Υπάρχουν αυτοί που συνεχίζουν να αμφισβητούν πεισματικά τις τοποθετήσεις των επαϊόντων, που εδώ και χρόνια αποδεικνύουν επιστημονικά ότι τα παιδιά των ομοφυλόφιλων αναπτύσσονται το ίδιο καλά με τα παιδιά των ετεροφυλόφιλων γονέων. Υπάρχουν και οι οπαδοί της εμπειρικής γνώσης επί του θέματος, αυτής που διδάσκει η ίδια η ζωή. Ο μόνος πραγματικός διαχωρισμός είναι ο εξής: «καλοί» και «κακοί» γονείς. Ο Μιχάλης Οικονόμου και ο Γιώργος Μακρής θέλουν, σίγουρα, να γίνουν καλοί μπαμπάδες για τον μικρό Νικηφόρο, τον οποίο μεγαλώνουν μαζί εδώ και ενάμισι χρόνο.
Το αποδεικνύει ο αγώνας τους για να τον αποκτήσουν, που συνεχίζεται και θα συνεχίζεται μέχρι να αναγνωριστεί από την ελληνική πολιτεία το δικαίωμα της υιοθεσίας -η τελεσίδικη νομική πράξη με την οποία ο θετός γονιός έχει πλήρη δικαιώματα στο παιδί- και για τα ομόφυλα ζευγάρια, τα οποία σήμερα αναγκάζονται να προχωρήσουν σε άλλους διακανονισμούς αν θέλουν να αποκτήσουν παιδί. Σε μια κοινωνία που διαιωνίζει το στίγμα, οι δύο ηθοποιοί αποδέχτηκαν την πρόταση της Vogue Greece να μοιραστούν για πρώτη φορά ανοιχτά ένα θέμα τόσο προσωπικό όσο και κοινωνικό. Ένα θέμα που για να πάψει να εμπίπτει στην κατηγορία των δαχτυλοδειχτούμενων φαινομένων χρειάζεται ακριβώς αυτό: φως
«Με τον Γιώργο γνωριστήκαμε πριν από πέντε χρόνια, όταν εγώ έβγαινα ξανά στο φως έπειτα από μία περίεργη περιπλάνηση, έχοντας χάσει τον προσανατολισμό μου στη ζωή», μου λέει ο Μιχάλης. «Ήταν μια σκοτεινή, εσωστρεφής περίοδος, που ήμουν ανίσχυρος απέναντι στις προσωπικές μου αδυναμίες, κάτι που με επηρέασε και επαγγελματικά. Η βαθύτερη αιτία αυτού είχε να κάνει με το ότι δεν με είχα αποδεχτεί πλήρως, κουβαλούσα πολλά κρυμμένα μυστικά και γι’ αυτό δεν μπορούσα να συνδεθώ πραγματικά με τους δικούς μου ανθρώπους και με μια κοινωνία που θεωρούσε τη σεξουαλικότητά μου ταμπού. Στην προσπάθειά μου να γίνω αποδεκτός, να αποτινάξω τις ταμπέλες και το στίγμα, έχανα τον εαυτό μου. Όλα, όμως, άρχισαν να αμβλύνονται μετά τη γνωριμία μας και αφότου μπήκα και σε έναν πιο πνευματικό δρόμο. Αρκεί ένας άνθρωπος να σου δείξει ότι είναι εκεί για σένα, στα εύκολα και στα δύσκολα, και ότι μαζί μπορείτε να προχωρήσετε ενωμένοι στη ζωή».
Και οι δύο είχαν στο πίσω μέρος του μυαλού τους το ενδεχόμενο να γίνουν γονείς. «Πάντα με συγκινούσε ο θεσμός της οικογένειας», μου λέει ο Γιώργος. Ο Μιχάλης συμφωνεί: «Μεγάλωσα σε μια ενωμένη οικογένεια, πέρασα όμορφα παιδικά χρόνια και εκτιμούσα την αξία ενός συνεκτικού σπιτιού, ενός χώρου αγάπης και ασφάλειας. Όμως υπήρχαν ακόμα κάποια μυστικά που κουβαλούσα και με βάραιναν. Όταν μίλησα στους δικούς μου για τη σεξουαλικότητά μου και έλαβα αποδοχή και αγάπη σαν απάντηση, ένιωσα πραγματική ελευθερία».
Το παιδί όμως δεν το αναζήτησαν, τους βρήκε. «Ήταν μια μέρα που έμαθα ότι μια εξ’ αίματος συγγενής μου, που ζει χρόνια στο περιθώριο, έμεινε ξανά έγκυος. Ήξερα ότι αυτό το παιδί, αν κατάφερνε να γεννηθεί, θα κατέληγε σε κάποιο ίδρυμα, δεδομένης της κατάστασης της μητέρας του, που ήταν ανίκανη να το φροντίσει», μου λέει ο Γιώργος. «Κοιταχτήκαμε με τον Μιχάλη στα μάτια και πήραμε αμέσως την απόφαση».