Είναι η πιο ωραία ιστοσελίδα που έχω δει τον τελευταίο καιρό. Έχει θέματα που θέλω να διαβάσω, φωτογραφίες να χαζέψω, νέα που δεν έχει πάρει αλλού το μάτι μου (έχεις προσέξει κι εσύ ότι τις περισσότερες φορές διαβάζουμε τα ίδια και τα ίδια;). Είναι το Generation Woman εκεί που μαζεύονται οι πιο συναρπαστικές γυναίκες του πλανήτη, αυτές που μας εμπνέουν, μας στηρίζουν, μας κάνουν να νιώθουμε λίγο πιο αισιόδοξες για το μέλλον.
Χρειάστηκαν χρόνια για να βγει κάτι τόσο όμορφο, τόσο ολοκληρωμένο. Η Λουκία Λυκίδη, η δημιουργός του Generation Woman είναι μια δημοσιογράφος ταλαντούχα, μορφωμένη, με μαγικές ικανότητες στην έρευνα και τις συνεντεύξεις. Είναι φεμινίστρια, καλή στο γράψιμο και αγαπάει αυτό που κάνει. Γι’ αυτό άλλωστε το κάνει τόσο καλά.
Όλα τα παραπάνω μπορείς να τα βρεις σε οποιοδήποτε βιογραφικό της σημείωμα. Αυτό όμως που δεν θα βρεις είναι πόσο φανταστική φίλη είναι. Πώς κουβαλάει τεράστιες κούτες με παιδικά βιβλία στα ελληνικά για να εμπλουτίσει την συλλογή μας κάθε φορά που ερχόμαστε στην Αθήνα. Πώς πεταγόταν ως το μπαρ δίπλα στο σπίτι μου για μπύρες αργά το βράδυ, όταν είχα κοιμίσει το μωρό και είχα ανάγκη να βγω στον έξω κόσμο για λίγο. Πώς στα χρόνια που ήμασταν διπλανές στη Μιχαλακοπούλου με έμαθε τόσα πράγματα, έδειξε κατανόηση σε όλες τις τρέλες μου, είχε πάντα την υπομονή να κοιτάξει τα ρούχα που κατεύθαναν από τις διαδικτυακές μου αγορές καθώς τα δοκίμαζα ενθουσιασμένη και δεν γκρίνιαξε ποτέ όταν ήταν έγκυος και εγώ έτρωγα δίπλα της σαλάτες με τόννο (αυτό το θυμάμαι με ντροπή).
Είμαι τόσο περήφανη για τις φίλες μου που το φωνάζω διαρκώς σε όλο τον κόσμο. Και κυρίως σ’ εκείνες. Μάλλον επειδή μεγάλωσα σε μια οικογένεια που είχε μια ανεξήγητη φοβία μήπως γίνουμε αλαζόνες και δεν άκουσα ποτέ ενθαρρυντικά λόγια –οι γονείς μου δεν μου είπαν ποτέ ότι είναι περήφανοι για μένα ή ότι πιστεύουν στις ικανότητές μου. Μπορεί να το νιώθουν, αλλά σίγουρα δεν μπορούν να το ξεστομίσουν. Και γι’ αυτό τον λόγο εγώ το λέω πάντα. Στα παιδιά μου, στις φίλες, στον σύντροφό μου. Και είναι αλήθεια.
Είμαι πολύ περήφανη για τις φίλες μου. Για τις ζωές που έφτιαξαν, τους δαίμονες που νίκησαν, τις ανασφάλειες που ξεπέρασαν. Για τα ρίσκα που πήραν, για όσα πέτυχαν και απέτυχαν, τις πολυσύνθετες οικογένειες που έφτιαξαν. Για τις καλές και κακές τους μέρες. Για όσες έκοψαν το κάπνισμα και για όσες ακόμα προσπαθούν. Για όσες έχουν υγιεινές συνήθειες και όσες θεωρούν σαλάτα τις ελιές του μαρτίνι. Για όσες πέτυχαν τα όνειρά τους και αυτές που φτιάχνουν καινούργια. Τις καμαρώνω αυτές τις γυναίκες και γιορτάζω τις καλές τους ιδέες. Με τον τρόπο που γιόρτασα το Generation Woman όταν βγήκε στον αέρα.
Δεν είναι μόνο ότι διαβάζω την φωνή της φίλης μου σε όλα αυτά. Είναι ότι διαβάζω και μια φωνή διαφορετική. Μια φωνή που έχει κάτι να πει. Βάλε σελιδοδείκτη λέμε.
Διαβάστε επίσης | GenX Mess: Η γυμνή αλήθεια
