the-x-file-τα-κακομαθημένα-παιδιά-της-ιστο-205863

Mία φίλη με πήρε τηλέφωνο συντετριμμένη να μου ανακοινώσει ότι αποφάσισε να μην πάει στο πάρτι των ονείρων της, στην επόμενη γωνία από το σπίτι της με οικοδεσπότη έναν πανέμορφο τύπο γιατί φοβάται την Όμικρον. «Ουδείς μίλησε για υποχρεωτικό rapid test, θα έχει πολύ κόσμο, δεν είναι ασφαλές», απεφάνθη δικαίως.

Κι εγώ νιώθω εξίσου μελαγχολική αυτές τις μέρες. Ολες οι εορταστικές εκδηλώσεις είναι υπό αίρεση («θα γίνει εκτός απροόπτου, αν δεν έρθουμε σε επαφή με επιβεβαιωμένο κρούσμα»), η κολλητή μου είναι στο κρεβάτι με πυρετό και μάλλον θα χάσει το προγραμματισμένο υπερατλαντικό ταξίδι της, οι συναθροίσεις άνω των τριών ατόμων προϋποθέτουν τεστ πριν και μετά, μάσκες, αποχή από εναγκαλισμούς και διαχύσεις ακόμη και όταν το ρολόι σημάνει δώδεκα.

Η μεταπανδημική κόπωση είναι έκδηλη, δεν μπορώ (πάλι!) να κάνω σχέδια ούτε για τις επόμενες δύο εβδομάδες, αγόρασα καινούρια παπούτσια κι είναι σαφές ότι θα τα φοράω μέσα στο σπίτι μου και θα πηγαίνω πάνω κάτω σαν χάμστερ σε ρόδα. «Θα σταματήσουμε να ζούμε;» με ρώτησε σε δραματικό τόνο η φίλη μου και για μερικά δευτερόλεπτα ταυτίστηκα.

Μετά γύρισα το βλέμμα μου στον καφέ καναπέ κι είδα την κόρη μου. Εικοσι τριών ετών και ανταλλάσσει απελπισμένα μηνύματα με τους φίλους της στο τσάτ: «δεν έχω καμία όρεξη», «έκανα ένα κι ήταν αρνητικό και μετά θετικοποιήθηκε και το τρίτο πάλι αρνητικό», «μήπως πάμε κάπου έξω με θέρμανση;».

The X-File: Τα κακομαθημένα παιδιά της ιστορίας-1
©Unsplash
1/1
Native Share

Είναι τα δεύτερα Χριστούγεννα που χάνουν, μια ακόμη χρονιά χωρίς φλερτ και χορό, με τεστ, μάσκες κι απομόνωση. Ενας Δεκέμβριος που βρίσκει τα παιδιά αυτά ξανά κολημμένα στα κινητά, επειδή όλα περνούν από εκεί μέσα: οι φιλίες, οι έρωτες, οι ειδήσεις για την Ομικρον, τα αποτελέσματα του PCR που θα τους επιτρέψουν να γυρίσουν ή να μην γυρίσουν στο σπίτι τους για τις διακοπές. Τα μαθήματα που γίνονται πάλι ονλάιν, τα interviews για δουλειές και η ψυχοθεραπεία τους, όλη τους η ζωή εκτυλίσσεται σε μια οθόνη.

Εμείς, τα κακομαθημένα παιδιά της ιστορίας, όσοι γεννηθήκαμε στις δεκαετίες 60-70, προλάβαμε να ζήσουμε κάποιες δεκαετίες χωρίς οικονομική κρίση, με νάιντις σπατάλες κι υγειονομική ασφάλεια και πάνω από όλα με έντονη φυσική παρουσία. Φιλιά ρουφηχτά και αγγίγματα ανέμελα, παραδόσεις σε αμφιθέατρα και κοπάνες σε καφενεία, προγράμματα Erasmus που πραγματοποιούνταν στα αλήθεια.

Τα σημερινά νέα παιδιά (ελπίζω πως τα μικρότερα θα απωθήσουν τα χρόνια του κορωνοϊού στα άδυτα κάποιου ασυνείδητου) όμως καλούνται να διαχειριστούν το γεγονός ότι μερικά από τα καλύτερα τους χρόνια τα πέρασαν βυθισμένα σε έναν καφέ καναπέ με ένα smartphone στην παλάμη, περιμένοντας: τα τεστ να ξαναγίνουν αρνητικά, τα σύνορα να ανοίξουν, το πάρτι να μην ματαιωθεί, τα αμφιθέατρα να πλημμυρίσουν κόσμο, τα σώματα να στριμωχτούν σε ένα ασφυκτικά γεμάτο μπαρ, το φιλί να δοθεί στα χείλια και να σταματήσει να είναι emoticon.