Θες πολλές λέξεις για να περιγράψεις την ομορφιά της Αθήνας κι ακόμα περισσότερες για να πείσεις κάποιον ότι τα άσχημα κομμάτια της έχουν κι αυτά τη δική τους γοητεία. Αρκεί, όμως, μια έκθεση φωτογραφίας, καμιά 300αριά πορτρέτα ανθρώπων τόσο διαφορετικών, που χωρίς καμία λέξη, μοναχά με τη δύναμη της εικόνας, μπορούν να σου πουν μια ενδιαφέρουσα ιστορία γι’ αυτή την πόλη – πολυμηχάνημα, μέσα στο οποίο καθημερινά αλέθουμε τις ζωές μας μέχρι να γίνουν σκόνη.
Οι «Αθηναίοι» της LiFO στο Μπενάκη της Πειραιώς είναι δημοκρατία. Ένα δωμάτιο με ανθρώπους που ο ένας στέκεται περήφανα πλάι στον άλλο, βουτηγμένος στη μοναδικότητά του, χωρίς να ντρέπεται ή να καυχιέται γι’ αυτή. Μοναχά να χαίρεται για τον θησαυρό της πολυμορφίας. Η έκθεση είναι ακριβώς αυτό που με συνέπεια υπηρετεί η ομώνυμη και μακροβιότερη στήλη του περιοδικού, αυτό που πετυχαίνει καθημερινά ο μιντιακός κόσμος του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου και της ομάδας του: παθολογική πίστη στη συλλογική σοφία της ατομικής άγνοιας, που έλεγε κι ο συνάδελφος δημοσιογράφος, H.L. Mencken.
Συγγραφείς τιμημένοι από την Ακαδημία Αθηνών, πλάι σε λαϊκές τραγουδίστριες βραβευμένες στα Mad Awards, ηθοποιοί της «Επιδαύρου» δίπλα σ’ αυτούς του «Παλλάς», πρωταγωνιστές και δευτεραγωνιστές, μεγαλοαστοί και επαρχιώτες, δεξιοί και αριστεροί, στρέιτ και γκέι, όλοι εκεί, φωτογραφημένοι από τον Στάβερη, τη Βουτυροπούλου, τον Ταβιτιάν,τον Ζερβό και άλλους τόσους, σαν μια μεγάλη, ακομπλεξάριστη προσωπογραφία της πόλης που θέλει να είναι ενωμένη, αλλά πάντα κάτι τη φοβίζει. Αυτή η έκθεση, πάντως, ένωσε τους πάντες.
