Θυμάμαι την πρώτη φορά που οι γονείς μου μού είπαν ότι πρέπει να φορέσω το πάνω του μαγιό μου. Ημουν νομίζω 11, παιδάκι ακόμη, σε μια αγριεμένη θάλασσα στα Χανιά και το στήθος μου, ένα μικρό τριγωνάκι με απλωμένη θηλή, πονούσε λίγο καθώς πηδούσα τα κύματα. «Πρέπει να αρχίσεις να φοράς σουτιέν», μου ανακοίνωσε σοβαρά ο μπαμπάς μου. Σοκαρίστηκα, ήμουν σίγουρη ότι υπερέβαλε, ότι δεν είχα κανένα λόγο να εγκαταλείψω την παιδική ηλικία. «Γιατί;», ρώτησα εκνευρισμένη. Ψέλλισε κάτι δυσνόητα αόριστο, δεν ήταν ποτέ καλός στις αμήχανες συζητήσεις.
Μου πήρε δυο τρία χρόνια να γίνω περήφανη για το στήθος μου, να μην το πατικώνω, να το επιδεικνύω, να ξέρω ότι το κοιτούν και το θαυμάζουν. Με σήκωναν οι καθηγητές στον πίνακα, σήκωνα το χέρι μου να γράψω κι ήξερα ότι προσφέρω ένα μικρό δώρο στους συμμαθητές μου. Μ άρεσε, δεν με πείραζε, αλλά ήθελα να είναι διακριτικό το δέος, να μη γίνεται αντικείμενο συζήτησης, να μένει άφατο. Μόλις έμπαινε σε λόγια, το εύρισκα ενοχλητικό και χυδαίο, σαν να ευτελιζόταν ένα μικρό θαύμα.
Μέχρι τα ύστερα φοιτητικά μου χρόνια έκανα μπάνιο τόπλες, περιέφερα το στήθος μου με αυτοπεποίθηση μέχρις ότου άλλαξε η μόδα κι έγινε πάλι σέξι να έχεις άσπρα σημάδια. Δεν ξέρω αν όντως αυτό συνέπεσε με την αύξηση των κρουσμάτων καρκίνου του μαστού ή αν εγώ έκανα επίκληση της ιατρικής για να δικαιολογήσω την αιφνίδια υπαναχώρησή μου.
Οταν έμεινα έγκυος το στήθος μου έλαβε τεράστιες διαστάσεις. Οι άντρες φίλοι μου έκαναν διάφορα σαχλά αστεία: «Μήπως έχεις δίδυμα;», ρωτούσαν κοιτώντας με στο στέρνο. Στο θηλασμό αισθάνθηκα ότι απέκτησα σχεδόν ερωτική σχέση με την κόρη μου, η σύνδεση μου φάνηκε μεγαλύτερη κι από τον ομφάλιο λώρο. Κράτησε λίγο, αλλά ήταν ωραία.
Αντίθετα από μένα, η Σάρα Θόρντον, συγγραφέας του βιβλίου «Tits up» (Βυζιά ψηλά), που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Bluebird δεν είχε δώσει ιδιαίτερη σημασία στο στήθος της προτού διαγνωστεί με καρκίνο του μαστού. Σήμερα της λείπουν. «Θα ήθελα να τους είχα δώσει την αγάπη που τώρα νιώθω γι’ αυτά». Πριν τη διπλή μαστεκτομή και τα εμφυτεύματα, τα πήγε για μια τελευταία έξοδο στην πισίνα ενός ακριβού ξενοδοχείου. Οσο κολυμπούσε, τα ευχαρίστησε και τους ζήτησε συγνώμη που δεν τα εκτίμησε αρκετά όλα αυτά τα χρόνια.
Η σημερινή ποπ κουλτούρα έχει περίεργη σχέση με το στήθος. Οι διαμάχες για το θηλασμό σε δημόσια θέα, οι συζητήσεις για το ντεκολτέ της Σίντνεϊ Σουίνεϊ στην κωμική εκπομπή SNL (είναι αυτό το τέλος της woke αντίληψης;), ακόμη και στα καθ’ ημάς η φασαρία για την αφίσα της ταινίας Αδέσποτα Κορμιά που δείχνει την Παναγία γυμνή (σε ορισμένες ιστοσελίδες είχαν φλουταριστεί η εικόνα για να μην σκανδαλίζει) δείχνουν ότι η παγκόσμια κοινή γνώμη ακόμη δεν έχει ξεπεράσει την αταβιστική ιερότητα του γυναικείου στήθους. Το γυναικείο στήθος δεν αντιμετωπίζεται όπως το ανδρικό. Γι’ αυτό άλλωστε έγινε είδηση η η περσινή απόφαση στην Καταλονία ότι οι γυναίκες μπορούν να κάνουν τόπλες μπάνιο στις δημοτικές πισίνες στο πλαίσιο της ισότητας.
Στο βιβλίο της η Θόρντον διερευνά τη σχέση μας και τη δική της με το στήθος μιλώντας με σεξεργάτριες, πλαστικούς χειρουργούς και τράπεζες γάλακτος. Μετά την αποκατάσταση του στήθους της, βρίσκεται ξαφνικά με μεγαλύτερο στήθος από εκείνο που διέθετε. Εκείνη την ξενίζει. Ψάχνει ονόματα να τα βαφτίσει, δυσκολεύεται να αποδεχθεί τη νέα προσθήκη. Μια φίλη μου, στην οποία συνέβη ακριβώς το ίδιο μετά από διπλή μαστεκτομή, άδραξε την ευκαιρία για να φιλοτεχνήσει μια νέα περσόνα: θελκτική και σίγουρη για τον εαυτό της.
