Τατζικιστάν, Αφγανιστάν, Ιράν και Λέσβος. Ελλάδα. Το οικογενειακό δέντρο της Σαφίκα Κίας φτιάχτηκε πάνω σε παγκόσμιους πολέμους, σκονισμένα πατώματα, προσφυγικές μετακινήσεις και όνειρα. Για τα τελευταία, «πολεμάει» η ίδια. Με ραπτομηχανές, κλωστές, σχέδια, ρούχα, μοντέλα εθελοντές και αγάπη για αυτό που γεννήθηκε να κάνει. Τα δικά της «όπλα» που, τρία χρόνια μετά την εμπειρία του προσφυγικού καμπ της Μόριας, την ανέβασαν στη σκηνή της Αθήνας για να υποκλιθεί στον κόσμο που την αποθέωνε. Για τα πρώτα της fashion show!
Ο γενέθλιος τόπος μου είναι το Αφγανιστάν. Η οικογένειά μου κατάγεται από το Τατζικιστάν, το οποίο οι παππούδες μου αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Έτσι, έγιναν πρόσφυγες. Το παράδειγμά τους ακολούθησαν και οι γονείς μου, μεταναστεύοντας στο Ιράν. Ήμουν μόλις έξι μηνών.
Στο Ιράν ζούσαμε στα σύνορα, με τον καθημερινό κίνδυνο των επιθέσεων. Σε ένα μικρό σπίτι με σκονισμένο πάτωμα και χωρίς έπιπλα. Δεν είχαμε τίποτα. Μόνο ο ένας τον άλλον. Αυτό ήταν πάντα το στήριγμά μας. Τα δέκα μου αδέρφια. Που έμαθαν από τους γονείς μας να «παλεύουν» για να βρουν δουλειά σε μία χώρα που -σε γενικές γραμμές – μας κοιτούσε με καχυποψία. Με ερωτηματικά.
Η μητέρα μου ήταν μοδίστρα, αλλά δεν μου μετέφερε αμέσως την αγάπη για το ράψιμο. Ήρθε με τον καιρό, όταν άρχισα να φτιάχνω διάφορα πράγματα για τις αδερφές και τις φίλες μου. Βοήθησαν και τα μαθήματα σε ένα σχολείο που ήταν υπό την αιγίδα του ΟΗΕ. Τα θυμάμαι έντονα εκείνα τα χρόνια. Τα χιλιόμετρα που έκανα κάθε μέρα για να δουλέψω στη θεία μίας φίλης μου που ήταν επαγγελματίας μοδίστρα. Όπως και την πρώτη φορά που είδα στην τηλεόραση Fashion TV. Να ρωτάω με απορία τί είναι αυτός ο κόσμος. Να ονειρεύομαι την επίδειξη των δικών μου συλλογών. Κάθε βράδυ. Τόσο πολύ που ρίζωσε μέσα μου η επιθυμία. Σε καιρούς που η τελευταία απείχε απελπιστικά από όσα έφερνε το φως της ημέρας.
