«Υποκλέψαμε» μια συνομιλία ανάμεσα στο λαμπερό ζευγάρι πρωταγωνιστών για το μέρος που τους ενώνει (και μας ενώνει) κάθε καλοκαίρι.
Η Επίδαυρος στο μυαλό των ηθοποιών, αλλά και του κοινού, είναι σαν τον έρωτα με την πρώτη ματιά: δυνατός εθισμός, αξέχαστες αναμνήσεις, γλυκιά αμφιβολία και ψευδαίσθηση μεγαλείου. Είναι η αρχή και το τέλος κάθε καλοκαιριού, ο ήχος από τα τριζόνια όταν σβήνουν τα φώτα, η σκέψη ότι αυτό που ζεις το ζούσαν -σχεδόν αυτούσιο- κάποιοι άλλοι στο ίδιο σημείο πριν από χιλιάδες χρόνια, το φαγητό στο Λυγουριό, οι ατέρμονες συζητήσεις για το αν ο εκμοντερνισμός των τραγικών είναι επιτρεπτός, το ρετρό clubing στο Καπάκι, η πρωινή βουτιά στις κοντινές παραλίες…
Για τον Χρήστο Λούλη και την Έμιλυ Κολιανδρή, τακτικούς πρωταγωνιστές και θεατές των παραστάσεων του Φεστιβάλ, είναι πολλά παραπάνω. Ο διάλογος που ακολουθεί αποτυπώνει, με όλη την ειλικρίνεια της στιγμής, τις σκέψεις δύο λαμπερών συνοδοιπόρων στη σκηνή και στη ζωή για το μέρος που τους ενώνει -και μας ενώνει- κάθε καλοκαίρι.

Έμιλυ Κολιανδρή: Φέτος με τις Νεφέλες θα είναι η τρίτη μου φορά στην Επίδαυρο. Για σένα δε ρωτάω, θα χρειαστούν ώρες στο μέτρημα.
Χρήστος Λούλης: Είναι η ενδέκατη ή η δωδέκατη νομίζω. Η πρώτη μου φορά πάντως ήταν με την Ιφιγένεια εν Αυλίδι, το 1999, με το Θέατρο Τέχνης. Και η δική σου πρώτη φορά με την Ιφιγένεια δεν ήταν;