Χρήστος Λούλης – Έμιλυ Κολιανδρή: Ο εθισμός της Επιδαύρου

Ε.Κ.: Ναι, το 2002 με το Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Κώστα Τσιάνου. Ήμουν στον χορό. Θυμάμαι σαν τώρα τη στιγμή που περπατούσα προς την ορχήστρα και ένιωθα όλον αυτόν τον κόσμο. Ήταν σαν μεγάλη αγκαλιά.

Χ.Λ.: Εγώ την πρώτη φορά υποδυόμουν έναν στρατιώτη. Άνοιγα και έκλεινα την παράσταση μ’ ένα τραγούδι και στο μεσοδιάστημα στεκόμουν αμίλητος, κρατώντας ένα κοντάρι. Θυμάμαι ότι είχα το άγχος του τραγουδιού, αλλά πιο έντονα θυμάμαι την δεύτερη φορά με τον Ίωνα, σε σκηνοθεσία της Λυδίας Κονιόρδου, το 2003. Δεύτερη φορά στην Επίδαυρο, με πρωταγωνιστικό ρόλο. Θα ακουστεί περίεργο, αλλά αισθάνθηκα σαν να ήμουν σ’ ένα μεγάλο σαλόνι σπιτιού. Και κάτι πιο μεταφυσικό. Σαν να ήμουν στο κέντρο του σύμπαντος, πάνω από το έδαφος, αφημένος σ’ έναν μαγικό ρυθμό.

Ε.Κ.: Όντως, είναι ένα χώρος φιλικός ενεργειακά, αλλά εχθρικός για την πειθαρχία που πρέπει να έχεις. Προσωπικά μου λειτουργεί λίγο απωθητικά το γεγονός ότι πρέπει να είσαι απόλυτα υγιής για να μπορέσεις να αποδώσεις. Πρέπει να έχεις προσέξει τη φωνή, το σώμα σου…

Χ.Λ.: Ναι, θέλει ένα άλλο “state of mind”. Οι απαιτήσεις είναι διαφορετικές. Μου έλεγε ο Νίκος Ψαρράς ότι συνάντησε κάποτε τυχαία στην Αμερική τη Meryl Streep και το πρώτο πράγμα που τον ρώτησε ήταν πώς γίνεται να παίξει ένας ηθοποιός στην Επίδαυρο. Πώς είναι δυνατόν να φτάσει η φωνή σου μέχρι τον θεατή της τελευταίας σειράς. Βλέπεις ότι γι’ αυτούς που ξέρουν από τεχνική, ο χώρος είναι πρόκληση.

Ε.K.: Εμένα μου λείπει η εξοικείωση με το περιβάλλον του αρχαίου θεάτρου. Θα ήθελα να έχουμε περισσότερο χρόνο για πρόβες εκεί. Η μία εβδομάδα πριν το ανέβασμα είναι ζόρικη στην προσαρμογή.

Χ.Λ.: Και όχι μόνο αυτό. Το να ξέρει το κοινό ότι είσαι εκεί για μήνες και προετοιμάζεις την παράσταση τροφοδοτεί μια μυθολογία που λειτουργεί προς όφελός της: περιμένει να δει κάτι μοναδικό. Πλέον, ο κόσμος είναι κυνικός. Ξέρει ότι ο καθένας μπορεί να παίξει στην Επίδαυρο, ότι δεν είναι κάτι φοβερό. Δεν υποστηρίζω το άβατο, αλλά θα ήθελα να διατηρεί έστω μια επίπλαστη ιερότητα. Να νιώθεις ότι πας να κάνεις και να δεις κάτι ανεπανάληπτο.

Ε.Κ.: Παλιά υπήρχε αυτό. Μην ξεχνάς ότι ήταν και τρομερά δύσκολο να φτάσεις στο θέατρο. Το μεγάλο ταξίδι αύξανε την προσμονή για κάτι μοναδικό. Και σήμερα βέβαια είναι δύσκολο, αν σκεφτείς ότι μια οικογένεια που θέλει να έρθει από την Αθήνα πρέπει να ξοδέψει αρκετά χρήματα.

