Σε ένα στούντιο ηχογράφησης της Σάντα Μόνικα ακούω το καινούργιο τραγούδι του ράπερ T.I., όταν κάθεται δίπλα μου κάποιος από το entourage του και με ρωτάει από πού κατάγομαι. Όταν του λέω, αγγίζει όλο χαρά ένα από τα διαμαντένια blings που φοράει στον λαιμό του, με τη μορφή του Μεγάλου Αλεξάνδρου. «I love Greek history», αναφωνεί με τέτοιο ενθουσιασμό, ώστε του κάνει παρατήρηση ο ηχολήπτης.
Αυτό που αγαπώ περισσότερο στην Ελλάδα είναι ότι μας ακολουθεί παντού. Ταξιδεύει στον πλανήτη μέσα από γεύσεις, μυρωδιές, σελίδες βιβλίων, προπορεύεται και μας συνοδεύει σε όποια περιπέτεια κι αν εμπλακούμε. Ακόμα κι αν εμείς την ξεχνάμε προς στιγμήν, εισβάλλει σαν λαθρεπιβάτης σε αναμνήσεις, μας επισκέπτεται σαν ταχυδρομικό πακέτο που κρύβει πάντα μια ΙΟΝ αμυγδάλου και σημειώματα από τους πιο αγαπημένους μας ανθρώπους. Και όταν τη θυμόμαστε και την παίρνουμε μαζί μας σαν παιδική κουβέρτα που μας αγκαλιάζει στοργικά, γίνεται ο καλύτερος συνταξιδιώτης. Ήρεμη στην αγάπη της, μας δείχνει τον δρόμο της επιστροφής, αλλά φροντίζει να μας στρέφει και προς άλλες κατευθύνσεις. Γίνεται η μεγαλύτερη έμπνευση για να διασχίσουμε θάλασσες και στεριές, μακρινές και άγνωστες, άγριες και ρομαντικές, σαν τα ποιητικά «δειλινά» και «απομεσήμερα» στο Ανθολόγιο του Δημοτικού.

Αυτό που αγαπώ περισσότερο στους Έλληνες του κόσμου είναι ότι με μια ματιά μπορούμε να μοιραστούμε την αντίφαση της νοσταλγίας με τη δίψα για περιπέτεια. Συγκρουόμαστε και εκτινασσόμαστε προς αντίθετες κατευθύνσεις σαν φορτισμένα σωματίδια σε πείραμα της Φυσικής, μερικές φορές μαλώνουμε και άλλες τόσες γινόμαστε οικογένεια, αλλά ξέρουμε ότι δεν θα είμαστε ποτέ μόνοι, ό,τι κι αν συμβεί. Όπου πηγαίνουμε, η Ελλάδα μάς ακολουθεί. Τη νιώθουμε δίπλα μας, μερικές φορές με πόνο, άλλες με λατρεία και κάθε καλοκαίρι με ένα αίσθημα επίμονο, έντονο, απαιτητικό, σαν εφηβικός έρωτας. Χτυπάει η καρδιά μας με τέτοια ορμή, που ορκιζόμαστε ότι αν δεν συναντήσουμε τον έρωτά μας θα πεθάνουμε – δεν αντέχεται αυτή η αγωνία. Είμαστε εμείς, οι Έλληνες του κόσμου που νιώθουμε ένα κενό στο στομάχι και μια απερίγραπτη ευτυχία ακούγοντας τη φράση «welcome to Athens international airport». Μια ευτυχία τόσο μεγάλη, την οποία δεν τολμάμε να ομολογήσουμε ούτε στον ίδιο μας τον εαυτό. Πάμε κι ερχόμαστε με τις πιο βαριές αποσκευές, γεμάτες άμμο, αντηλιακό και δερμάτινα σανδάλια, με αναμνήσεις γεμάτες γέλια και αλμυρά φιλιά κοντά στο ξημέρωμα, ακούμε τον ήχο από το τσούγκρισμα των γεμάτων ποτηριών, κι ας είμαστε μίλια μακριά.