the-shape-of-things-to-come-158902

Έχουν τη δύναμη τα διαφορετικά πρότυπα ομορφιάς στον χώρο της μόδας να αλλάξουν τον τρόπο που βλέπουμε τον εαυτό μας;

Τη συναντούσα κάθε πρωί στον δρόμο για το μετρό. Την πρώτη φορά που την παρατήρησα, φορούσε ένα στενό κόκκινο φόρεμα, φαρδιά ζώνη στη μέση και κατακόκκινο κραγιόν. Είχε μαύρα, λαμπερά μακριά μαλλιά, πυκνές βλεφαρίδες και ζουμερά χείλη, και έμοιαζε απορροφημένη στις σκέψεις της, αλλά σαν να γνώριζε παράλληλα ότι την κοιτάζουν. Γύρω στα είκοσι, ήταν «γεματούλα». Τις επόμενες μέρες θα την έβλεπα να περνάει δίπλα μου φορώντας mom jeans και ένα navy crop top, συνδυασμένα με χρυσούς κρίκους και τα μαλλιά τραβηγμένα ψηλά, pencil φούστες και λευκά πουκάμισα, φλοράλ, ανάλαφρα φορέματα. Τον χειμώνα επιτάχυνε το βήμα της μέσα στη βροχή, τυλιγμένη σε ένα μακρύ καμηλό παλτό, ενώ τις ανοιξιάτικες μέρες τις απολάμβανε μέσα από ένα ζευγάρι butterfly γυαλιά ηλίου. Κάθε μέρα χάζευα τον τρόπο με τον οποίο επέλεγε να γιορτάσει την ομορφιά της και κάθε φορά θυμάμαι εκείνη τη φαρδιά μαύρη φόρμα μέσα στην οποία κρυβόμουν για χρόνια.

Δεν είναι η πρώτη φορά που τη φέρνω στον νου μου. Στοιχειώνει τη σκέψη μου μαζί με τα μακριά πουλόβερ του παρελθόντος, εκείνα που κάποτε έκρυβαν επιμελώς ένα ζευγάρι αφράτους μηρούς, από αυτούς που σήμερα διεκδικούν πρωταγωνιστική θέση στο Instagram ποδοπατώντας δυναμικά πάνω στις ντροπές του παρελθόντος. Στην πραγματικότητα, φέρνω στο μυαλό μου όλες εμάς που ψάχναμε τρόπους μέσα από τα ρούχα μας να «απαλλαγούμε» –στη φαντασία μας και έστω προσωρινά– από μπούτια σαν της Ashley Graham, μπράτσα σαν της Paloma Elsesser, στήθος σαν της Alva Claire, ραγάδες σαν της Jill Kortleve. Και είναι μόλις λίγες εβδομάδες που βλέπω και τις τέσσερις προαναφερθείσες να ποζάρουν λάγνα στον φακό του Ethan James Green, σαν να μην τις απασχολεί ούτε λεπτό το να καταφέρουν να αντικρίσουν τον μαγικό αριθμό των 50 και κάτι κιλών, που ονειρευόμασταν για χρόνια οι συμμαθήτριές μου κι εγώ να δούμε στον δείκτη της ζυγαριάς.

