«Ξέρεις ποιο είναι το μότο μου, τώρα που το σκέφτομαι; Εφευρίσκοντας την αγάπη. Στα πρώτα χρόνια της ζωής μου, σαν να μου έλειψε και έπαθα μια καθήλωση να την αναζητώ διακαώς. Δεν χαλαρώνω. Θέλω και να αγαπάω πολύ και να με αγαπάνε πολύ. Το έβλεπα πάντα σαν στόχο ζωής. Έχω δυσκολευτεί να ξεχωρίσω τι αγαπάω πραγματικά και τι έχω ανάγκη ν’ αγαπήσω, γιατί πολλές φορές αγαπάμε ό,τι μας βολεύει. Αγάπη όμως ξέρεις τι είναι; Ν’ αγαπήσεις στον άλλον τις πλευρές του που δεν σε βολεύουν. Να πεις “Σ’ αγαπώ κι ας με ξεβολεύεις”. Αγάπη είναι να σε αποδέχομαι ολόκληρο. Πολλές φορές προσπαθούμε ν’ αγαπήσουμε και με τον τρόπο των άλλων, γιατί ο δικός μας μπορεί να τρομάζει. Εγώ, ας πούμε, αγαπώ υπερπροστατευτικά, σε βαθμό που μπορεί να σε πνίξω. Αυτό ήταν κάτι που έπρεπε να διαχειριστεί η κόρη μου. Νιώθω ότι, από την υπερβολική αγάπη που της έδωσα, δεν την άφηνα ν’ αναπνεύσει. Μ’ αρέσει όμως η γενιά της. Οι νέοι σήμερα είναι πιο τρυφεροί, αγαπούν τον εαυτό τους ουσιαστικά. Η δική μου γενιά δεν τον αγάπησε ουσιαστικά. Τον θυσίασε μέσα στο άγχος να καταξιωθεί επαγγελματικά, να βγάλει φράγκα. Σχεδόν ντρεπόταν να πει τη λέξη αγάπη.
»Ουσιαστικά αγαπάω πολύ τη ζωή. Γι’ αυτό τρέμω τον θάνατο. Θυμάμαι μια φορά, πολύ οριακή, που βρέθηκα σ’ ένα νοσοκομείο κι ένιωθα ότι θα πεθάνω. Δεν μπορούσα ν’ ανασάνω, με φόρτωναν φάρμακα, τίποτα. Κάποια στιγμή, κατά το ξημέρωμα, λέω στον εαυτό μου: “Φύγε, ρε, τώρα! Έχεις ζήσει τόσο ωραία πράγματα, έχεις ερωτευτεί, έχεις αγαπήσει, έχεις κάνει παιδί, έχεις τον άνθρωπό σου, έχεις φύγει από το Αιγάλεω και έχεις ανοίξει τα φτερά σου, έχεις ξεπεράσει τις προδιαγραφές σου, έχεις σπουδάσει, κάνεις τη δουλειά που σου αρέσει. Είσαι τόσο πλήρης. Και να φύγεις τώρα, είσαι γεμάτη!” Σε πέντε λεπτά, είχα συνέλθει. Δεν ξέρω αν έδρασαν τα φάρμακα, αλλά αυτή η σκέψη ήταν τόσο σωτήρια, που νιώθω ότι με έσωσε. Ξέρεις τι με έσωσε; Η αγάπη μου για τη ζωή. Δεν θέλω να την κλαίω τη ζωή, να μιζεριάζω, θέλω να τη γιορτάζω. Ακόμα και στις στιγμές που είναι σκληρή και άγρια, υπάρχει μια στιγμή ευτυχίας. Γι’ αυτό και η κηδεία μου θέλω να είναι ένα μεγάλο πάρτι.
»Ο έρωτας είναι θνησιγενής και σε λίγες περιπτώσεις μπορεί να μεταμορφωθεί σε αγάπη. Έχω χτυπηθεί ανελέητα από έρωτες που έληξαν άδοξα και τώρα καταλαβαίνω πόσο άδικα χτυπιόμουν. Είναι ανώφελο να διεκδικείς να ίπτανται τα πράγματα για πολύ καιρό. Ξέρεις τι σκοτώνει έναν έρωτα; Σίγουρα ο γάμος και η καθημερινότητα, αλλά κυρίως ο ερχομός ενός παιδιού. Αλλάζεις ρόλο. Από ανέμελος εραστής χωρίς ευθύνες, γίνεσαι “η μάνα –ή ο πατέρας– του παιδιού μου”. Ποτέ δεν κλείνεις τους λογαριασμούς σου με τον έρωτα, όσο κι αν μεγαλώνεις. Δεν ξέρεις τι σε περιμένει. Εγώ νιώθω ότι μπορώ να ερωτεύομαι ακόμα, επειδή κάνω αυτή τη δουλειά. Ανεβαίνεις στη σκηνή και θέλεις να ασκείς γοητεία. Το λέω χρόνια και δεν με πιστεύουν. Τη δουλειά μου τη βλέπω ερωτικά. Ερωτεύομαι τα έργα που παίζω, τους συνεργάτες μου, τους χαρακτήρες που ενσαρκώνω. Είναι σαν εικονικός έρωτας αλλά, πίστεψέ με, πολλές φορές στη σκηνή έχω νιώσει πραγματικό οργασμό, μια έκσταση παρόμοια της σεξουαλικής πράξης. Το ξέρεις ότι μόλις τελειώνει μια παράσταση παρουσιάζω φοβερά αυτοάνοσα; Είναι σαν μικρός θάνατος, που δεν τον αντέχω.