Χ.Λ.: Σε κάθε περίπτωση ο χώρος δημιουργεί προσδοκίες. Γι’ αυτό και έχουμε δει τις πιο απίθανες αντιδράσεις από το κοινό. Από αποχωρήσεις κατά τη διάρκεια της παράστασης μέχρι βρισιές.

Ε.Κ.: Η χειρότερη ανάμνησή μου ήταν με τους Πέρσες του Ντίμιτερ Γκότσεφ. Το κοινό ήταν τόσο επιθετικό, λες και εκ των προτέρων είχε πέσει σύρμα ότι «παιδιά, απόψε θα είμαστε θεματοφύλακες του ελληνισμού». Ήταν τόσο το μένος, προφανώς επειδή ο σκηνοθέτης ήταν ξένος, που θυμάμαι να παγώνω από την αδικία.

Χ.Λ.: Δεν πειράζει, δικαιολογείται. Το θέατρο είναι ένα ζωντανό πράγμα και οι κερκίδες ένας καθρέφτης της κοινωνίας μας. Οι Έλληνες αρέσκονται να ζουν με τους ένδοξους μύθους του παρελθόντος, γιατί δεν έχουν την αυτοπεποίθηση να κοιτάξουν μπροστά.

Ε.Κ.: Ναι, γι’ αυτό ίσως αντιμετωπίζουν το Φεστιβάλ με τόση σοβαρότητα. Εγώ θα ήθελα η Επίδαυρος να είναι ένα μεγάλο πανηγύρι. Βάζουμε όλοι τα καλά μας και πάμε να δούμε κάτι «υψηλό». Αυτό περιορίζει τη χαρά.

Χ.Λ.: Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει κάτι πολύτιμο στην ελαφράδα. Παλιά, θυμάσαι, έκανα ασκητική ζωή στην Επίδαυρο.

Ε.Κ.: Θυμάμαι ότι μου απαγόρευες να έρθω για διακοπές, γιατί ήθελες να συγκεντρωθείς στις πρόβες.

Χ.Λ.: Έμενα στο Λυγουριό. Ξυπνούσα το πρωί, έτρωγα πρωινό στον Λεωνίδα και μέχρι τα ξημερώματα έκανα πρόβες στο θέατρο. Δεν έκανα ούτε ένα μπάνιο.

Ε.Κ.: Σε αντίθεση με πέρσι, που πήγαμε με όλο το σόι, κάναμε όλη μέρα μπάνιο, τρώγαμε στη Μουριά και το βράδυ «σερνόμασταν» στο θέατρο για πρόβα.

Χ.Λ.: Αλλάζει η ζωή, αλλάζουμε κι εμείς.

Ε.Κ.: Ναι, τώρα υπάρχουν δύο μικρά παιδιά που σου χτυπάνε το πρωί την πόρτα και θέλουν να πάνε στην παραλία. Και ξέρεις κάτι; Αυτό είναι πιο σημαντικό από οποιαδήποτε Μήδεια.

Χ.Λ.: Τώρα που θα δουν τις Νεφέλες έχω ιδιαίτερο άγχος.

Ε.Κ.: Μήπως η μικρή πεταχτεί στη σκηνή;

Χ.Λ.: Όχι. Αισθάνομαι τρομερές ενοχές που με τη δουλειά χάνουμε χρόνο μαζί τους. Θέλω αυτό που θα δουν να τα εντυπωσιάσει. Να πουν «εντάξει, για καλό σκοπό λείπουν τόσες ώρες από το σπίτι».

Info: «Νεφέλες» του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά, 2 & 3 Αυγούστου στις 21:00, Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου. Δημοσιεύτηκε στο τεύχος Ιουλίου της Vogue Greece.