Τι θα κάναμε αν θέλαμε να οπτικοποιήσουμε την ελπίδα; Θα φτιάχναμε μια ζωγραφιά γεμάτη χρώματα. Ή θα πειραματιζόμασταν με το μακιγιάζ μας, αποτυπώνοντας στο πρόσωπό μας την αισιοδοξία του ουράνιου τόξου με απαλές ή έντονες αποχρώσεις, λαμπερές υφές και τολμηρές γραμμές. Κάπως σαν το μοντέλο αυτού του editorial, που μοιάζει να αντικρίζει με αποφασιστικότητα το μέλλον που ανοίγεται μπροστά μας, αφήνοντας πίσω τη σκοτεινιά των τελευταίων μηνών, αλλά και τις πρακτικές χρόνων με αποκλεισμούς και περιθωριοποιήσεις.
Ανήκω στη γενιά που είχε πρότυπο τα σούπερ μοντέλα, πανέμορφα μεν, αλλά χωρίς να αντιπροσωπεύουν την πραγματική γυναίκα. Σήμερα, ομολογώ πως απολαμβάνω το ότι δεν υπάρχουν περιορισμοί στην ομορφιά, το ότι οι γυναίκες αποδέχονται τον εαυτό τους όπως είναι και ταυτίζονται με υγιή σώματα. Στις πασαρέλες δεν υπάρχει πια χώρος για υποσιτισμένα, ψηλόλιγνα κορίτσια, στα εξώφυλλα των περιοδικών φιγουράρουν μοντέλα με καμπύλες, που αγαπούν το σώμα τους, και οι διαφημιστικές καμπάνιες εστιάζουν στη φυσική ομορφιά. Μου αρέσει όμως πιο πολύ το ότι οι γυναίκες αγαπούν τις άλλες γυναίκες, κάτι που το αποδεικνύει το νέο challenge #womenempoweringwomen, που έχει γίνει ήδη viral στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Το feed μου έχει γεμίσει με ασπρόμαυρες εικόνες όμορφων και δυνατών γυναικών απ’ όλο τον κόσμο που αγαπούν τον εαυτό τους και στηρίζουν τη γυναικεία ομορφιά εν μέσω πανδημίας. Υπάρχει κάτι πιο ελπιδοφόρο την περίοδο που διανύουμε;
