Ομόφωνα ένοχοι. Ισόβια και 15 χρόνια κάθειρξη. Ανακούφιση. Για πρώτη φορά στα πρόσφατα, Ελληνικά δικαστικά χρονικά μια υπόθεση ομαδικού βιασμού και ανθρωποκτονίας παίρνει τέτοιες διαστάσεις. Για πρώτη φορά βλέπουμε τέτοιο πλήθος κόσμου έξω από δικαστικό μέγαρο να ζητάει την παραδειγματική καταδίκη των δραστών ενός αποτρόπαιου σεξουαλικού εγκλήματος. Για πρώτη φορά ο λόγος μιας εισαγγελέως γίνεται αντικείμενο αντιπαράθεσης κοινού και νομικών κύκλων – αλλά και πολιτικής. Ναι, η αγόρευση της Αριστοτελείας Δόγκα ήταν συναισθηματικά φορτισμένη και, πράγματι, δεν είναι ο ρόλος ενός εισαγγελέα να κάνει επίκληση στο συναίσθημα. Τα λεγόμενά της μπορεί να αποτελέσουν βάσιμο λόγο μέχρι και για προσβολή της απόφασης. Ως δικηγόρος, είμαι σίγουρη ότι αυτό θα γίνει. Αλλά έπρεπε να ακουστεί η φωνή της εισαγγελέως, η φωνή ενός λειτουργού της δικαιοσύνης να λέει για πρώτη φορά το αυτονόητο: «Ας αποδοθεί δικαιοσύνη και ας καταστραφεί ο κόσμος όλος».
Εν έτει 2020 συνεχίζουμε να ακούμε «Ναι, αλλά τι φορούσε όταν τη βίασαν;»῾ «Μήπως πήγαινε γυρεύοντας;»῾ «Αγόρια είναι μωρέ, βράζει το αίμα τους». Φτάνει πια! Αν δεν υπάρχει συναίνεση, είναι βιασμός. Ό,τι κι αν φόραγε το θύμα. Δεν έχει σημασία αν η Ελένη ήταν «αφίλητη παρθένα» -φράση που δανείστηκε η εισαγγελέας από την κατάθεση της μητέρας της- ή αν είχε κάνει σεξ το προηγούμενο βράδυ με τον θύτη. Σημασία έχει ότι εκείνο το βράδυ δεν συναίνεσε. Και αυτό ΕΙΝΑΙ βιασμός.
Για να είναι η τελευταία φορά που θρηνούμε μια Ελένη, πρέπει να κάνουμε βαθιά ενδοσκόπηση, να καταλάβουμε ότι η γυναίκα δεν είναι το αδύναμο φύλο και ότι πρέπει καθημερινά να αγωνιζόμαστε όλοι, ώστε κανείς να μην μπορεί να πει σε καμία γυναίκα τι να κάνει με το σώμα της. Κανείς να μην μπορεί να επιβάλλει τις επιθυμίες του σε καμία γυναίκα, σε κανένα κορίτσι. Για να είναι η τελευταία φορά που θρηνούμε μια Ελένη, πρέπει να παλέψουμε τα βαθιά ριζωμένα στερεότυπα που αποδίδουν στις γυναίκες συγκεκριμένους ρόλους, τη σεξιστική γλώσσα που τρυπώνει καθημερινά σε συζητήσεις και μας δηλητηριάζει, την ιδέα ότι το σεξ είναι μέσο επιβολής και υπεροχής και όχι μια πράξη συναίνεσης. Τώρα, το μάθημα της Σεξουαλικής Αγωγής πρέπει, επιτέλους, να γίνει υποχρεωτικό σε όλα τα σχολεία. Να μάθουν τα παιδιά να αισθάνονται όμορφα με το σώμα τους, να μάθουν ότι τους ανήκει και ότι κανείς δεν έχει δικαίωμα να τους επιβάλει κάτι. Αλλά και οι γονείς πρέπει να αναλογιστούν τον ρόλο και την ευθύνη τους. Για να είναι η τελευταία φορά που θρηνούμε μια Ελένη, ας μην την ξεχάσουμε, ας μην ξεχάσουμε ότι χάθηκε άδικα ένα κορίτσι 21 ετών επειδή δύο άνθρωποι αποφάσισαν να επιδείξουν την υπεροχή τους βιάζοντας και σκοτώνοντας τη. Δύο άνθρωποι μ᾽ ονόματα, γιατί οι δύο ένοχοι δεν είναι «τέρατα», έχουν ανθρώπινη υπόσταση και ανατράφηκαν σε αυτή την κοινωνία. Ας αλλάξουμε, λοιπόν, αυτή την κοινωνία. Για να μην υπάρξει ακόμα μία φορά.
