πίνακα του Rubens απεικονίζονται σύμφωνα με το ιδεώδες της εποχής, με τα στρογγυλά σώματά τους, γεμάτα “δίπλες” και αυτό που σήμερα θα φάνταζε στα μάτια μας ως κυτταρίτιδα.

Η ζωγράφος Charles Dana Gibson εμπνεύστηκε το Gibson Girl από έναν συνδυασμό προτύπων ομορφιάς και το ανέδειξε ως το απόλυτο σύμβολο ομορφιάς στο τέλος του 19ου μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα, με πλούσιο στήθος και γοφούς, αλλά λεπτή μέση και εύθραυστα χαρακτηριστικά. Οι κορσέδες, εξάλλου, βοήθησαν στο να τονίζονται αναλόγως τα κατάλληλα σημεία στο σώμα μιας γυναίκας, ακόμα κι αν εκείνη δυσκολευόταν να αναπνεύσει. Το μεγαλύτερο σύμβολο του σεξ στο Χόλιγουντ στη δεκαετία του ‘50 ήταν η Marilyn Monroe κι έτσι οι καμπύλες της έκαναν το “σώμα κλεψύδρα” την πιο πολυπόθητη φιγούρα για κάθε γυναίκα που ήθελε να νιώθει επιθυμητή και όμορφη. Η ψηλόλιγνη Twiggy καθόρισε τον νέο σωματότυπο των Swinging Sixties, ενώ αργότερα στα 80s ξεκίνησε η επέλαση των καλλίγραμμων, αλλά και γυμνασμένων, supermodels που κυκλοφορούσαν και κασέτες γυμναστικής, όπως η Cindy Crawford.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Twiggy (@twiggylawson)

Η Kate Moss εισήγαγε στα 90ς το waif style, με τα κόκκαλα να διαγράφονται μέσα από το δέρμα και τα ρούχα, ως το νέο σύμβολο ομορφιάς και σώματος μέχρι κάποια στιγμή να φτάσουμε στις Belfies (butt selfies) της Kim Kardashian και να γίνει νέο trend το more is more. Πλέον τα τελευταία χρόνια βλέπουμε όλο και πιο συχνά στα περιοδικά και στις διεθνείς εκδόσεις της Vogue γυναίκες που θεωρούνται τα νέα σύμβολα του inclusivity ως plus size models, όπως η Ashley Graham, η Candice Huffine, η Jill Kortleve και η Paloma Elsesser, η οποία ανέβασε ένα βίντεο που αποκαλύπτει κλαίγοντας στη μητέρα και τη γιαγιά της το νέο τεύχος της Αμερικανικής Vogue με εκείνη στο εξώφυλλο. Ακόμα ένα αντίστοιχο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι και η τραγουδίστρια Lizzo.

Αυτή ήταν μία μεγάλη εισαγωγή με μία μικρή και αρκετά συμπυκνωμένη ιστορική αναδρομή για το τι συμβολίζουν τα σώματα των γυναικών ανά τους αιώνες. Και φτάνουμε στην προηγούμενη βδομάδα που η Lizzo, το πιο πρόσφατο δημοφιλές σύμβολο για το κίνημα του Body positivity, ανέβασε μία σειρά από βίντεο στους προσωπικούς λογαριασμούς της στο Instagram και στο TikTok, όπου έλεγε ότι κάνει μία ασφαλή διατροφή αποτοξίνωσης, προκειμένου να νιώσει καλύτερα και πιο υγιής έπειτα από μία κατάσταση που της είχε δημιουργήσει άγχος, και όχι για να χάσει βάρος. Αυτό που ακολούθησε στα σχόλια ήταν παρεμφερές, αλλά με χειρότερες προεκτάσεις και διαστάσεις, με τα όσα άκουσε και η Adele, όταν πόσταρε πριν λίγους μήνες μία φωτογραφία της μετά από απώλεια αρκετών κιλών.

Η Lizzo κατηγορήθηκε ότι υπέκυψε στις επιταγές της βιομηχανίας και της κοινωνίας για αδυνάτισμα, ότι πρόδωσε όσους την πίστεψαν, ότι τους κορόιδεψε και δεν πιστεύει στο body positivity, ότι προδίδει τις μαύρες γυναίκες που πρέπει να έχουν καμπύλες, ότι ότι ότι ότι…Η ίδια αναγκάστηκε να ανεβάσει ακόμα ένα post για να εξηγήσει ότι μπορεί να κάνει αποτοξίνωση και να παραμένει σε αυτά τα κιλά και να παραμένει όμορφη, και να εξακολουθεί να καμαρώνει για το δέρμα της που διπλώνει στην πλάτη της, για να καταλήξει στο τέλος να γράψει με κεφαλαία γράμματα ότι ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι θέλει με το σώμα του. Μία κραυγή όχι τόσο απόγνωσης, αλλά για να ακουστεί πιο δυνατά και πάνω από τις φωνές όσων έχουν λόγο για το δικό της σώμα. Γιατί και πριν από αυτό είχε να αντιμετωπίσει και τις επιθέσεις λόγων των παραπάνω κιλών της, να ακούει συνεχώς για το πόσο κινδυνεύει η υγεία της, ότι δεν είναι καλό πρότυπο για τα νέα κορίτσια που πρέπει να έχουν μια ισορροπημένη σχέση με το σώμα τους, να νιώθει ότι είναι ακόμα μία μαύρη γυναίκα που με τις καμπύλες της απειλεί το κατεστημένο λευκό αδύνατο ιδεώδες.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Lizzo (@lizzobeeating)

