Εχω έναν φίλο γκέι. Είναι μόνος. Σκέφτηκα να του γνωρίσω έναν άλλο φίλο μου, επίσης γκέι, εργένη. «Θέλεις να σου γνωρίσω έναν φίλο μου;», τον ρώτησα. «Ξέρεις, Ξενάκι, αυτό είναι το κλασικό λάθος που κάνουν όλοι οι στρέιτ. Νομίζουν πως είμαστε κουταβάκια, που μπορείτε να μας διασταυρώσετε». Έμεινα ξερή. Γιατί είχε δίκιο. Δεν είχα ιδέα ποιο είναι το γούστο του στους άνδρες. Αν του αρέσουν οι ψηλοί, οι ξανθοί, οι αρρενωποί, οι πιτσιρικάδες, όσοι έχουν έξυπνο βλέμμα ή λάγνα χείλη, οι τρυφεροί ή οι κυνικοί τύποι, οι σινεφίλ, οι βιβλιοφάγοι ή οι άξεστοι. Δεν είχα ιδέα. Το μόνο που ήξερα είναι πως είναι γκέι και αφού είναι γκέι μάλλον θα του άρεσε ένας άλλος γκέι. Συνειδητοποίησα πόσο παρωχημένη και σχηματική-για να μην πω κρυφο(;)ρατσιστική-είναι αυτή η προσέγγιση. Το στρέιτ ισοδύναμο θα ήταν περίπου να κάνω προξενιό σε μια φίλη που της αρέσουν οι μπάμιες και έναν γνωστό μου, ο οποίος έχει αδυναμία στα όσπρια.
Αν κι έχω φίλους γκέι (πόσο κλισέ αρχή φράσης…), σπάνια μιλάω μαζί τους για τέτοια θέματα. Συνήθως μιλάμε για αφηρημένο ακτιβισμό, αν έχει σημασία η συμμετοχή στο Pride, αν έκαναν άουτινγκ στους γονείς τους, αν η θεία τους στην Πάτρα τους ευχήθηκε «και στα δικά σου αγόρι μου, με ένα καλό κορίτσι σύντομα» στον τελευταίο γάμο που πήγαν, αν τελικά θέλουν να παντρευτούν τους συντρόφους τους ή να υιοθετήσουν παιδιά. Δύσκολα όμως θα μου περιγράψουν μια ερωτική τους περιπέτεια με τον τρόπο που το κάνουν οι φίλες μου. Με κάθε λεπτομέρεια, με ζωντανούς διαλόγους κλπ. Δεν ξέρω αν φταίω εγώ, εκείνοι ή η ελληνική κοινωνία, πάντως δεν συμβαίνει.
Ο γιος μίας φίλης μου θέλει να γίνει κορίτσι. Φοράει φούστα, έχει μακριά νύχια και μουστάκι. Ο μπαμπάς του δεν είναι πολύ κουλ με την ιδέα. Το ίδιο ισχύει και με την κόρη μιας άλλης φίλης μου που θέλει να αλλάξει φύλο και να γίνει αγόρι. Στα σόσιαλ μίντια λέει ήδη ότι είναι male. Η μαμά της/του είναι ψύχραιμη, τρέχει να μάθει πώς γίνεται το transition, ο μπαμπάς δεν θέλει να ξέρει. Ούτε εγώ είχα ιδέα τι εγχειρήσεις και ορμονοθεραπείες απαιτούνται. Γκούγκλαρα κι έμαθα. Τα βασικά, τουλάχιστον.
Νομίζω ότι ακόμη μας λείπουν οι λέξεις για έναν ειλικρινή LGBT διάλογο, δεν έχουμε καν το κατάλληλο γλωσσάρι, έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας που θα μας επιτρέψει να κατανοήσουμε ο ένας τον άλλον σε θέματα ταυτότητας φύλου. Πριν λίγους μήνες ένας συνάδελφος ήθελε να γράψει ένα άρθρο για τον/την νικητή του περσινού βραβείου Μπούκερ, Μαριέκε Λούκας Ράινβελντ, που είναι άτομο μη δυαδικό (σαν μαθηματικός όρος δεν ακούγεται αυτό;). Συνεδριάσαμε επί μισή περίπου ώρα για την αντωνυμία και το άρθρο, τις καταλήξεις που θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει στο κομμάτι του. Καταλήξαμε ότι στα ελληνικά δεν έχει προβλεφθεί το ισοδυνάμο του they.
Επρεπε, λοιπόν, όλα να ειπωθούν περιφραστικά. Με πολλά λόγια, που συνήθως συσκοτίζουν την απλή, μονολεκτική αλήθεια.
Διαβάστε επίσης | The X-File: Η Ανάσταση
