Ένα από τα δυσκολότερα πράγματα που καλείσαι να πετύχεις στη διαδικασία της τεχνητής γονιμοποίησης είναι να συμφιλιωθείς με το ενδεχόμενο της αποτυχίας. Οι γιατροί σε προετοιμάζουν από το πρώτο ραντεβού, αραδιάζοντας χωρίς περιστροφές πιθανότητες και ποσοστά επιτυχίας για γυναίκες άνω των 40 ετών (ήμουν ήδη 42 όταν ξεκινούσα, όπερ σήμαινε ότι ήδη η ποιότητα των ωαρίων μου είχε πάρει την κατιούσα χωρίς να κοιτάζει πίσω), όμως για κάποιο λόγο εισέρχεσαι στη διαδικασία με τον αέρα του επίλεκτου. Η ταπεινότητα πάει περίπατο. Θα κάνεις παιδί, θα τους δείξεις εσύ!
Στην πρώτη προσπάθεια ήμουν εντελώς σίγουρη ότι το τεστ θα βγει θετικό. Πρώτη φορά στη ζωή μου τα είχα κάνει όλα τέλεια. Δεν είχα χάσει δόση για δόση, στα ραντεβού ήμουν στην ώρα μου και πάντα υπομονετική, είχα αναμετρηθεί με τη γραφειοκρατία χωρίς να καταρρεύσω (εντάξει, οριακά), κι όλα αυτά παράλληλα με το γραφείο και τις υπόλοιπες προκλήσεις της καθημερινότητας (εάν δεν έχετε κάνει ένεση στην κοιλιά σε βάρδια στη δουλειά, δεν ξέρετε τι χάνετε). Όταν το τεστ βγήκε αρνητικό, σχεδόν απόρησα. Πώς ήταν δυνατόν; Ούτε στις Πανελλήνιες δεν είχα δείξει τέτοια επιμέλεια και αφοσίωση. Ήταν μόνο τότε, κλαίγοντας απαρηγόρητη σε ένα μπαρ του Συντάγματος, που άρχισα να συνειδητοποιώ ότι το αποτέλεσμα σε αυτή την περίπτωση δεν έχει απόλυτη σχέση με τις επιδόσεις μου και να αναλογίζομαι το -μακρινό ακόμα- ενδεχόμενο να μην τα καταφέρω τελικά.
Όμως όπως οι μανάδες ξεχνούν τον πόνο του τοκετού, έτσι και οι γυναίκες που θέλουν να γίνουν μάνες ξεχνούν τον πόνο της αποτυχημένης εξωσωματικής και ξεχύνονται ξανά -και ξανά- στη μάχη. Τα κομμένα σου φτερά αναπλάθονται ως διά μαγείας, ενώ μάταια προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου να κρατήσει αυτή τη φορά χαμηλά τη μπάλα.
Η πληγωμένη περηφάνια σου εμφανίζεται με μυστήριους τρόπους. Μπαίνοντας στην επόμενη προσπάθεια, αρχίζεις ασυναίσθητα να καλοπιάνεις το σύμπαν. Μια μέρα είχα αφήσει όπως πάντα τον κύριο στο φανάρι να μου κάνει τα τζάμια και με έπιασα να σκέφτομαι -όχι χωρίς ντροπή- ότι κάποιο ρόλο θα παίζει κι αυτό στο πλανητικό ζύγι, δεν μπορεί.
Μια άλλη φορά, πριν από μια ωοληψία, είδα από το παράθυρο του δωματίου μου τον τρούλο μιας εκκλησίας, κοίταξα δεξιά, κοίταξα αριστερά και έκανα το σταυρό μου -ποια; εγώ. Το πρωί μιας εμβρυομεταφοράς είχα διαβάσει ότι σαν εκείνη την ημέρα προ 20 ετών είχε προβληθεί για πρώτη φορά το In the mood for love του Γουόν Καρ Βάι, η αγαπημένη μου ταινία, και είχα σκεφτεί “αυτό είναι, έχουμε την επιτυχία στο τσεπάκι, it’s meant to be”. Περιμένοντας το αποτέλεσμα ενός ακόμα τεστ εγκυμοσύνης, είχα περάσει από ένα φυτώριο. “Τι είναι αυτό;” είχα ρωτήσει την υπάλληλο. “Α, αυτή είναι η κρασούλα. Το ξέρατε ότι η κρασούλα φέρνει τύχη;” είχε πει. Αυτό είναι, σκέφτηκα τότε, φεύγοντας αγκαλιά με την κρασούλα, όλα θα πάνε καλά, είναι μονόδρομος! Φαίνεται όμως ότι η κρασούλα μου ήταν ξεθυμασμένη. Ή αυτό ή η επιτυχής εμφύτευση του εμβρύου δεν εξαρτιόταν καθόλου από τα παχύφυτα. Εικάζω ότι είναι το δεύτερο.
Ναι, περνάει καιρός μέχρι να αρχίσεις να συμφιλιώνεσαι με την ιδέα της αποτυχίας και να προετοιμάζεσαι για το ενδεχόμενο ότι για κάποιο ανεξήγητο λόγο μπορεί να ανήκεις στο ποσοστό εκείνο των γυναικών που είτε θα χρειαστούν αρκετή προσπάθεια είτε δεν θα καταφέρουν να κυοφορήσουν το παιδί τους. (FYI, τη στιγμή της έκλαμψης είναι χρήσιμο το soundtrack του In the mood for love.) Παρατηρείς ωστόσο με έκπληξη και κάτι άλλο. Για κάποιο λόγο κλαις λιγότερο κάθε φορά, σηκώνεσαι και επανασυναρμολογείσαι ευκολότερα. Παρατηρείς ότι γίνεσαι πιο δυνατή.
Διαβάστε επίσης | Prom Queen: Η σημασία της επικοινωνίας -και- στο online dating
