Πριν λίγες μέρες μιλούσα για ώρες με τις ιδρύτριες ενός οργανισμού γυναικείας ενδυνάμωσης, το H3RS (h3rs.org). Από την πρώτη φορά που συνάντησα αυτές τις νεαρές γυναίκες, όλες φοιτήτριες, όλες γεννημένες αφού είχα γίνει εγώ φοιτήτρια, δεν έχω σταματήσει να σκέφτομαι ότι αυτή η ομάδα είναι ένας βασικός λόγος να χαμογελάμε για το μέλλον. Να σκεφτόμαστε ότι τελικά όλα θα πάνε καλά, ακόμα και τώρα στις πιο σκοτεινές ώρες του πλανήτη –τουλάχιστον για εμάς τους καλομαθημένους δυτικούς που δεν είχαμε νιώσει πραγματική απειλή. Σκέφτομαι πως όταν ήμουν εγώ φοιτήτρια περιφερόμουν από καφέ σε καφέ χωρίς ιδέα για το πώς να αλλάξω τον κόσμο, χωρίς καν την υποψία ότι μπορούσα να το κάνω.
Ήμασταν πάντα απογοητευμένοι από την διέξοδο της κομματικοποίησης σε νεολαίες, τα εργαλεία που είχαμε στα χέρια μας δεν είχαν την αμεσότητα και ταχύτητα του διαδικτύου και κυρίως, σέρναμε ακόμα μέσα στο κεφάλι μας τον απόηχο των συμβουλών των παλιότερων γυναικών που μας θύμιζαν να μην μιλάμε πολύ δυνατά, να μην έχουμε έντονες απόψεις και τέλος πάντων αν τις έχουμε να μην τις εκφράζουμε μπροστά στους άντρες, γιατί αυτό δεν θα μας κάνει επιθυμητές. Ήταν σαν να δίναμε εξετάσεις, συνέντευξη για δουλειά με τελικό βραβείο την αποκατάσταση σε γάμο (και παιδιά) –αρκεί να ακολουθούσαμε αυτούς τους βασικούς κανόνες σιωπής και ψεύτικης αθωότητας. Αρκεί να γελούσαμε σε όλα τα αστεία τους και να μην παραπονιόμασταν όταν αυτά άγγιζαν την προσβολή, γιατί για να πάρουμε την προαγωγή δεν έπρεπε να είμαστε ούτε γκρινιάρες. Περιττό να δηλώσω εδώ πόσο απέτυχα σε όλα τα παραπάνω. Απέτυχα με τον θεαματικό τρόπο που απέτυχα στις περισσότερες θερινές εξεταστικές κυρίως γιατί ήμουν στην παραλία και ξεχνούσα να διαβάσω. Και σε όλη μου τη ζωή άκουγα ότι είμαι “δύσκολη”, “γλωσσού”, “νευρική”. Αποτυχία σαν “σωστή” γυναίκα.
Κάποτε, σε ένα γραφείο γυναικείου περιοδικού, μια συνάδελφος είχε πει ότι δεν θα γινόμουν ποτέ μούσα κάποιου ροκ σταρ, δεν ήμουν κατάλληλη γι’ αυτό, είμαι πολύ “loud” και κάποια άλλη κούνησε το κεφάλι συμφωνώντας θλιμμένη. Ήταν η εποχή που είχε βγει το βιβλίο της Pattie Boyd, της γυναίκας που ενέπνευσε έναν Beatle και τον Eric Clapton να της γράψουν τραγούδια, αλλά γέμισε εκατοντάδες σελίδες αυτοβιογραφίας με ιστορίες που σε μένα προκαλούσαν φρίκη: πώς έπρεπε να μην μιλάει όταν έβλεπε τον έρωτα της ζωής της αγκαλιά με μια γκρούπι κι εκείνος την έστελνε στο δωμάτιο “να κρατήσει το κρεβάτι ζεστό” μέχρι να έρθει. Πώς ένιωθε πάντα άσχημη και χοντρή (εχέμ, ήταν μοντέλο!) και κατέστρεψε το συκώτι της από διάφορα διαιτητικά προϊόντα. Ιστορίες που μόνο λάμψη δεν μου έβγαζαν, παρά τον ξεκάθαρο θαυμασμό των συναδέλφων που κατέληξαν ότι δεν είχα τα φόντα να γίνω μούσα ποτέ. Εκείνες το έλεγαν για κακό, αλλά εγώ το πήρα σαν το μεγαλύτερο κομπλιμέντο. Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα ονειρευτεί να γίνω μούσα. Αλλά πολλές φορές είχα ονειρευτεί να γίνω ο ροκ σταρ που ουρλιάζει πάνω στην σκηνή και μετά πηδάει στο πλήθος με την μανία του Iggy Pop.
Όπως και να το πάρεις, ήμουν πολύ ακατάλληλη για τον βοηθητικό ρόλο που προορίζουν τις γυναίκες οι προηγούμενες γενιές. Αυτές οι άλλες γυναίκες που μας επηρέασαν περισσότερο από οποιοδήποτε δάσκαλο, καθηγητή ή συγγραφέα. Και νομίζω ότι αυτή ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία της πατριαρχίας, κατάφερε να εισχωρήσει στον ιστό των γυναικών και να πολλαπλασιαστεί μέσα στους ισχυρούς δεσμούς μας σαν καρκινικό κύτταρο. Κατάφερε να μεταλλαχτεί σε “συμβουλή” από τις παλιές, σε ψιθύρους για τους “άντρες, που είναι άντρες”, που ποτέ δεν μεγαλώνουν (άρα και δεν μπορούν να τους ζητάμε ευθύνες για τις πράξεις τους όπως στους άλλους ενήλικους), που εμείς πρέπει να “φανούμε κυρίες και να κρατήσουμε τα σπίτια μας”, σε οδηγίες για τα ρούχα που “προκαλούν” και τις χημικές δίαιτες που μπορεί να διαλύουν το σώμα μας, αλλά τουλάχιστον μας ντύνουν με το σωστό νούμερο.
