Έχει προσωποποιήσει μια ολόκληρη εποχή στη μόδα, τα πολύχρωμα και αισιόδοξα Swinging Sixties, που δεν έπαψαν ποτέ να μας εμπνέουν. Η Twiggy δεν έχει πια τα χαρακτηριστικά που την έκαναν διάσημη, συνεχίζει όμως να είναι μια bob προσωπικότητα, όπως λέει στην Έλις Κις στην αποκλειστική συνέντευξη που ακολουθεί.
«Πριν από λίγες μέρες έλεγα στον άνδρα μου ότι εκείνους που λυπάμαι περισσότερο αυτή την εποχή είναι οι έφηβοι», μου λέει η Twiggy κατά τη διάρκεια της τηλεφωνικής μας συνομιλίας. Εκείνη βρίσκεται στη βάση της, στο Λονδίνο, και αυτομάτως το μυαλό μου τρέχει στη δική της, ιδιαίτερη εφηβεία. Όταν, σε ηλικία 16 ετών, μια «αγορίστικη» κουπ τής εξασφάλισε τον τίτλο του «προσώπου της χρονιάς» στη Βρετανία και έναν χρόνο αργότερα την οδήγησε σε μια σειρά αποστολών μεταξύ Ανατολής και Δύσης, με την ιδιότητα του διασημότερου μοντέλου των ιστορικών ’60s.
«Ήταν πολύ περίεργο όλο αυτό, αλλά καταπληκτικό», θυμάται το 71χρονο σήμερα μοντέλο, ηθοποιός και τραγουδίστρια, κατά κόσμον Dame Lesley Lawson, η οποία σηματοδότησε τα Swinging Sixties με το χαϊδευτικό της όνομα. «Υπήρξε μια ολόκληρη περίοδος στα μέσα και στα τέλη του ’60 που για πρώτη φορά οι νέοι είχαμε τη δική μας φωνή, μια τεράστια φωνή που συνοδευόταν από την ελπίδα ότι θα επικρατούσαμε παντού. Ήταν υπέροχη εποχή, γεμάτη αισιοδοξία, αν και δεν έλειψαν οι απώλειες».
Μία μέρα πριν από την πρωινή μας συζήτηση, η Twiggy βρισκόταν σε ένα λονδρέζικο στούντιο για την αποκλειστική φωτογράφισή της για τη Vogue Greece. Στις κρεμάστρες, τα tailored ρούχα που είχαν επιλεγεί καθρέφτιζαν το λιτό, ανδρόγυνο στιλ της. «Ήταν μια υπέροχη πρόσκληση. Η Daniella Agnelli έφερε καταπληκτικά ρούχα, ενώ ήταν η πρώτη μου φωτογράφιση με τον Nick Haddow, ο οποίος προσέθεσε μια προχωρημένη, μοντέρνα ματιά. Γελάσαμε πολύ, ήταν διασκεδαστικά. Θέλω να περνάω καλά σε μια φωτογράφιση από τη στιγμή που δεν είναι πλέον η καθημερινή μου εργασία», μου λέει.
Αν και στη συλλογική μας μνήμη η παρουσία της Twiggy στον παγκόσμιο χάρτη του στιλ παραμένει αναλλοίωτη, στην πραγματικότητα η αμιγώς επαγγελματική της πορεία στο μόντελινγκ διήρκεσε μόλις τέσσερα χρόνια. Το μότο «less is more» ταιριάζει απόλυτα στη δική της περίπτωση, καθώς αυτά τα λίγα χρόνια ήταν γεμάτα διαφημιστικές καμπάνιες και εξώφυλλα περιοδικών –μεταξύ των οποίων διεθνείς εκδόσεις της Vogue– με πρωταγωνιστές τα κοντά της μαλλιά, την υπέρλεπτη σιλουέτα και τις πληθωρικές βλεφαρίδες.
Γεννημένη ως Lesley Hornby στο Middlesex της Αγγλίας το 1949, η Twiggy βρέθηκε στο σωστό σημείο τη σωστή στιγμή: μια καρέκλα στο κομμωτήριο Leonard of Mayfair, όπου ο Leonard Lewis τής έκοψε τα μαλλιά, προσελκύοντας το ζωηρό ενδιαφέρον επαγγελματιών της μόδας. Αργότερα, αφήνοντας πίσω της το «καθημερινό» μόντελινγκ, στράφηκε στον χώρο του θεάματος – στη σκηνή, αλλά και στη μικρή και τη μεγάλη οθόνη. Το 1971, μάλιστα, παρέλαβε δύο Golden Globes για την ερμηνεία της στο μιούζικαλ The Boy Friend του Ken Russell.
«Λατρεύω τη μόδα, αλλά καμιά φορά παίρνει τον εαυτό της πολύ στα σοβαρά», σημειώνει. «Αγαπώ τα ρούχα και πάντα λέω ότι πρέπει να αποτελούν διασκέδαση και να κάνουν τους ανθρώπους ευτυχισμένους. Είναι επίσης μια βιομηχανία τρομερά κερδοφόρα και τα τελευταία χρόνια έχουμε ξεκινήσει να σκεφτόμαστε πως μπορεί να γίνει πιο πράσινη, πιο ηθική και με καλύτερες παραγωγικές πρακτικές. Σε γενικές γραμμές, τα πράγματα καλυτερεύουν».
Η δική της εμβληματική συμμετοχή στη βιομηχανία συνέπεσε με μια εποχή που η μόδα είχε ακόμα τη δύναμη να αλλάξει τον κόσμο. Η εφηβική σιλουέτα της ήταν ιδανική για την ανάδειξη A-line φορεμάτων, ανδρόγυνων στοιχείων και γενικότερα μιας unisex μόδας που έκανε την εμφάνισή της τη δεκαετία του ’60. Η εικόνα της νεαρής Βρετανίδας ενισχύθηκε ακόμα περισσότερο από τους επαγγελματίες που βρίσκονταν εκείνη την εποχή πίσω από τον φωτογραφικό φακό.
O έντονος Avedon
«Ήμουν τυχερή, γιατί ήμουν πολύ μικρή όταν ξεκίνησα και πρόλαβα τους μεγαλύτερους φωτογράφους εκείνης της περιόδου, όπως ο Norman Parkinson, ο Helmut Νewton ή ο Barry Lategan – ο οποίος τράβηξε και την πρώτη μου φωτογραφία. Όμως, για μένα σπουδαιότερος όλων ήταν ο Richard Avedon. Κάναμε μαζί μια φωτογράφιση στη Νέα Υόρκη το 1967 και ήμουν πολύ αγχωμένη. Εργαζόμουν ήδη ως μοντέλο στη Βρετανία έναν χρόνο, όπου υπήρχε μπροστά μια στατική φωτογραφική μηχανή, ένα στατικό φως, και έπρεπε τα μοντέλα να κινούμαστε στον χώρο.
Αλλά ο Avedon κρατούσε τη μηχανή στα χέρια του και κινούνταν και ο ίδιος, μαζί με τον βοηθό του που κρατούσε το φως-ομπρέλα. Και μου ζητούσε να πηδήσω στον αέρα για να τραβήξει εκείνες τις αέρινες λήψεις που δεν είχαν ξαναγίνει στο παρελθόν. Είχα κάνει αρκετές φωτογραφίσεις με το look της έφηβης, όμως εκείνος με φωτογράφισε ως γυναίκα. Ήταν ένας υπέροχος άνδρας, έντονος, αλλά ήξερε ακριβώς τι ήθελε. Ήταν τεράστια τιμή η συνεργασία μαζί του».