The shape of things to come-1
©unsplash
1/2
Native Share

Όχι, οι γυναίκες αυτές δεν δείχνουν να τις τρώει η απόλυτη απελπισία που κατέβαλλε τα σωθικά μας όταν το δύο νούμερα μικρότερο τζιν δεν ανέβαινε στο δοκιμαστήριο. Τις φαντασιώνομαι να φλερτάρουν με φορέματα, παντελόνια, μπλούζες, κουμπιά, να πειραματίζονται με όγκους, ντεσέν, μήκη και σχέδια, να μην απαγορεύουν στον εαυτό τους μια μίνι φούστα, να δοκιμάζουν διαφορετικά μαλλιά και χρώματα στα νύχια, να χαίρονται ένα ζευγάρι σέξι εσώρουχα, να απολαμβάνουν το παιχνίδι της μόδας από τα βάθη της ύπαρξής τους, χωρίς να νιώθουν αποκλεισμένες επειδή δεν χωράνε στο small μέγεθος. Φυσικά δεν μπορώ να γνωρίζω τι συμβαίνει καθημερινά στην ψυχούλα τους, όμως δεν μοιάζουν να στέκονται μπροστά σε έναν καθρέφτη και να διαλέγουν ρούχα σύμφωνα με τις αναλογίες τους ή σύμφωνα με τη μίζερη λογική που μπορεί να επιβάλλει η εκάστοτε ανασφάλειά τους. Στις φωτογραφίες τους το styling γίνεται εργαλείο διασκέδασης και απελευθέρωσης αντί για μέσο καταπίεσης και περιορισμού. Και αυτό είναι μια τεράστια ανατροπή στον χώρο της μόδας και, όπως θέλω να πιστεύω, στον τρόπο που επιλέγουμε, αν όχι εμείς, τουλάχιστον οι νεότερες γενιές κοριτσιών να αντιμετωπίζουν την εικόνα τους, το πώς ντύνονται και κατ’ επέκταση τον τρόπο που επιλέγουν να ζουν.

Ίσως να μην το γνωρίζουν, αλλά οι πιτσιρίκες που καίνε αυτό το διάστημα τα μάτια τους στο WebEx, οι ίδιες που γκρινιάζουν με όλο τους το δίκιο γιατί δεν μπορούν να ξεχυθούν στα καφέ με τους φίλους τους και βουλιάζουν μέσα στα ακουστικά τους κάνοντας βόλτα στο τετράγωνο, είναι τυχερές με έναν τρόπο. Μπορεί να τις έχουν βρει τα χίλια δεινά με την καραντίνα, την τηλεκπαίδευση, τα σκοτεινά σημεία των social media και του ίντερνετ, αλλά τουλάχιστον εκτίθενται μέσα από τα κινητά τους –και όχι μόνο– σε μια πλουμιστή ποικιλία προτύπων ομορφιάς που αφορούν όχι μόνο τον σωματότυπο, αλλά και την ηλικία, τον σεξουαλικό προσανατολισμό, το χρώμα ή τον τύπο του δέρματος, ακόμα και τις επιλογές ζωής.

Δεν είμαι σίγουρη ότι οι σημερινές έφηβες μπορούν να αντιληφθούν πόσο συγκλονιστικό είναι για κάποιες από εμάς να βλέπουμε τη Lizzo στο εξώφυλλο της Vogue. Δεν γνωρίζω αν μπορούν να διανοηθούν πως, όταν ήμασταν εμείς μικρές, το να συμβεί κάτι τέτοιο –μια μαύρη τραγουδίστρια με καμπύλες στο εξώφυλλο του μεγαλύτερου περιοδικού μόδας!– έμοιαζε πραγματικά ανήκουστο. Επίσης, δεν μπορώ να ξέρω αν αυτή η εικόνα έχει τη δύναμη να οδηγήσει τα νέα κορίτσια στο να γίνουν παχύσαρκα και να μη φροντίζουν την ψυχική και σωματική τους υγεία, όπως ανησυχούν κάποιοι. Θέλω να πιστεύω, όμως, ότι μπορεί τουλάχιστον να σταματήσει κάποια από αυτά να σκέφτονται ότι αξίζει να δώσουν τέλος στη ζωή τους επειδή δεν γεννήθηκαν με τα γονίδια της Kate Moss.

