Τον περασμένο μήνα η Εμιλι Ραταϊκόφσκι εκμυστηρεύτηκε στους ακολούθους της στο Ινσταγκραμ ότι δημιούργησε δύο «δαχτυλίδια χωρισμού», ανασκευάζοντας εκείνο του αραβώνα της. Πήρε τα διαμάντια, τα μετέτρεψε σε δύο ωραία κοσμήματα και μετέτρεψε την κρίση σε ευκαιρία. Η ιδέα είναι ωραία, ελπιδοφόρα. Εκατομμύρια χρήστες ενθουσιάστηκαν, είδαν τη μίζερη κατάληξη του γάμου τους να γίνεται το έναυσμα μίας νέας αρχής. Οι κοσμηματοπώλες ήδη παρατηρούν μία νέα τάση (ο,τι πιάνει άλλωστε η Εμιλι χρυσάφι γίνεται) στον τομέα: «σ αγαπώ-σε παντρεύομαι-πάρε ένα δαχτυλίδι», «σε μισώ-σε χωρίζω-παίρνω ένα δαχτυλίδι».
Έχω χωρίσει σχεδόν δύο δεκαετίες, αλλά φοράω ακόμη τη βέρα μου. Μ’ αρέσει, είναι λίγο σαν καπάκι από κουτάκι μπύρας και μου θυμίζει μια ωραία περίοδο της ζωής μου. Ούτε επέστρεψα τα οικογενειακά κοσμήματα του μετέπειτα συντρόφου μου, παρόλο που πολλοί φίλοι μου επισήμαναν διακριτικά ότι «αυτό είναι το καθωσπρέπει». Εκείνος επέμενε να τα κρατήσω κι εγώ δεν ήθελα να τα αποχωριστώ. Αλλωστε δεν είμαι καθόλου καθωσπρέπει. (Νομικοί εξηγούν ότι δεν υπάρχει κάποια πρόβλεψη ποιος κρατάει ένα δαχτυλίδι όταν διαλύεται μια σχέση, παρά μόνο αν υπάρχει ρητή προηγούμενη συμφωνία για την επιστροφή του. Αρα από νομική άποψη είμαι εντάξει).Το επόμενο δαχτυλίδι «αραβώνα» μου δόθηκε εν μέσω δακρύων και όρκων μεταμέλειας, αλλά το ρούφηξε μάλλον η ηλεκτρική σκούπα και δεν το ξαναείδα. Τέλος σε ένα καφενείο στην Αιόλου με ένα ασημένιο, μάλλον φτηνό «στέμμα» επισφραγίστηκε η δέσμευση της συμβίωσης. Συχνά λοιπόν έχω πάνω μου κοσμήματα-δώρα, ακριβά κειμήλια ή ευτελή πανηγυριώτικα μπιχλιμπίδια από διαφορετικούς ανθρώπους που αγάπησα και χώρισα.
Ιστορικά τα δαχτυλίδια διαζυγίου ήταν κοσμήματα «θρήνου», αναφέρει στους Νιου Γιορκ Τάιμς η Ρέιτσελ Τσέρτς, συγγραφέας κι επιμελήτρια του μουσείου Βικτώρια&Αλμπερτ στο Λονδίνο. Το είδος του δαχτυλιδιού είχε στόχο να στέλνει ένα κοινωνικό μήνυμα, να ενημερώνει τους άλλους διακριτικά να μη ρωτούν για τον σύζυγο κάποιας «ζωντοχήρας» (τι φρικτή, σεξιστική λέξη) ή να αποδεικνύουν ότι μια γυναίκα δεν ήταν «αστεφάνωτη» (κι αυτή απαίσια) μητέρα. Ισως γι’ αυτό έχει αξία η κίνηση της Ραταϊκόφσκι: μια γυναίκα που χωρίζει δεν είναι πια μια θλιμμένη εγκαταλλελειμένη γυναίκα ούτε μία αποσυνάγωγη πόρνη. Είναι μια γυναίκα έτοιμη να ερωτευτεί ξανά: κάποι@ άλλ@ και τη ζωή.
