Στη μέση μιας ταραχώδους χρονιάς και οι 26 εκδόσεις της Vogue παγκοσμίως ενώνονται γύρω από το θέμα της ελπίδας για πρώτη φορά στην ιστορία των 128 ετών του τίτλου. Ο συλλογικός τους στόχος είναι να γιορτάσουν τις θετικές φωνές σε όλο τον κόσμο που πιέζουν για αλλαγή. Πώς ερμηνεύουν αυτό το θέμα οι φωτογράφοι του μέλλοντος; Για την ανερχόμενη Leslie Zhang με έδρα τη Σαγκάη, η ελπίδα συνοψίζεται σε μια εικόνα νέων γυμναστών που κοιτάζουν έξω από ένα παράθυρο στην κινεζική πόλη Ναντζίνγκ, ενώ η Isabel Okoro με έδρα το Τορόντο και το Λάγος είναι οι φωτεινές φιγούρες με φόντο μια ηλιόλουστη παραλία. Η Sirui Ma, που εργάζεται μεταξύ Λονδίνου και Νέας Υόρκης, είναι ένα αντικείμενο που βυθίζεται εν μέρει στο νερό. «Από τότε που ξεκίνησε η καραντίνα, αναγκάστηκα να επανασυνδεθώ με τη φύση», λέει. «Ελπίζω ότι όλοι μπορούμε, τουλάχιστον, να σκεφτούμε και να κάνουμε ό, τι μπορούμε για να ελαχιστοποιήσουμε τις επιπτώσεις μας στο περιβάλλον για να προστατεύσουμε και να διατηρήσουμε τον πλανήτη μας για τις μελλοντικές γενιές».
1. Kennedi Carter
Με καταγωγή από το Durham της Βόρειας Καρολίνας, οι εικόνες της Carter αντλούν κυρίως έμπνευση από τη μαύρη φύλη. Λέει ότι το έργο της «αναδεικνύει την αισθητική και τις κοινωνικοπολιτικές πτυχές της μαύρης φυλής, καθώς και τις παραμελημένες ομορφιές της μαύρης εμπειρίας: δέρμα, υφή, τραύμα, ειρήνη, αγάπη και κοινότητα».

«Αυτή είναι μια εικόνα της προσωπικής μου θεάς, της Jaelle. Κάτι που θαυμάζω στα παιδιά είναι ο τρόπος που αισθάνονται την έννοια του ονείρου, η τάση τους να νιώθουν ότι όλα είναι δυνατά. Ως ενήλικας, συνειδητοποίησα ότι η ελπίδα έγκειται στην ικανότητά μας να ονειρευόμαστε. Οι ιδιοτροπίες της ζωής μας κάνουν συχνά κυνικούς απέναντι στην ικανότητά μας να φανταζόμαστε. Ζωγραφίστε ξανά τον κόσμο, φανταστείτε έναν στον οποίο θέλετε να ζήσετε και, στη συνέχεια, δημιουργήστε τον».
2. Sirui Ma
Εργάζεται μεταξύ Λονδίνου και Νέας Υόρκης, ενώ η καταγωγή της είναι από το Πεκίνο. Στα έργα της ενσωματώνει συχνά τον φυσικό κόσμο, δημιουργώντας ρομαντικά πορτρέτα.

«Τράβηξα αυτή τη φωτογραφία στο πρώτο μου ταξίδι έξω από το Λονδίνο, μετά τη λήξη της καραντίνας στις 25 Ιουνίου. Ήμουν ξανά στη φύση και ένιωθα πλήρης. Η πανδημία μας έδειξε ότι η φύση δεν μας χρειάζεται και τόσο. Είναι καλύτερη χωρίς εμάς. Ελπίζω από δω και στο εξής να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να ελαχιστοποιήσουμε τις επιπτώσεις μας στο περιβάλλον, να προστατεύσουμε και να διατηρήσουμε τον πλανήτη μας για τις μελλοντικές γενιές».