The shape of things to come-2
©unsplash
2/2
Native Share

Το είχα συζητήσει και με τη φίλη και συναγωνίστρια στη μάχη κατά των περιττών κιλών, ένα βράδυ που μου μιλούσε για την κόρη της, η οποία θα πήγαινε στην Α΄ Δημοτικού. «Πώς θα γίνει να μην περάσει τα ίδια που περάσαμε εμείς;» με ρώτησε και αισθάνθηκα την αγωνία της να διαπερνά το ακουστικό του τηλεφώνου. Πώς θα γίνει αυτό το μικρό ζωηρό κορίτσι με τα διαπεραστικά γαλάζια μάτια να μη φάει τη ζωή του πάνω από τον δείκτη της ζυγαριάς και να μη χαραμίσει απολαυστικές βουτιές στη θάλασσα, όπως κάναμε η μητέρα της κι εγώ, επειδή δεν έχει ένα ζευγάρι δίμετρα πόδια;

Πώς θα γίνει να προσέχει τη διατροφή της και τι βάζει μέσα στον οργανισμό της και την ίδια στιγμή να απολαμβάνει πού και πού ένα κομμάτι τούρτα σοκολάτα χωρίς να λιώνει από τύψεις; Πώς θα αγαπήσει την άθληση και δεν θα την κάνει ψυχαναγκαστικά, μόνο και μόνο για να συμπληρώσει τις τέσσερις φορές την εβδομάδα γυμναστική; Πώς θα γίνει να ντύνεται όπως ακριβώς της αρέσει και να μην κάθεται να σκάει για τη γνώμη των άλλων; «Εκείνη θα κάνει ό,τι βλέπει σε εσένα», της είπα και βυθιστήκαμε και οι δύο στη σιωπή, γνωρίζοντας ότι –αν και λάτρεις της τελειότητας και των κατορθωμάτων– καμία από τις δυο μας δεν τα καταφέρνει καλά σε όλα τα παραπάνω.

Για εμάς τις μεγαλύτερες, που ζήσαμε εφηβεία στα ’90ς, για όσες σκεφτόμαστε ακόμα και μετά λύπης ότι είναι πολύ «θαρραλέα» κάποια που ανεβάζει στα social media τα πόδια ή το πρόσωπό της χωρίς να έχει φροντίσει για τον κατάλληλο φωτισμό που κολακεύει, ο δρόμος της πολυπόθητης ισορροπίας μπορεί να είναι λιγότερο ή περισσότερο μακρύς. Ξέρω ότι θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να δώσουμε το καλό παράδειγμα και ότι θα βροντοφωνάξουμε για την ομορφιά που δεν μπαίνει σε καλούπια, αλλά ξέρω επίσης ότι πίσω από την κλειστή πόρτα του μπάνιου θα ρωτάμε με αγωνία τον καθρέφτη αν μεγαλώσαμε, παχύναμε, αφεθήκαμε.

Ίσως δεν καταφέρουμε ποτέ να αποδεχτούμε τους εαυτούς μας –τι θα πει αυτό, αλήθεια;– ή την εικόνα μας που αλλάζει συνέχεια. Ίσως καταφέρουμε να αποδεχτούμε ότι τίποτα δεν είναι εύκολο και ότι όλοι διαλέγουμε αυτό που μπορούμε να αντέξουμε ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες της ζωής μας – αν θα κάνουμε διατροφή ή μια αισθητική επέμβαση, αν θα βαφόμαστε ή αν θα ξεκινήσουμε κολυμβητήριο, αν δεν θα κάνουμε τίποτε από τα παραπάνω και θα τρώμε cookies στον καναπέ. Μέχρι τότε, εναποθέτω τις ελπίδες μου στα νέα κορίτσια και ειδικά σε εκείνα τα τρία που έπαιζαν beach volley σε μια παραλία της Αττικής τον περασμένο Ιούλιο, χωρίς να νοιάζονται για το αν κουνιούνται κοιλιές, μπράτσα και μπουτάκια την ώρα που χοροπηδούσαν στον ήλιο.

Δημοσιεύθηκε στο τεύχος Iανουαρίου-Φεβρουαρίου 2021 της Vogue Greece.

Διαβάστε επίσης | Prom Queen: Η σημασία της επικοινωνίας -και- στο online dating