Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πόσο χρονών νιώθετε «μέσα σας»; Να γιατί πρέπει
Τις προάλλες, δειπνούσα με τη μητέρα μου, όταν ξαφνικά με ρώτησε: “Πόσο χρονών νομίζεις ότι είμαι;” Κατάλαβα αμέσως ότι δεν αναφερόταν στην πραγματική της ηλικία, που είναι κάτι αντικειμενικά δεδομένο, αλλά στην εσωτερική της ηλικία. Έκανα μια παύση, μετά δώσαμε και οι δύο την ίδια απάντηση, σχεδόν ομόφωνα: «12». Φυσικά, η μητέρα μου δεν είναι 12 ετών, αλλά διαπιστώνω ότι όντως υπάρχει ένα 12χρονο μέσα της. Είναι μια ουσία, ένας κεντρικός τρόπος ύπαρξης, σαν να διαμορφώθηκε ο πραγματικός της εαυτός σε αυτή την ηλικία, ή κάτι τέτοιο. «Εσύ, πόσο χρονών αισθάνεσαι ότι είσαι; » με ρώτησε στη συνέχεια. Η απάντηση μου ήταν λιγότερο άμεση και πιο περίπλοκη, γιατί νομίζω ότι έχω τρεις ηλικίες, μία από τις οποίες δεν έχω φτάσει ακόμα: «11, 17 και 42».
Μια ηλικία που δεν αλλάζει (σαν ζώδιο)
Η έννοια μιας ψυχολογικής ή εσωτερικής ηλικίας μπορεί να φαίνεται παράλογη, ωστόσο αν ρωτήσετε τους ανθρώπους ποια είναι η δική τους, οι περισσότεροι θα σας δώσουν μια συγκεκριμένη απάντηση. Είναι μια ηλικία που τείνει να παραμένει ίδια με την πάροδο του χρόνου. Είναι η ηλικία που θα είμαστε πάντα, μένει σταθερή με το χρόνο. Η σύζυγος μου για παράδειγμα, συμφωνούμε και οι δύο, ότι στην πραγματικότητα είναι «ένας 70χρονος άνδρας που ήταν ροκάς», αλλά και «ένας υπερκινητικός έφηβος». Η εσωτερική της ηλικία συνδυάζεται με μια αλλαγή φύλου, ένα βαθύ εγώ που έρχεται σε αντίθεση με την εξωτερική της εμφάνιση. Όταν ρώτησα τη συνάδελφό μου Hayley πόσο χρονών ήταν «εσωτερικά», απάντησε χωρίς δισταγμό, «72». Στη συνέχεια, μετά από μια στιγμή σκέψης, πρόσθεσε: «Έξι μηνών». Ένας άλλος φίλος μου διευκρίνισε: «Μεταξύ 13 και 19, γι’ αυτό το θεωρώ τόσο άδικο να πρέπει να δουλεύω».
Η επιστήμη λέει: η ηλικία που αντιλαμβανόμαστε αντικατοπτρίζεται στην ηλικία που δείχνουμε
Μπορεί να πιστεύετε ότι το να είστε μια ηλικία και να νιώθετε μια άλλη δεν θα είχε μεγάλη διαφορά στο να είστε ακριβώς όσο χρονών νιώθετε εσωτερικά. Όλοι γερνάμε —αν είμαστε τυχεροί φυσικά— και αντιμετωπίζουμε τις συνέπειες του χρόνου, είτε απολαμβάνουμε είτε όχι να παίζουμε The Sims σαν να είμαστε ακόμα 11 (που είμαι εγώ, ομολογουμένως). Και όμως, μια σειρά από επιστημονικές μελέτες δείχνουν ότι η ηλικία που νιώθουμε κάνει τη διαφορά σε φυσικό επίπεδο. Για παράδειγμα, μια μελέτη του 2018 στη Νότια Κορέα που βασίστηκε σε σαρώσεις εγκεφάλου διαπίστωσε ότι οι άνθρωποι που ένιωθαν νεότεροι από ό,τι ήταν στην πραγματικότητα είχαν παχύτερη εγκεφαλική ύλη με λιγότερη φθορά. Αντίθετα, η επιστήμη μας λέει ότι όσοι αισθάνονται μεγαλύτεροι διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο νοσηλείας, κατάθλιψης και διαταραχών ύπνου. Το τι σημαίνει αυτό για όσους αισθάνονται και γέροι και νέοι μένει να φανεί (επιπλέον, έχω την εντύπωση ότι αυτές οι μελέτες επικεντρώνονται περισσότερο στις σωματικές συνθήκες παρά στην ψυχολογική ηλικία), αλλά αυτά είναι ενδιαφέροντα δεδομένα.
