Πριν λίγες μέρες είδα μια ομάδα ανθρώπων ντυμένων με ροζ ρούχα να μιλούν χαρούμενα και να κατευθύνονται σε θερινό σινεμά της Αθήνας για να δουν τη «Μπάρμπι». Μου έκανε εντύπωση ο pink συντονισμός τους: ένα σύννεφο ελαφρότητας, ανυπομονησίας και αμεριμνησίας στην προοπτική μίας ταινίας. Η ταινία, είναι γνωστό, σκίζει. Στην Ελλάδα έκοψε ήδη 200.000 εισιτήρια κι η Warner Bros ξελάσπωσε για ολόκληρη τη χρονιά, αφού μόνο το πρώτο Σαββατοκύριακο της πρεμιέρας της έκανε εισπράξεις 356 εκ. δολάρια, χωρίς να υπολογίζονται τα έσοδα από τα δεκάδες αναμνηστικά με το λογότυπο της κούκλας.
Η ζήτηση για εισιτήρια στις περιοδείες τραγουδιστριών όπως η Μπιγιονσέ και η Τέιλορ Σουίφτ είναι τέτοια που ανεβάζει τον πληθωρισμό των χωρών στις οποίες εμφανίζονται, ενώ στις συναυλίες τους προκαλείται αληθινός σεισμός ισοδύναμος με 2,3 βαθμούς στην κλίμακα Ρίχτερ-συνέβη πρόσφατα στο Σιάτλ. Οι γυναίκες συγγραφείς παίρνουν το αίμα τους πίσω, κατακτώντας βραβεία και πρωτιές σε πωλήσεις: η Ανί Ενρό πήρε Νόμπελ Λογοτεχνίας περιγράφοντας τη γυναικεία συνθήκη σε πρώτο πρόσωπο: την άμβλωση, τον έρωτα, την απόρριψη, τη μητρότητα. Το ίδιο η Ρέιτσελ Κασκ, η Σίλα Χέτι, η Σάλι Ρούνεϊ, καθώς και οι Τζούμπα Λαχίρι, η Μπερναντίν Εβαρίστο και η Ζέιντι Σμιθ, που βάζουν στην εξίσωση και το φυλετικό ζήτημα.
Η γερμανική εφημερίδα Ζeit δημοσιεύει στο τελευταίο της φύλλο ολοσέλιδο γράφημα που περιγράφει την κλειτορίδα, με την υποσημείωση ότι μέχρι πρότινος ακόμη και επιστημονικά βιβλία περιείχαν λάθη στο συγκεκριμένο όργανο. Γιατί; Από αδιαφορία. Στην περσινή 59η Μπιενάλε της Βενετίας οι συμμετέχουσες ήταν κυρίως γυναίκες και ο τίτλος της «Βήμα στις γυναίκες», μια πολυδιάστατη αφήγηση της εμπειρίας να είσαι γυναίκα. Δεκάδες ηλεκτρονικές εφαρμογές τον τελευταίο καιρό αντανακλούν την ανάγκη για ευρύτερη κάλυψη γυναικείων επιθυμιών: από τις Dipnea και Quinn, που εξιστορούν γυναικείες φαντασιώσεις κι αποτελούν μια διασταύρωση πικάντικων μίνι podcast και πορνογραφικών ταινιών ως την Balance με συμβουλές για την εμμηνόπαυση.
Δεν είναι λοιπόν μόνο ότι η woke κουλτούρα θέσπισε την ανάγκη μίας άφατης ποσόστωσης σε τιμητικές διακρίσεις και προϊόντα ποπ κουλτούρας. Η ίδια η αγορά φαίνεται να διψάει γι’ αυτά καθώς μετά από αιώνες κατάπνιξης των γυναικείων φωνών, ξαφνικά ανακαλύπτει ότι έχουν κάτι ενδιαφέρον, αληθινό, οικουμενικό να πουν. Το δυνάμει κοινό για όλα αυτά δεν είναι μόνο γυναίκες. Η απενοχοποίηση της διείσδυσης σε έναν κόσμο που μέχρι πρότινος θεωρείτο αδιάφορος, κουτός, ελαφρύς, «γυναικουλίστικος» ενθαρρύνει τους πάντες να ασχοληθούν. Είναι το τέλος της αδιαφορίας.
