Προχθές πήγα στο φαρμακείο να πάρω μια κρέμα. Μια όμορφη κοπέλα με αλαβάστρινο δέρμα άρχισε να μου αραδιάζει ιδιότητες και διάφορα ακατάληπτα συστατικά. Retinol, Pretinol, aloe vera, λειαίνει, αποχρωματίζει, ενυδατώνει. Στο τρίτο ρήμα είχα αποκοιμηθεί, τυφλωμένη από το απαστράπτον μάγουλο του κοριτσιού. Δεν καταλάβαινα τίποτα, κουνούσα απλώς καταφατικά το κεφάλι, τα πήρα όλα συν δείγματα εξίσου δυσνόητα με αντιφατικές οδηγίες, «πρωί-βράδυ, προσοχή όχι το πρωί γιατί δεν απορροφάται, το βράδυ γύρω από τα μάτια, το μεσημέρι στο πόδι της χήνας», τώρα τα έχω στο ντουλαπάκι και τα κοιτάω κι ούτε θυμάμαι πού μπαίνει τι.
Το βασικό αυτήν την περίοδο είναι το pampering, το κανάκεμα του εαυτού, το έχω καταλάβει, αλλά δυσκολεύομαι να το εφαρμόσω. Μου κάνει πάντα εντύπωση που διαβάζω κάθε τόσο την ενδεδειγμένη ημερήσια ρουτίνα καθαρισμού ή ενυδάτωσης ή γυμναστικής ή δίαιτας ή υγιεινής διατροφής, αποτοξίνωσης και θέλω, ειλικρινά, να γνωρίσω όσους και όσες ακολουθούν κατά πόδας «τα 10 βήματα», όσους και όσες ζουν, ειδικά τώρα, με βάση όλους αυτούς τους ψυχαναγκασμούς. Το πρόβλημα με όλες αυτές τις οδηγίες ωστόσο είναι ότι σε κάνουν να νιώθεις εντελώς αποτυχημένος, όταν δεν κατορθώνεις να τις ακολουθείς. Περιόρισε το screen time σου (εφτά ώρες κατά μέσο όρο την περασμένη εβδομάδα), τρώγε βιολογικά προϊόντα (ανοίγεις μια σακούλα έτοιμη, πλυμένη σαλάτα), μην πίνεις (πίνεις), διάβαζε βιβλία (το πέμπτο κατά σειρά οπισθόφυλλο που σε αφήνει αδιάφορο), κοινωνικοποιήσου (έχεις ξεχάσει να μιλάς με τους φίλους σου).
Θέλω να συγχαρώ τους αισιόδοξους, όσους κάνουν σχέδια για το Πάσχα, το καλοκαίρι και το μέλλον, μα πάνω από όλα όσους αγαπούν και προσέχουν τον εαυτό τους: τους ανθρώπους που νηστεύουν επί 18 ώρες και σταματούν να τρώνε στις πέντε το απόγευμα, όσους πίνουν μόνο μια φορά την εβδομάδα δυο ποτηράκια κρασί, εκείνες που δεν ξυπνούν με πασαλειμμένη μάσκαρα γύρω από τα μάτια και όλους αυτούς που έχουν την αυτοπειθαρχία να κάνουν μιάμιση ώρα yoga και άλλη μισή διαλογισμό, εν μέσω λοκντάουν, με συννεφιά έξω, έτσι από μόνοι τους, δίχως να έχουν βάλει κάποιο στοίχημα και χωρίς να έχουν ερωτευτεί τον δάσκαλο της γιόγκα.
Mπράβο σε όλους όσους δεν κοιτούν με τις ώρες το ταβάνι, ανεβαίνουν σε βουνά, κάνουν σερφ και βελονισμό και ρέικι και έχουν τέλεια βαμμένα νύχια και είναι ζεν και ξέρουν να αναπνέουν σωστά, από τη μύτη, χωρίς να νιώθουν διαρκώς σαν κάτι (η ζωή, ο χρόνος, η πανδημία;) να περπατάει με όλο το βάρος στο στήθος τους. Εγώ πάλι, ομολογώ, ότι ταυτίζομαι με το κορίτσι που έγραψε «σήμερα δυσκολεύτηκα πολύ να βγω από το πάπλωμα». Γι΄αυτό της έστειλα στο τσατ «μια αγκαλιά» και απάντησε: «σφιχτή».
Διαβάστε επίσης | The X-File: Ο οργασμός
