Αν ήταν, ήταν σίγουρα ερήμην της. Ουδέποτε είχε αρθρώσει μια λέξη υπέρ του φεμινιστικού κινήματος, ούτε είχε αφήσει κάποια υπόνοια ότι αντιλαμβάνεται τον ρόλο της ως ηγερία του αγώνα για την γυναικεία ενδυνάμωση. Εξ ορισμού η βασική αποστολή της ήταν να φέρει στον κόσμο τον επόμενο διάδοχο, καθιστώντας την μητρότητα τον κύριο λόγο ύπαρξής της. Μεγαλύτερη ενσωμάτωση της πατριαρχίας, δεν θα μπορούσε να συναντήσει κανείς σε μια γυναίκα. «Ζει για να φέρει στον κόσμο τον επόμενο βασιλιά», θα μπορούσε να είναι σε μια πρόταση η βιογραφία της.
Παρ’ όλα αυτά το γεγονός ότι έγινε αρχηγός κράτους της Βρετανίας και των χωρών της Κοινοπολιτείας στη δεκαετία του ’50 την κατέστησε ένα σύμβολο για τις απεριόριστες δυνατότητες των γυναικών σε μια χρονική στιγμή, κατά την οποία σε πολλές άλλες χώρες του κόσμου δεν είχαν καν δικαίωμα ψήφου. Δεν ήταν κάτι για το οποίο πάλεψε ή κόπιασε, ήταν καθαρά θέμα τύχης αλλά με δεδομένα τα περιθώρια άσκησης του ρόλου της, το έφερε εις πέρας με αξιοπρέπεια.
Σε προσωπικό επίπεδο εκφώνησε το πρώτο της διάγγελμα το 1940 σε ηλικία μόλις 14 ετών, διατήρησε το επίθετό της μετά το γάμο της, ενώ απέκτησε γρήγορα δίπλωμα οδήγησης. Σε μια από τις πλέον badass στιγμές της βασιλείας της, το 2003, έβαλε τον τότε διάδοχο του θρόνου στη Σαουδική Αραβία στη θέση του συνοδηγού κι άρχισε να οδηγεί με αυτοπεποίθηση οδηγού της F1, αποδεικνύοντας στον Αμπντάλα πόσο παρωχημένη είναι η απαγόρευση οδήγησης των γυναικών στη χώρα του.
Σε πολιτικό επίπεδο επέβλεψε (ή έστω συναίνεσε σιωπηρά) την αλλαγή των νόμων περί διαδοχής, από κοινού με τους ηγέτες των χωρών της Κοινοπολιτείας, επιτρέποντας τόσο στους γιους όσο και στις κόρες κάθε μελλοντικού μονάρχη να έχει ίσες ευκαιρίες στο θρόνο. Aφηνε συχνά τα παιδιά της μόνα για να ταξιδέψει στο εξωτερικό, συναντιόταν με άνδρες ως επί το πλείστον πρωθυπουργούς και ήταν από τις πρώτες γυναίκες με τόσο μεγάλη επιρροή. Ωστόσο ποτέ δεν εξέφρασε δημόσια μια πολιτική άποψη, ούτε κριτική για τον τρόπο άσκησης της διακυβέρνησης από τους εκάστοτε πρωθυπουργούς, παρά τις φήμες π.χ. ότι ήταν κατά του Brexit.
Tη συζήτηση για το ζήτημα ξεκίνησε ηθοποιός Ολίβια Κόλμαν, που την αποκάλεσε πριν τρία χρόνια «υπέρτατη φεμινίστρια», επειδή είναι εκείνη…που φέρνει τα λεφτά στο σπίτι, ο Φίλιππος είναι μια ζωή υποχρεωμένος να ακολουθεί από πίσω της και η φυσιογνωμία της κοσμεί τα νομίσματα της χώρας. Η αντίδραση ήταν άμεση. Να συντηρείται κάποια από τα λεφτά των φορολογουμένων δεν είναι ακριβώς συνώνυμο της βιοπάλης, σχολίασε ειρωνικά η Ζόε Ουίλιαμς της εφημερίδας Guardian.
Αν οι άνθρωποι κάτω των 75 δεν είχαν μέχρι την περασμένη εβδομάδα μνήμες άλλου μονάρχη στη Βρετανία, πολλοί θρηνούν τώρα που στη ζωή τους δεν θα ξαναδούν βασίλισσα και θα είναι πλέον αναγκασμένοι να στραμπουλάνε τη γλώσσα τους για να τραγουδούν παραλλαγμένο τον εθνικό ύμνο «Long live the king».