Για το σεξ που είναι κάτι που γίνεται σε εμάς, παθητικά και μάλιστα μόνο από τον Έναν (έως τρεις, στους παραπάνω εραστές καίγεσαι). Αυτοί οι ψίθυροι είναι εγκληματικά ένοχοι, μας έκαναν να ντρεπόμαστε για όλα, να νιώθουμε υποδεέστερες, έχουν καταφέρει να συγκαλύψουν ακόμα και την ενδοοικογενειακή βία και σίγουρα δεν θα είχαν τέτοια ισχύ αν δεν είχαν αναπαραχθεί από τα στόματα των γυναικών. Γιατί, παρά τη συστηματική αφήγηση ότι “δεν υπάρχει γυναικεία φιλία” και ότι “τρωγόμαστε μεταξύ μας” η αλήθεια είναι ότι το δέσιμο που νιώθουμε με τις γυναίκες της ζωής μας δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα άλλο. Ο τρόπος που τους εμπιστευόμαστε όνειρα, εξομολογήσεις, αδυναμίες, την ίδια μας της ζωή, ο τρόπος που τους δίνουμε τα μωρά μας, ο τρόπος που αγκαλιάζουμε τα δικά τους, ο τρόπος που κρατάμε το χέρι η μία της άλλης είναι η πιο ισχυρή δύναμη ζωής. Ένα ηφαίστειο που μπορεί να παρασύρει όλα τα άλλα. Να κάψει ή να χτίσει τον κόσμο γύρω τους. Και είναι ακριβώς αυτό που εντόπισε πολύ νωρίς η πατριαρχία και κατάφερε να επιβιώσει μέχρι τώρα παρασιτικά.
Αλλά, εδώ έρχεται το twist της ιστορίας, γιατί οι γυναίκες ήταν πάντα καλές ερευνήτριες και μπόρεσαν να κάνουν άλματα στην επιστήμη (ακόμα και αν δεν πήραν το credit που τους άξιζε). Και είναι οι ίδιες οι γυναίκες που έχουν εντοπίσει αυτό το παράσιτο, το έχουν απομονώσει και το καταστρέφουν. Και ομάδες σαν το H3RS (h3rs.org), το Women On Top (womenontop.gr), το Wear Your Voice (wearyourvoicemag.com), το Everyday Feminism (everydayfeminism.com), το I Weight (iweighcommunity.com) νιώθω ότι είναι μέρος του αντίδοτου. Ακόμα και το να εντοπίσουμε το παράσιτο ήταν μεγάλη επιτυχία. Να του δώσουμε όνομα. Να το αποκαλύψουμε και στις προηγούμενες που το μετέφεραν σαν ξενιστές χωρίς απόλυτη επίγνωση του κακού που κάνουν.
Αν κάτι έχουμε ορκιστεί με τις συνομήλικες φίλες μου είναι ότι αυτοί οι ψίθυροι, αυτές οι “συμβουλές” θα σβήσουν με μας, δεν θα τις ξεστομίσουμε ποτέ, θα πεθάνουν στα αυτιά μας, όπως τα φαντάσματα στα μυθιστορήματα μαγικού ρεαλισμού. Και θα κάνουμε τα πάντα να ενισχύσουμε τις νεαρότερες γυναίκες (χρησιμοποιώ τον όρο συμβατικά, αλλά φυσικά συμπεριλαμβάνω και τα non binary άτομα) στη μάχη τους με τα κατάλοιπα ενός συστήματος που παρήγαγε βία και σκοταδισμό. Γιατί ξέρω πως μια άλλη “συμβουλή” και αφήγηση είναι να μην εμπιστευόμαστε τις άλλες γυναίκες, μας ζηλεύουν, τις ζηλεύουμε, γενικά δεν μπορούσαν να ρισκάρουν να ενωθούμε με τον τρόπο που κάνουμε τώρα. Να δώσουμε τα χέρια και να σταματήσουμε ακόμα και την πιο στρατιωτικά εκπαιδευμένη μονάδα ΜΑΤ όπως οι γυναίκες του Πόρτλαντ που προστάτεψαν τους διαδηλωτές του BLM. Να μείνουμε ψύχραιμες στην απειλή και να δώσουμε λύσεις, όπως πριν λίγες μέρες οι γυναίκες του Καπιτωλίου που πολύ ήρεμα ασφάλισαν τις ψήφους που ήταν ο στόχος του εγκληματικού όχλου, ενώ οι άντρες έστρεφαν όπλα ο ένας στον άλλο και ένας αστυνομικός έπεφτε θύμα δολοφονίας με χτυπήματα από πυροσβεστήρα.
Αυτό που έρχεται, το παλιρροιακό κύμα που δεν μπορεί να σταματήσει κανένας συντηρητικός θεσμός ή ο White Old Man που έχει πανικοβληθεί και φτύνει μίσος κι αναχρονιστικές νομοθεσίες δεξιά κι αριστερά, αυτό που θα γίνει με το που ξεσπάσουν αυτές οι νεαρές γυναίκες το μεγαλείο τους, θα είναι η επανάσταση που θα αλλάξει την ιστορία της ανθρωπότητας. Κι εμείς, όταν θα έρθει η σειρά μας να γίνουμε οι “παλιές”, θα ενώσουμε τα χέρια να τις προστατέψουμε και το μόνο που θα ψιθυρίζουμε θα είναι “Yas, Queen”.
Διαβάστε επίσης | The GenX Mess: Η τελευταία μέρα του χρόνου
