Ανήκω στην κατηγορία εκείνων που το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε επιδόθηκε σε μίνι, αλλά γνήσιο binge-watching μπροστά σε μικρή και μεγάλη οθόνη. Και λέω “μίνι” γιατί η νέα σειρά του Netflix, Halston, ολοκληρώνεται σε πέντε επεισόδια. Βασίζεται στο Simply Halston του Steven Gaines, μια βιογραφία που εκδόθηκε το 1991, ένα χρόνο μετά το θάνατο του σχεδιαστή από AIDS.
Για εκείνους που γνωρίζουν καλά την ιστορία του Halston, η στήλη δεν περιέχει spoiler alerts. Με το τσιγάρο (μονίμως) στο χέρι, ο Σκωτσέζος Ewan McGregor αναλαμβάνει τον κεντρικό ρόλο, περιστοιχισμένος από αγαπημένες Halstonettes, επιτυχία και κοκαΐνη.
Οι μέχρι τώρα κριτικές της σειράς είναι μοιρασμένες. Προσωπικά, με βρίσκουν κάπου στη μέση. Ναι, είναι καλοφτιαγμένη, έχει πολλές σωστές λεπτομέρειες και κατά τη γνώμη μου σε κρατάει περισσότερο στα τελευταία δύο επεισόδια. Όμως, έχει αυτό το κάπως “άσπρο-μαύρο” σενάριο που διακρίνει τις mainstream σειρές και αφήνει ελάχιστο χώρο για πνευματική αμφισημία. Είναι δύσκολο θέμα η μόδα όταν μεταφέρεται στην οθόνη. Γιατί η καθημερινότητα της συχνά βρίσκει μια ιδιότροπη ισορροπία ανάμεσα σε υπερμεγέθη egos, δημιουργικό (και μη) bitchiness και εξεζητημένη συμπεριφορά – στοιχεία που πολύ εύκολα μπορούν να αγγίξουν την καρικατούρα. Και η Νέα Υόρκη του Halston βρίσκεται στην καρδιά όλων αυτών.
Το Halston επιχειρεί να διεισδύσει στην προσωπικότητα ενός χαρισματικού άνδρα ο οποίος κυριάρχησε στο παιχνίδι του αμερικανικού στιλ τη δεκαετία του ‘70, χάρη σε μια φιλοσοφία απλού, καθαρού, αλλά σέξι μινιμαλισμού. Ενός χαρισματικού ομοφυλόφιλου άνδρα που γεννήθηκε στην Άιοβα και έζησε το δικό του αμερικανικό όνειρο (και κάποια στιγμή, εφιάλτη) στο Manhattan. Ενός χαρισματικού σχεδιαστή που γνώριζε τη σημασία του καλού networking, της υποστήριξης των ladies-who-lunch και της έννοιας του celebrity-designer που ντύνει και συνοδεύει τις besties του στο Studio 54.
Ίσως περίμενα περισσότερα πλάνα αφιερωμένα στο δημιουργικό του όραμα – κλασικό επαγγελματικό “βίτσιο”. Όπως, όμως, λένε και οι συντελεστές της σειράς, μεταξύ των οποίων και ο σκηνοθέτης Daniel Minahan, η σειρά δεν είναι ντοκιμαντέρ – σε περίπτωση που ενδιαφέρεστε για κάτι τέτοιο αναζητήστε το πιο πρόσφατο, Halston, του Frédéric Tcheng (2019).
Εκείνο που σίγουρα υπενθυμίζει και ξεκαθαρίζει η σειρά είναι ότι business is business. Ότι για να επιβιώσεις στην τεράστια αρένα της corporate Αμερικής χρειάζονται πολλά διαφορετικά ταλέντα, τα οποία δεν εξαντλούνται στον σχεδιαστικό πάγκο. Ότι το class στέκεται απέναντι στο mass. Και ότι η άνοδος μπορεί να οδηγήσει στην πτώση.
Πριν την πρεμιέρα, η οικογένεια του σχεδιαστή σημείωσε σε ανακοίνωση της ότι δεν της ζητήθηκε καθόλου η συμμετοχή της στη σειρά, ενώ παράλληλα, άνθρωποι του χώρου υπογράμμισαν κάποιες ιστορικές ανακρίβειες. Μαθαίνουμε επίσης ότι το Netflix δημιούργησε μια μικρή Halston συλλογή ρούχων σε συνεργασία με την ενδυματολόγο της σειράς, Jeriana San Juan και τον σημερινό καλλιτεχνικό διευθυντή του οίκου, Robert Rodriguez. Για την ιστορία, ο Μάριος Schwab, σήμερα καλλιτεχνικός διευθυντής της Zeus+Δione, είχε αναλάβει τα δημιουργικά ηνία του οίκου Halston την περίοδο 2009-2011.
Η μίνι σειρά δεν βρίσκεται πλέον στη must-watch λίστα μου. Όμως, η υπογραφή Halston βρίσκεται πάντα κάπου εκεί έξω.
Διαβάστε επίσης | Halston: Όλα όσα πρέπει να ξέρετε πριν παρακολουθήσετε τη σειρά του Netflix
