Τις δυο μέρες που η Αθήνα έγινε άσπρη από χιόνι ήμουν βαθιά δυστυχισμένη. Έβλεπα τον κόσμο που έπαιζε χιονοπόλεμο στη μέση του δρόμου κι ήθελα να βγω στο παράθυρο να ουρλιάξω: “Τι το ωραίο έχει αυτή η πάλλευκη φρίκη;”. Το TL μου γέμισε με φωτογραφίες ενθουσιασμένων σκιέρ που έσκιζαν τις πλαγιές του Λυκαβηττού και της Πνύκας με μπατόν, πέδιλα και snowboards.
Η τελευταία φορά που πήγα για σκι ήταν στα 13, με το σχολείο. Η οικογένειά μου, αριστερή ούσα, σνόμπαρε τρομερά όλα αυτά τα αστικά σπορ, σκι, τένις κλπ, έτσι επικαλέστηκα μια άκυρη δικαιολογία, ότι έχω περίοδο και την έβγαλα σε μια ξαπλώστρα του σαλέ της Φτερόλακας να κάνω ηλιοθεραπεία.
Γενικά κάπως έχω συνδέσει τη χιονόπτωση με την περίοδο (το ίδιο κι η Χιονάτη, νομίζω) και όχι εντελώς αυθαίρετα. Όταν έγινα δώδεκα χρονών, αρχές Φεβρουαρίου, είχα διοργανώσει μεγαλειώδες πάρτι αλλά ματαιώθηκε γιατί χιόνισε. Τα ΒΠ όπου έμεναν οι περισσότεροι φίλοι μου αποκλείστηκαν κι έμεινα σχεδόν μόνη να τρώω τούρτα σε ένα μικρό διαμέρισμα, σε μια κάθετο της Πανόρμου. Όταν πέρασε η ώρα κι άρχισα να μαζεύω το δωμάτιό μου ένιωσα έναν οξύ πόνο στη μέση και όταν πήγα στην τουαλέτα είδα ότι είχα αίμα. Έπαθα πανικό, η διαπαιδαγώγηση της μαμάς δεν απέδωσε καρπούς τη συγκεκριμένη στιγμή, δεν μπορούσα να καταλάβω τι συνέβαινε. “Σου ήρθε περίοδος”, μου ανακοίνωσε δακρυσμένη εκείνη και δυο μέρες αργότερα μου χάρισε ένα ζευγάρι σκουλαρίκια (τα έχω ακόμη).
Ποτέ δεν εξοικειώθηκα με την περίοδο. Ήταν πάντα πηγή πόνου, ντροπής και εξαλλοσύνης: Δυο τρεις μέρες χαμένες κάθε μήνα να σέρνομαι με ημικρανία ή δυσμηνόρροια στο κρεβάτι. Συχνά επεισόδια κόκκινων ατυχημάτων, τα οποία προσπαθούσα να κρύψω με δεμένα πουλόβερ γύρω από τη μέση. Εκρήξεις οργής, ακατανόητες μέχρι που βρέθηκε ένας συνειδητοποιημένος σύντροφος που με ορμήνευσε (ναι, mansplaining και στην περίοδο) “Μην αφήνεις τις ορμόνες να σε κυριεύσουν!”. Έκτοτε όταν μετατρέπομαι σε δολοφόνο με το πριόνι, το έχω στο νου μου και κάπως το ελέγχω το PMS.
Με εντυπωσιάζει η φυσικότητα με την οποία αντιμετωπίζει η νέα γενιά κοριτσιών την περίοδο. H κόρη μου λέει πολλές φορές ανακουφισμένη “ουφ, επιτέλους μου ήρθε περίοδος!” κι η φράση μου φαίνεται τόσο οξύμωρη όσο “ουφ, επιτέλους είχα πεθυμήσει λίγο να μην μπορώ να κοιμηθώ το βράδυ από τον πόνο και να πλημμυρίσω στο αίμα!”. Δεν ξέρω όμως, αν είχα γαλουχηθεί με άλλη νοοτροπία, αν π.χ. στο σχολείο δεν έπαιρνα απαλλαγή από τα αθλητικά όταν είχα περίοδο (η αλήθεια είναι ότι οι Γερμανοί γυμναστές δεν το αποδέχονταν ως αιτία απαλλαγής, μόνο οι Έλληνες) ή αν η μητέρα μου δεν μου δώριζε σκουλαρίκια όταν μου ήρθε, ίσως δεν είχε αναχθεί σε τόσο σημαντικό ζήτημα στη ζωή μου. Δεν αποκλείεται τότε να συμπαθούσα και το χιόνι.
Διαβάστε επίσης | The X-File: Η αγέλη
