Σας έχει τύχει ποτέ την ώρα του σεξ να προσπαθείτε να αναπαραστήσετε στο μυαλό σας με τη μέγιστη δυνατή ακρίβεια το σώμα σας από την οπτική γωνία του ανθρώπου με τον οποίο κάνετε σεξ; Να προσπαθείτε να φανταστείτε πώς η κάθε κίνησή σας φαίνεται μέσα από τα μάτια του; Μια συνήθεια σαν out of body experience, όπου παρατηρείτε τον εαυτό σας από ψηλά και, είτε σαν Παζολίνι είτε σαν Δαλιανίδης, διορθώνετε το πλάνο, ώστε να είναι πάντα κολακευτικό. Αν όχι, σας ζηλεύω. Αν ναι, σας κρατάω το χέρι.
Δεν ξέρω πώς έγινε η αρχή αυτού του μειονεκτήματος αντίληψης. Ίσως όταν η δασκάλα του μπαλέτου μου μέτρησε με φρίκη την περιφέρειά μου λιγο πριν περάσουμε στις πουέντ. Πείσμωσα τότε και έκανα δύο χρόνια πουέντ με το λάθος βάρος κρυμμένο έντεχνα κάτω από τα τούλια, στη σωστή πόζα – μπορεί να κατέστρεψα τα γόνατά μου για πάντα, αλλά της έδειξα! Ίσως επειδή το πρώτο μου αγόρι χαρακτήρισε το σώμα μου «αναγεννησιακό» και του το χτυπάω ακόμη, 30 χρόνια αργότερα, στη λίστα με τα πράγματα για τα οποία απαιτώ εξηγήσεις, αν και υποστηρίζει ότι ήταν κομπλιμέντο.
Ή, ακόμα πιθανότερο σενάριο, επειδή μου αρέσει να έχω τον απόλυτο έλεγχο στα πάντα, ανάγκη που γίνεται ακόμα πιο γιγάντια όταν βρίσκομαι σε ευάλωτη θέση. Και δεν υπάρχει πιο ευάλωτη θέση από το να είσαι γυμνός απέναντι σε κάποιον που σου αρέσει και θέλεις κι εσύ να του αρέσεις.
Στις σχέσεις μας όμως οφείλουμε να είμαστε ευάλωτοι, οφείλουμε να μοιραστούμε τον εαυτό μας, γιατί αλλιώς μένουμε πάντα στα προκαταρκτικά. Κάθε φίλτρο που βάζουμε, στην εμφάνισή μας, στις σκέψεις μας, στις πράξεις μας, κρατάει τους άλλους ένα βήμα πιο μακριά από το να μας αγγίξουν. Είναι δύσκολη η απόφαση να ανοίξεις την πόρτα και να επιτρέψεις σε κάποιον να μπει στον κόσμο σου, να δει τον πραγματικό σου εαυτό και όχι αυτόν που έχεις επιμεληθεί προσεκτικά για μέγιστη προστασία απέναντι στην απόρριψη.
Μία από τις πιο απελευθερωμένες σεξουαλικά περιόδους της ζωής μου ήταν όταν τα είχα με κάποιον βαριά μύωπα, σχεδόν τυφλό χωρίς γυαλιά. Δεν είχα καταλάβει ακόμη ότι η οπτική γωνία τού άλλου με ενδιαφέρει τόσο εμμονικά, που έχει κάνει τη δική μου οπτική γωνία και απόλαυση να μπει σε δεύτερη μοίρα, μέχρι τη μέρα που η οπτική γωνία του άλλου έγινε ένα θολό τίποτα και ανακάλυψα ότι υπάρχω κι εγώ.
Θυμάμαι ονειρικές στιγμές ευτυχίας στη θάλασσα, να πετάω το μαγιό μου χωρίς δεύτερη σκέψη, σεξ καταμεσήμερο χωρίς ενδοιασμούς, τρομερή διάθεση για πειραματισμό και η αποκαρδιωτική διαπίστωση ότι τη σεξουαλική μου άνοιξη δεν την έφερε το πέρασμα των χρόνων, αλλά οι 8 βαθμοί μυωπίας του Μπλέικ.
Λένε ότι μεγαλώνοντας συμφιλιώνεσαι με την εικόνα σου, μαθαίνεις να αγαπάς τον εαυτό σου, ανακαλύπτεις τα θέλω σου και τα όριά σου, λένε. Και αυτό γίνεται γόνιμο έδαφος για τη σεξουαλική σου απελευθέρωση, λένε. Και, ναι, καλά λένε οι σοφοί, σε έναν βαθμό αυτό ισχύει, σε έναν βαθμό η συμφιλίωση που έρχεται με την πάροδο του χρόνου είναι αυτή που έκανε τις γενιές πριν από εμάς να σταματήσουν να τυλίγονται με το σεντόνι στις κρεβατοκάμαρες και να εμφανίζονται με φτερά μαραμπού στα επίμαχα σημεία, άντε και να φορέσουν μπλούζα χωρίς σουτιέν. Αυτό που γίνεται τώρα όμως, τα τελευταία χρόνια, αυτό το συθέμελο τράνταγμα των στερεοτύπων για την εικόνα της γυναίκας, οι selfies των αγαπημένων μας μοντέλων χωρίς μακιγιάζ, με σπυράκια και μαύρους κύκλους, οι περήφανες χωρίς φίλτρα φωτογραφίες με κυτταρίτιδα και χαμόγελα, η αποδοχή της αληθινής, αρετουσάριστης, ωμής γυναικείας ομορφιάς από τα περιοδικά που μας μεγάλωσαν, αυτή η συγκινητική επανάσταση που ζούμε, σαν όλος ο κόσμος ξαφνικά να μας αγκαλιάζει γι’ αυτό που είμαστε και όχι γι’ αυτό που θα ήθελε να μας δει να γινόμαστε, αυτές οι ηρωίδες του Instagram είναι που επιτάχυναν τη δική μας σεξουαλική απελευθέρωση. Σε αυτές χρωστάμε ότι μπορούμε να χαρούμε το σεξ όπως το χαίρονται οι γυναίκες στα 50 τους, ξεκινώντας στα 20. Και τις ευγνωμονούμε.
Διαβάστε επίσης | Με συγχωρείτε, έσπασα
