Χριστόφορος Παπακαλιάτης: “Αυτό που θέλω είναι να λέω ιστορίες”

Έτσι όπως το θέτεις, όχι, δεν υπάρχει μια συγκεκριμένη δουλειά που να θεωρώ αποτυχημένη. Υπάρχουν δουλειές μου που δεν «περπάτησαν» όσο άλλες ή ιστορίες που δεν έκαναν τόσο μεγάλη αίσθηση. Όμως η επιτυχία είναι κάτι πολύ σχετικό και μεταβάλλεται όσο μεγαλώνουμε. Για μένα, αποτυχία είναι να μη σου αρέσει αυτό που κάνεις και να το συνεχίζεις, θεωρώντας ότι κάνεις απλώς τη δουλειά σου. Αυτό είναι πολύ μακριά από τη δική μου ψυχοσύνθεση.

Σε προσωπικό επίπεδο έχεις αποτυχίες;

Όταν τα όρια ανάμεσα στη δουλειά και τη ζωή δεν είναι ευδιάκριτα, είναι αδύνατον να μην έχεις αποτυχίες σε προσωπικό επίπεδο. Απόψε το βράδυ δεν θα δουλέψω γιατί πρέπει να παραδώσω, αλλά γιατί απολαμβάνω να γράφω. Αυτή η πραγματικότητα δεν μπορεί να μην έχει ένα κόστος.

Πώς επιλέγεις τις θεματικές των σεναρίων σου;

Βάσει της ψυχικής μου διάθεσης και της πραγματικότητας γύρω μου. Επίσης, με εμπνέει η συναναστροφή και συνεργασία μου με τους ανθρώπους. Μπορεί να γυρίσω το βράδυ σπίτι και να φτιάξω μια ιστορία από κάτι που μου είπε κάποιος. Ή άλλες φορές από έναν εσωτερικό αντίλογο που μπορεί να έχω, από μια αντίφαση που μπορεί να κουβαλάω. Θα τη βγάλω στο χαρτί και από εκεί θα φτιάξω μια ιστορία.

Στο Maestro πάντως, εκτός από τον έρωτα που είναι πάντα στο μενού σου, ξεχώρισαν και τα κοινωνικά θέματα – ενδοοικογενειακή βία, πατριαρχία, ομοφοβία, απληστία. Θα έλεγα μάλιστα ότι ίσως τα κοινωνικά σχόλια να ήταν πιο ηχηρά από τον έρωτα.

Συμφωνώ. Και πρέπει να σου πω ότι δεν το έκανα επίτηδες. Υποθέτω ότι με τον χρόνο αλλάζουν οι ανησυχίες και, ευτυχώς, στάθηκα τυχερός που οι ηθοποιοί στη συγκεκριμένη σειρά είναι όλοι σπουδαίοι και κατάλαβαν απόλυτα τι ήταν αυτό που ήθελα να πω.

Τι απασχολεί τον Χριστόφορο το 2024;

Με ανησυχεί η εξοικείωσή μας με τη βαρβαρότητα. Είναι σαν να έχει πάει για απόσυρση η σκέψη και το πνεύμα, και να κυριαρχούν μόνο τα βίαια ένστικτα και το κέρδος. Μπορεί, βέβαια, να ήταν πάντα έτσι ένα κομμάτι της κοινωνίας και τώρα, λόγω της τεχνολογίας, να βομβαρδιζόμαστε καθημερινά με τόσα αρνητικά μηνύματα. Αυτό με φρικάρει.

Ο χρόνος σε τρομάζει;

Όχι και τόσο πολύ. Με τρομάζουν οι αρρώστιες, αλλά δεν είναι ένας φόβος που με φρενάρει ή με ακινητοποιεί. Εντάξει, δεν θα σου πω ότι κάνω πάρτι όταν βλέπω να αλλάζει το σώμα ή βλέπω στο μόνιτορ τις ρυτίδες, όμως κατά βάθος ούτε αυτό μου κοστίζει τόσο. Κανονικά οι άνθρωποι θα έπρεπε να χαιρόμαστε που μεγαλώνουμε, γιατί αυτό σημαίνει ότι ακόμα υπάρχουμε – για όσο καιρό έχουμε ακόμη ο καθένας.

