«Μην αγχώνεσαι», είπα στη φίλη μου, που έκανε την τρίτη προσπάθεια να μείνει έγκυος με εξωσωματική. «Να σου πω κάτι. Εχω βαρεθεί να ακούω την ίδια βλακεία. Πώς είναι δυνατόν να μην αγχώνομαι; Εχω να πιω αλκοόλ δυο τρεις εβδομάδες και δεν έχω βάλει τσιγάρο στο στόμα μου, καταπίνω κάτι φρικτές, πανάκριβες ορμόνες που με διαλύουν, σωματικά και ψυχικά. Περιμένω κάθε φορά το τηλεφώνημα από το κέντρο κι η απάντηση είναι αρνητική και νιώθω το απόλυτο λούζερ. Ο άντρας μου είναι δίπλα μου, αλλά δεν μπορεί να κάνει και πολλά, παρά να με βοηθάει στα αδιανόητα έξοδα και να μου λέει κι εκείνος να μην αγχώνομαι! Ελεος». Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα ρεαλιστικό σποτ για την υπογονιμότητα.
Τα προβλήματα με το συνέδριο που ματαιώθηκε τελικά, ήταν πολλά. Το πιο ορατό ήταν η επίμαχη ταινία, στην οποία μια γυναίκα πιάνει το κεφάλι της επειδή συνειδητοποιεί με απόγνωση ότι πάτησε πρώτα τα 40 και μετά τα «πολλά» και δεν έχει προλάβει ακόμη να τεκνοποιήσει γιατί την έφαγαν οι σπουδές και η καριέρα. Ισως γι’ αυτό ήταν το πρώτο που το έφαγε η μαρμάγκα. Η (γυναίκα) σεναριογράφος βρέθηκε να απολογείται δημοσίως και οι διοργανωτές προσήψαν στις φεμινίστριες αδυναμία κατανόησης κειμένου-τετριμμένη επιχείρηση mansplaining. «Δεν ήταν λάθος ο σκοπός, εσείς δεν καταλάβατε», ήταν η επωδός.
Το δεύτερο ήταν η αιγίδα της Προέδρου της Δημοκρατίας. Μια δικαστίνα, προοδευτική, φωτογενής, «ψείρας» (πώς της ξέφυγε αυτό;), που ανέλαβε το αξίωμα της εν μέσω ενθουσιασμού από τις Ελληνίδες ακριβώς επειδή έσπασε τη γυάλινη οροφή, στηρίζει ένα συνέδριο το οποίο προωθεί ακριβώς την αντίστροφη πορεία για τις γυναίκες; Τις καλεί να αφήσουν τα σούρτα φέρτα στα Πανεπιστήμια και τις δουλειές και να κάτσουν στα αυγά τους, όσο αυτά είναι ακόμη γόνιμα; Κι αυτό ήταν επίσης οφθαλμοφανές λάθος αλλά ευτυχώς διορθώθηκε γρήγορα. Η Π.τ.Δ. απέσυρε την αιγίδα της.
Το τρίτο και σοβαρότερο ήταν ποιος ήταν ο εμπνευστής της ιδέας και γιατί τόσοι επίσημοι φορείς, υπουργοί, η ΕΡΤ, το ΑΠΕ στοιχήθηκαν πίσω από την εμφανώς αμφιλεγόμενη πρωτοβουλία, στην οποία επρόκειτο να παρελάσουν δεκάδες ειδικοί σε θέματα εξωσωματικής γονιμοποίησης αλλά και πρωτοκλασσάτοι ιερείς, από τον εκπρόσωπο του Βατικανού μέχρι τον Αρχιεπίσκοπο «Τυράννων», όπως χαρακτηριστικά αναγραφόταν στο πρόγραμμα σε μια σύγκλιση του τραγικού με το γκροτέσκο. Ηταν τελικά όλο αυτό μια στυγνή, εμπορική εκμετάλλευση της εθνικής εμμονής με την τεκνοποίηση στο όνομα της καταπολέμησης της δημογραφικής κρίσης, με κομπάρσους πολιτικούς και παπάδες; Και πώς επετεύχθη η στρατολόγηση τόσων αστέρων στην καμπάνια; Από δική τους αφέλεια ή από πονηριά των διοργανωτών;
Πέρα όμως από την ζοφερή αύρα που άφησε πίσω της για τη θέση των γυναικών η ιδέα που τελικά ναυάγησε, υπήρξαν δύο ελπιδοφόρα στοιχεία στην υπόθεση. Το ένα ήταν ο ρόλος των σόσιαλ μίντια. Αν δεν υπήρχε η κατακραυγή στο Facebook και το Twitter, το συνέδριο μάλλον θα διεξαγόταν κανονικά. Και το δεύτερο ενθαρρυντικό σημάδι ήταν η ανάδειξη των φεμινιστριών της διπλανής πόρτας. Γιατί η αντίδραση στο συνέδριο υπογονιμότητας δεν προήλθε από τις εγχώριες Σιμόν ντε Μποβουάρ, Γκλόρια Στάινεμ ή Σούζαν Φαλούντι, τις θεωρητικές ακτιβίστριες του φεμινισμού, αλλά από απλές, ανώνυμες γυναίκες οι οποίες έχουν κάνει εξωσωματικές, που έχουν υποστεί την κοινωνική πίεση να κάνουν παιδί ή που είναι περήφανες για το ακριβώς αντίθετο: επειδή συνειδητά, αψηφώντας τις κοινωνικές προσδοκίες, δεν έχουν κάνει παιδί.
Διαβάστε επίσης | Η μνήμη των ονομάτων