Δεν είμαι επιστήμονας, και αυτό που θα πω βασίζεται αποκλειστικά σε υποκειμενική αντίληψη, αλλά αισθάνομαι ότι οι άνθρωποι γενικά έλκονται προς άτομα που είναι κοντά στην ψυχολογική τους ηλικία. Δύο καλοί μου φίλοι μου είπαν ότι και αυτοί μερικές φορές νιώθουν έφηβοι, παρόλο που είναι στα 30 τους. Όταν κάνουμε παρέα μαζί, νιώθουμε σαν έφηβοι που, μετά το σχολείο, θέλουν να πάνε στο εμπορικό κέντρο, και αν βρεθούμε μαζί στο σπίτι μου, αναπόφευκτα καταλήγουμε να παίζουμε Dance Mat στο σαλόνι μου. Νιώθω άνετα κοντά τους, γιατί κι εγώ βρίσκομαι σε ένα είδος εσωτερικής εφηβείας. Η φίλη μου η Emily πιστεύει ότι αυτή η συμπεριφορά μπορεί να αποδοθεί στο γεγονός ότι οι millennials έχουν υποστεί ένα είδος μαζικής βρεφικής ηλικίας, χωρίς να μπορούν να αντέξουν οικονομικά ορισμένα ορόσημα, όπως η αγορά ενός σπιτιού ή η απόκτηση παιδιών. «Είμαστε πιο συγκεντρωμένοι σε αυτό που μας φέρνει χαρά, που, για μένα, σημαίνει να βγαίνουμε με φίλους και να παίζουμε PlayStation», λέει.
Μικρός ή μεγάλος γεννιέσαι
Η θεωρία της Emily είναι συναρπαστική, αλλά δεν νομίζω ότι οι κοινωνικές συνθήκες καθορίζουν από μόνες τους την εσωτερική μας ηλικία. Κατά τη γνώμη μου, είναι κάτι με το οποίο γεννιόμαστε ή τουλάχιστον κάτι που εκδηλώνεται πολύ νωρίς. Για παράδειγμα, υπάρχουν άνθρωποι – πιθανώς μπορείτε να σκεφτείτε αρκετούς – που απλά δεν μπορούν να είναι παιδιά. Είναι γεννημένοι να είναι ενήλικες. Όταν κοιτάζω φωτογραφίες της γυναίκας μου ως παιδί, έχω την εντύπωση ότι νιώθει άβολα, σαν να θεωρεί ακατάλληλο να συμπεριφέρεται σαν παιδί. Είναι λίγο σαν της Helen Mirren. Άλλοι άνθρωποι, όμως, όπως ο Leonardo Di Caprio, είναι αιώνια παιδιά, ακόμα και στα 50. Έχω την αίσθηση ότι αν ρωτούσα τον Αμερικανό ηθοποιό την ψυχολογική του ηλικία, η απάντηση δεν θα ήταν 50.
Δοκιμάστε να αλλάξετε την ερώτηση
Σε γενικές γραμμές, νομίζω ότι η αναγραφόμενη ηλικία μας είναι άνευ σημασίας, εκτός από το να είναι ένας δείκτης του πόση εμπειρία έχετε συγκεντρώσει, ποιο στάδιο της ζωής σας περνάτε και πόσο υγιής είστε σωματικά (το λέω “κυρίως” επειδή , ενώ ένα μέρος μου αισθάνεται σαν 17χρονη, δεν έχω σκοπό να αρχίσω να κάνω παρέα με πραγματικούς 17χρονους, με τους οποίους δεν θα είχα τίποτα κοινό). Το πώς προσεγγίζουμε τη ζωή είναι, κατά πάσα πιθανότητα, πολύ πιο σημαντικό από αυτό που λέει η ταυτότητα μας για εμάς. Έτσι, την επόμενη φορά που θα θέλετε να ρωτήσετε κάποιον πόσο χρονών είναι, δοκιμάστε να κάνετε μια διαφορετική ερώτηση: Πόσο χρονών νιώθετε μέσα σας;
Διαβάστε επίσης | Alaïa: Tα ballet flats του οίκου είναι ακόμη ο πιο cool τρόπος να αναβαθμίσετε το στιλ σας