Έχεις εξελιχθεί ως δημιουργός μέσα στα χρόνια;

Θέλω να πιστεύω πως μ’ έναν τρόπο έχω εξελιχθεί. Αφενός έχω μεγαλώσει, αφετέρου έχει αλλάξει ο κόσμος. Δεν γίνεται να το αγνοήσεις αυτό. Πιάνω πολλές φορές τον εαυτό μου να ψάχνει να βρει τρόπους να αφηγηθεί κάτι διαφορετικά, αλλιώς και ο ίδιος βαριέμαι. Επίσης, ασχολούμαι πιο πολύ με τους χαρακτήρες και την αφήγηση της κάθε ιστορίας και λιγότερο με τον δικό μου ήρωα.

Πάντως, στην κεντρική ερωτική ιστορία παραμένεις ο πρωταγωνιστής. Πιστεύω ότι το προσδοκάς να παίζεις, ότι δεν σου αρκεί η σκηνοθεσία και το σενάριο.

Ίσως επειδή είναι κάτι που κάνω 33 χρόνια και έχει γίνει δεύτερη φύση. Μην ξεχνάς ότι παραμένει ένας τρόπος προσωπικής μου έκφρασης. Αλλά, αν έπρεπε να δώσω μια προτεραιότητα, τότε σίγουρα θα έβαζα το γράψιμο και τη σκηνοθεσία πρώτα. Ένας λόγος που επιλέγω να παίζω λιγότερο είναι γιατί αισθάνομαι ότι έχω πολύ περισσότερα να πω με αυτά.

Θεωρείς ότι, αν βγάλεις τον Παπακαλιάτη από τον Παπακαλιάτη, θα έχει την ίδια επιτυχία;

Δεν το ξέρω. Μένει να το δούμε.

Να μιλήσουμε λίγο για το διεθνές σου άνοιγμα; Τι feedback πήρες από το Netflix;

Ευτυχώς, πολύ καλό, εξ ου και ζήτησαν να αναλάβουν κατά το ήμισυ την παραγωγή του δεύτερου κύκλου. Γεγονός που μου δίνει πολύ μεγάλη δύναμη και ελευθερία, αλλά μου προκαλεί και περισσότερο άγχος.

Τι σε αγχώνει ακριβώς;

Ο χρόνος, η ευθύνη και ο τρόπος. Είναι ένας συνεχόμενος αγώνας, από την πρώτη ατάκα που θα γράψω μέχρι την παράδοση του επεισοδίου. Το ότι η κάθε κίνηση που γίνεται αφορά μια παγκόσμια αγορά, όχι μόνο τη δική μας, πράγμα που το κάνει πολύ πιο πολύπλοκο και απαιτητικό. Δεν μπορείς να διανοηθείς για πόση δουλειά μιλάμε για το κάθε επεισόδιο,

πόσοι άνθρωποι τρέχουν, σε πόσους είμαι υποχρεωμένος γιατί με αυτοθυσία τις περισσότερες φορές παλεύουν με αυτό που λέμε «χρόνος παράδοσης». Αυτό λοιπόν το όχημα πρέπει να τρέξει κι εγώ πρέπει να βρίσκω τρόπους να τρέχει αναίμακτα, αλλά έχοντας το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα που ζητάω. Και παράλληλα να γράφω τα βράδια. Είναι λίγο παράνοια. Γι’ αυτό και δεν μπορώ να φτιάξω περισσότερα επεισόδια, γι’ αυτό και καθυστερούν τόσο αυτά που κάνουμε τώρα.

Με το ότι πλέον σε εκπροσωπεί κάποιος agent διεθνώς, αναρωτιέμαι αν στοχεύεις συνολικά σε μια διεθνή καριέρα;

Το μόνο που στοχεύω αυτή τη στιγμή που μιλάμε είναι να καταφέρω να γράψω το τελευταίο επεισόδιο, να βγει και η τρίτη φουρνιά επεισοδίων που τώρα γυρίζουμε και να έχει ο κάθε ήρωάς μου ένα σωστό φινάλε.

Πώς φαντάζεσαι τον Χριστόφορο σε 20 χρόνια από τώρα;

Θα ήθελα να έχω την υγειά μου και να περνάω χρόνο ανάμεσα στους Παξούς και στην Αθήνα ή κάποια άλλη χώρα. Να γράφω, να με εμπνέουν οι άνθρωποι γύρω μου, να φτιάχνω ταινίες και να έχω μια καλή προσωπική ζωή, που θα με αφήνει ελεύθερο να κάνω όλα αυτά που θέλω συμφωνώντας στα βασικά. Θα ήθελα να ταξιδεύω, να γράφω, να μην παλεύω τόσο για τα αυτονόητα, να είμαι το ίδιο ανήσυχος, να κοιμάμαι καλά, να αγαπάω και να αγαπιέμαι.