“Θυμάμαι που ήσουν 11 χρονών και σε είχα πάρει να πάμε για ψώνια, ήταν καλοκαίρι, είχε καύσωνα και μου είπες ότι ήθελες να σου πάρω κάτι με μακρύ μανίκι, γιατί δε σου άρεσαν τα μπράτσα σου, ένιωθες ότι ήταν χοντρά.” Έχω πολλές μνήμες σε σχέση με το πόσο καθόλου άνετα δεν ένιωθα με το σώμα μου, ήδη από όταν ήμουν παιδί, αλλά δεν θυμόμουν αυτό το συγκεκριμένο περιστατικό που μου ανέφερε πρόσφατα η μητέρα μου. Αντιθέτως, παίζει πολύ καθαρά και συχνά στο μυαλό μου εκείνη η πρώτη μέρα των διακοπών, όταν ήμουν 13 χρονών, και χοροπήδησα από χαρά κάποια στιγμή την ώρα που ετοιμάζαμε τις βαλίτσες. Όταν πάτησα ξανά τα πόδια μου στο μωσαϊκό του παιδικού δωματίου μου, η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι ήμουν πιο ελαφριά και ότι η δίαιτα είχε πετύχει. Μου πήρε σχεδόν 25 χρόνια για να καταλάβω ότι ήμουν ένα μικρό κορίτσι που τα είχε μάθει όλα λάθος για τη σχέση του με το φαγητό και το σώμα του και να καταφέρω να το αλλάξω. Τα είχα μάθει έτσι, βέβαια, από ένα άλλο μεγαλύτερο κορίτσι που ήταν 23 χρονών όταν με γέννησε και δεν είχε μάθει ούτε εκείνο με τη σειρά του πώς να αγαπάει – το σώμα του, τον εαυτό του. Και έτσι πάει λέγοντας, μέχρι να φτάσουμε πίσω στην αρχή της ιστορίας των κοριτσιών και γυναικών, κάπου εκεί με την Αφροδίτη του Βίλλεντορφ.

Κουράστηκα με τα γυναικεία σώματα που δεν μπορούν απλά να είναι σώματα, που πρέπει να δικαιολογούνται, να καλύπτονται, να μαζεύονται, να συρρικνώνονται, να πιέζονται, να φουσκώνουν, να ξεφουσκώνουν, να κόβονται, να παραμορφώνονται, να λειτουργούν πάντα σε ένα άλλο επιπλέον πλαίσιο και να εξυπηρετούν και κάτι παραπάνω πέρα από τις ανάγκες και τα θέλω της κάθε γυναίκας χωριστά. Κουράστηκα με το χοροπηδητό που δεν μπορεί να είναι μια απλή αυθόρμητη παιδική κίνηση και πρέπει να κουβαλάει ειδικό βάρος. Κουράστηκα να πιάνω συσκευασίες τροφίμων και να μη σκέφτομαι τι γεύση θα έχει ή αν έχω όρεξη να φάω το συγκεκριμένο φαγητό ή να περιεργαστώ το πρωτότυπο design, αλλά να πρέπει να κοιτάω πρώτα απ’ όλα τις θερμίδες. Κουράστηκε και η Lizzo να ακούει ότι είναι το σύμβολο της θετικής εικόνας για τα διαφορετικά σώματα και θέλει απλώς να θεωρείται φυσιολογικό και το δικό της – δε θέλει να είναι σύμβολο ενός κινήματος, θέλει να κινείται χωρίς ενοχές και ντροπή και απολογία μέσα στο σώμα της, χωρίς να πρέπει να κρατάει κάποιο λάβαρο.

Υπάρχει εκείνη η φράση που λέει “Ζήσε και άσε τους άλλους να ζήσουν.” Αυτή η τακτική ήταν πολύ δημοφιλής κατά τη διάρκεια του Ά Παγκοσμίου Πολέμου ανάμεσα στα εχθρικά στρατόπεδα, με πιο χαρακτηριστικό το παράδειγμα της Χριστουγεννιάτικης Ανακωχής το 1914. Ξέρω ότι το να φτάσουμε στην απελευθέρωση των γυναικών και των σωμάτων τους από κανόνες, ταμπέλες και σύμβολα δεν εξαρτάται από ένα χριστουγεννιάτικο θαύμα, αλλά απαιτεί αγώνα, εκπαίδευση, ενημέρωση, φροντίδα και αγάπη. Αλλά να, είναι Χριστούγεννα και το 11χρονο κορίτσι μέσα μου τραγουδάει το All I Want For Christmas is This.

Διαβάστε επίσης | That’s hot: New Rules