»Με τον Βασίλη (Παπακωνσταντίνου) έχουμε βαθιά συγγένεια στη ματιά μας κι αυτό αυτόματα σε οδηγεί στο “συμπορεύομαι”. Ανέκαθεν ήθελα να βρίσκω κάτι συγγενικό στις σχέσεις μου. Ήθελα, μάλλον, να βρίσκω τον πατέρα μου. Τα πρώτα χρόνια, μέσα στον ύπνο μου φώναζα ασυναίσθητα τον Βασίλη “μπαμπά”. Όταν γνωριστήκαμε έχανα τον πατέρα μου, δεν μ’ ενδιέφερε τίποτα, ήμουν στην πιο αντιερωτική μου φάση. Η γνωριμία μας ήρθε αναπάντεχα. Ήταν η γιορτή της γυναίκας και είχαμε βγει σ’ ένα μπαράκι με φίλες, ανάμεσά τους και η Τάνια Τσανακλίδου. Κάποια στιγμή λέω: “Καλά, σήμερα γιορτάζουμε τις γυναίκες και είμαστε όλες μπακούρια; Ν’ ανοίξει η πόρτα τώρα και να μπει ο άντρας της ζωής μου”. Ε, ανοίγει η πόρτα και μπαίνει μέσα ο Βασίλης! Η Τσανακλί- δου μου έκανε πλάκα – “Να, μωρή, ο άνδρας της ζωής σου!”
»Τις προάλλες κλείσαμε 30 χρόνια μαζί. Συγκινηθήκαμε πολύ εκείνη τη μέρα. Περάσαμε μαζί όλο το βράδυ, μιλήσαμε, συνειδητοποιήσαμε ότι καλά αντέξαμε, δεν τρελαθήκαμε, δεν μισηθήκαμε. Ξέρεις πόσο εύκολο είναι να μισήσεις αυτόν που αγαπάς; Εγώ αυτά που αγαπώ έχω ανάγκη να τα μισήσω καμιά φορά, να τα σιχαθώ, για να τα αγαπήσω ξανά με άλλον τρόπο. Από τη μέρα που αποκτήσαμε τη Νικολέτα ήξερα ότι θα γεράσουμε μαζί, αν και σε πρώτο επίπεδο είμαστε δύο εντελώς αταίριαστοι άνθρωποι. Ήταν τόσο αλλιώς η ζωή μας, οι διαθέσεις μας, που δεν ξέρω πως στο διάβολο ήρθε ένας πυρήνας και μας ένωσε. Ό,τι κι αν μας συνέβαινε, επιστρέφαμε πάντα σ’ αυτόν τον πυρήνα. Σαν δυο πουλιά που πίνουν νερό από την ίδια λίμνη, πετούν μακριά και επιστρέφουν για να ξαναπιούν. Έτσι κι εμείς. Πίνουμε νερό από μια κοινή λίμνη με τον Βασίλη. Τώρα έχω την αγωνία του πώς θα μεγαλώσουμε, πώς θα είναι όταν θα γίνουμε λιγότερο λειτουργικοί.
»Ακριβώς επειδή είμαι τόσα χρόνια με τον Βασίλη, πιστεύω ότι η απιστία δεν μπορεί να επηρεάσει τη μακροβιότητα μιας σχέσης. Είναι υποκρισία να πεις ότι δεν θα υπάρξει στιγμή που δεν θα λαχταρήσεις κάποιον άλλον άνθρωπο ερωτικά. Εγώ ήμουν πάντα ζηλιάρα, αλλά ο Βασίλης μ’ έμαθε να μη ζηλεύω. Ίσως γιατί από την πρώτη μέρα ήξερα ότι δεν μου ανήκει. Ο Βασίλης ανήκει στη μουσική, ανήκει στον κόσμο, αλλά όχι σε μένα. Δεν έγινε ποτέ “κατά-δικός μου”. Είναι πάντα δίπλα και δεν είναι κιόλας. Ας πούμε ότι είναι μια ιδέα. Έχω παντρευτεί μια ιδέα κι έχω συμφιλιωθεί μ’ αυτό. Καμιά φορά κάνω τη σατανική σκέψη ότι στα 60 θα μου τη δώσει, θα χωρίσω και θα τους τρελάνω όλους. Θα μου έρθει κανένας γεροντοέρωτας και θα χαλάσω αυτό που λένε όλοι “το ζευγάρι της σόουμπιζ που δεν χώρισε ακόμα”. Λες κι έχουμε εφεύρει την πυρίτιδα. Επειδή έτσι μας βγήκε; Αν με ρωτήσεις, δεν ξέρω αν είμαι βαθιά σοφή ή βαθιά συντηρητική τελικά. Ξέρω όμως ότι η σχέση μου με τον Βασίλη είναι μια βαθιά δουλειά αγάπης».
*«Το Πάρτυ της Ζωής μου», η νέα solo performance που έγραψε και πρωταγωνιστεί η Ελένη Ράντου, θα κάνει πρεμιέρα στις 4/11 στο Θέατρο Διάνα (Ιπποκράτους 7), σε σκηνοθεσία Ανέστη Αζά. Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στη Vogue Greece Σεπτεμβρίου.
